"Η Διάβολος" τoυ Γιώργου Χ. Στεργιόπουλου

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Πολύ καιρό πριν έχω λάβει το βιβλίο, πρώτο, του νέου ποιητή Γιώργου Χ. Στεργιόπουλου, το οποίο τιτλοφορείται "Η Διάβολος". Κυκλοφορήθηκε από τις Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2011, με 48 πολύχυμες σελίδες και νυκτικά σχέδια του Γιάννη Κοτροζή. 

Κάθε μέρα σχεδόν ετοιμαζόμουν να κάνω αναφορά στα ποιήματα της συλλογής, αλλά -για να δικαιολογηθώ- φορτώνω την άργητα και την αναβολή στην... εθνική κατάθλιψη, που μάς έχει πάρει όλους από τα μούτρα. Δεν είναι λίγο όλο αυτό που μάς συμβαίνει και μάς συνθλίβει ούτως ή άλλως... 

Παρηγορούμαι πάντως ότι στον καιρό τού δυσκολοδιάβατου Ναδίρ, των μικρόνοων λογισμών και των απονενοημένων πράξεων, επιβιώνουν κάποιοι νέοι άνθρωποι, οι οποίοι αντιστέκονται με τις εξόχως αποτελεσματικές μικροβόμβες των στίχων τους, με τα Όχι των ποιημάτων τους στην νεότερη Κατοχή της τριγύρω και της εντός μας Πατρίδας. Ένας από αυτούς τους "αντιστασιακούς" είναι ο Γιώργος Χ. Στεργιόπουλος, ο οποίος είχε την ευγένεια να με συμπεριλάβει στους αποδέκτες του πρώτου βιβλίου του. 

Ο Γιώργος γεννήθηκε στον Χολαργό Αττικής, μόλις το 1985. Έχει πτυχίο Θεωρίας και Αρμονίας της Μουσικής (Δημοτικό Ωδείο, 1993-2000), Επιστήμης των Υπολογιστών (Πανεπιστήμιο Πειραιά, 2008), M.Sc. Πληροφοριακά Συστήματα (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, 2011) και είναι υποψήφιος διδάκτορας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει φοιτήσει στην Ανωτέρα σχολή κλασσικού Φλάουτου. Επίσης είναι κριτικός κινηματογράφου στον ιστότοπο "Το Παγκάκι".

Δεν γνωρίζω, αν η πολυμερής Κρίση τον έχει επηρεάσει ακόμη ως προς τις βιοτικές μέριμνες (παρά τα πολλά προσόντα του), αλλά εκείνο που ευχαρίστως διαπιστώνω είναι ότι -σε όποια περίπτωση δυσκολίας κι αν ανακύψει- έχει τις αντοχές να διοδεύσει προς την διάσωση! 

Δανείζομαι στίχους, οι οποίοι μπορούν να χρησιμεύσουν ως παυσίπονα στον καιρό του Άλγους που μάς μέλλει, συγχαίροντας τον νέο ποιητή για την γνωμική διάθεση, την οποία έχει κατορθώσει στα ποιήματά του: 

"Η επιτυχία, 

βαραίνει περισσότερο όταν είναι υποβόσκουσα. 

Γι' αυτό 

αποφεύγω να υπάρχω όπως με φαντάζομαι, 

αναβάλλοντας" (σ. 13). 

"Κάθε φορά που ομολογώ 

μπρος στο κατήγορο παρελθόν μου, 

υπόδικος της εκάστοτε παρωχημένης ανάσας, 

κάθε φορά πίσω να κοιτάξω δε φοβάμαι" (σελ. 15).

"Στο απέναντι πεζοδρόμιο ο Θεός, 

ρακένδυτος και μοναχικός, 

όλο μου κουνά με νόημα τα ζάρια" (σελ. 19). 

"Σώπασε τώρα. Δεν μεγαλώνουμε, 

απλώς μικραίνουν οι ευχές μας" (σελ. 20). 

"Τόση γύμνια στηρίζεται σε μένα, σε μένα μόνο. 

Δυο ζωές, 

εκείνη που διάλεξες κι αυτή που θες, 

στην ίδια παλάμη δε χωράνε" (σελ. 25). 

"Στο μέτωπο της γης χαράσσω τα όνειρά μου, 

στη θάλασσα επαχθής χύνω τα μαλλιά μου, 

κι ασώματος υποδέχομαι όποιαν αυγή μεσουρανήσει" (σελ. 36). 

"Οι πραγματικοί λαβύρινθοι, 

ένα έχουν δωμάτιο 

καμία πόρτα 

και πολλούς Μινώταυρους" (σελ. 40).

"Αγαπημένοι είναι μονάχα αυτοί 

που σ' αφήνουμε να τους ξεχάσεις" (σελ. 41).