Η Νάνσυ, που ξεροτηγανίζει ή καίει πατάτες

Φωτογραφίζει και γράφει ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ

«Τι γκόμενος, αυτός στο τραπέζι δίπλα στο παράθυρο»!!!

-Θα τις κάψεις πάλι τις πατάτες. Η φωνή του μάγειρα την επανέφερε βίαια στο παρόν. Χωρισμένη, μα και μ’ ένα γιο στο προνήπιο, με την καρδιά της να χτυπά τρελά για μια επαφή, ένα γλυκό λόγο. Μα δεν ξέρω και κανέναν που να μην τα ζητά να μην τα ψάχνει αυτά. Χρωστά δυο νοίκια, χρωστά στη μάνα της, ο θείος της πληρώνει τα έξοδα του γιου της. Χρωστά της Μιχαλούς… Στο σπίτι αποφεύγει την τηλεόραση, αντέχει την αλήθεια, μα σε δόσεις. Σαν την ιστορία με τους εξωγήινους, που ήρθανε λέει το '60 στην Αμερική, μα δεν μας το λένε, αφού δεν είμαστε ώριμοι, έτοιμοι να το πιστέψουμε, να αποδεχτούμε πως δεν είμαστε μόνοι στο σύμπαν.

Μα όλοι δεν είμαστε έτσι; Μπορούμε να παρακολουθήσουμε την πραγματικότητα, μα σε μικρές δόσεις. Είναι κάτι σαν την κατρακύλα μας: στην αρχή σιγά και τώρα ποιος μας πιάνει. Η Νάνσυ λοιπόν είναι ένα κομμάτι μας, μια από εμάς. Βλέπει, μα δεν αφουγκράζεται, δεν το θέλει. Ακούει, μα δεν παρακολουθεί, της ξεφεύγουν, μας ξεφεύγουν, εκείνη η πληροφορία, η γνώση που θα μας πονέσει, όμως θα μας εξελίξει, θα μας πάει μπροστά.

Μα τώρα αφήνει τις αναστολές μετρά το βήμα και ξεκαθαρίζει τη ζωή της. Τι αφήνει, και τι κρατά… Το χρωστά στον εαυτό της, είναι χρέος που δεν θέλει να βαρύνει τον γιο της. Έχει σπασμένα νύχια και τα δάχτυλά της είναι λαδωμένα, ταλαιπωρημένα, μα πανέμορφα. Με αυτά κάποτε έγραφε λίβελους για ακροαριστερά έντυπα. Τοιχοκολλούσε αφίσες και κατέβαινε σε πορείες. Είχε μάθει να μην γελά πολύ και ο πνευματικός της ήταν ο Γκράμσι. Τώρα το σκηνικό άλλαξε, ακόμη βέβαια οι πολιτικοί μας δεν χαμογελούν, φορούν γκρίζα κουστούμια σουλατσάροντας, αν και τα γιαούρτια πάνε και έρχονται.

Μα η φίλη μου, η Νάνσυ, αγκάλιασε τη μάνα γη. Όχι, δεν τόχασε. Είδε, συνειδητοποίησε πως μόνο μια καθαρή σχέση μπορεί να υπάρξει. Με τον πλανήτη, που ουσιαστικά είναι και το σπίτι και η μάνα μας. Μόνον έτσι μπορούμε να παραδώσουμε κάτι -τίμια- και στους επόμενους. Προσπαθεί λοιπόν, λίγο τα σκουπίδια, με την ανακύκλωση (που είναι φαρσοκωμωδία αυτή η ιστορία) και λίγο με την εκπαίδευση του γιου της. Δεν κοιτά πια παράλογα τους ποδηλάτες, έγινε και δικό της όνειρο. Βλέπει ντοκιμαντέρ και μαθαίνει να ζει με προϊόντα λιγότερης βιομηχανικής επεξεργασίας.

Ίσως να είναι το επόμενο ουσιαστικό βήμα, η απάντηση από μια κοινωνία ανεκπαίδευτη, μα διψασμένη για καλύτερους δρόμους πέρα και μακριά από πράσινες μπίζνες, μα κοντά στην ανθρώπινη φύση. Συνεχίζει να μπαινοβγαίνει στην κουζίνα. Η ταβέρνα έχει την πελατεία της. Δίνει και εκεί την μικρή, καθημερινή μάχη της, καίει, τσουρουφλίζει τις τηγανιτές πατάτες που τελευταία σιχαίνεται. Προτείνει, ανεβάζει, τις ψητές με φρέσκο βούτυρο...

Πρόσφατα έμαθε πως τις έτρωγαν στον Τριακονταετή Πόλεμο το 1600 οι Γάλλοι στρατιώτες, γι’ αυτό τον λόγο λέγονται “la pomme de terre de guerre”. Μα οι λιγοστές παρέες στην αυλή, αν και προσπέρασαν τον Γκράμσι, στέκονται σχεδόν λάγνα στις τηγανιτές, ξεροψημένες, της νταργκανιασμένες πατάτες, που λένε στον τόπο μου. Όλα για το στομάχι.

Οι τηγανητές πατατούλες της Νάνσυ έχουν γίνει το must της μικρής ταβέρνας! Η ψησταριά της γειτονιάς κατεβάζει τις τιμές κάθε βδομάδα και τώρα ετοιμάζεται να κατεβάσει και τα ρολά.