© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Το Χρονικό των Σεισμών του '53 μες από μιαν άγνωστη μαρτυρία

Παρουσιάζει η Μαρία Σιδηροκαστρίτη-Κοντονή

Σήμερα δημοσιοποιώ το γράμμα που μου έστειλε πρόσφατα, στις 7 Αυγούστου 2012, η εξαδέλφη μου Θεοδώρα Σιδηροκαστρίτη-Freris, η οποία ζει στην Αυστραλία από 20 χρονών.
Πρόκειται για ένα ντοκουμέντο, που αφορά στις μέρες της Σεισμοπυρκαγιάς και της Καταστροφής του Zante μας. Μου το έστειλε, σε απάντηση ενός μειλ της αγαπητής συνεργάτριάς Σας, εδώ στο πολυπεριοδικό αμς κ. Διονυσίας Μούσουρα-Τσουκαλά, σχετικό με τα πλοία, που έτρεξαν για βοήθεια αμέσως μετά τον σεισμό. 
Φιλικά 
Μαρία


Μαρία μου,
Εδιάβασα τα περί σεισμών του 1953 και με γύρισαν τόσα χρόνια πίσω, σε στιγμές ολέθρου. 
Ο σεισμός, που έγινε στις 5.30 το πρωί της 11ης Αυγούστου έκανε πολλές ζημιές και του μπάρμπα Γιάννη το σπίτι έπαθε πολλές ρωγμές. Η Μαρίκα κι εγώ επήγαμε στη χώρα, για να πάρουμε παπούτσια. Εζήτησα από τον καταστηματάρχη να μου δώσει το ένα παπούτσι για να το δεί η μητέρα μου και μου έδωσε δύο διαφορετικά σχέδια, όπου ο πατέρας θα μου έφερνε την επόμενη μέρα το ταίρι που θα αποφασιζόταν. Μέχρι που έφυγα από την Ελλάδα, εκρατούσα για σουβενίρ τα δύο ξέταιρα παπούτσια. 
Την ημέρα εκείνη επήγαμε μέχρι το σχολείο του Άμμου και είδαμε όλα αυτά τα κατατρομαγμένα άτομα να βρίσκονται σε απόγνωση εκεί γύρω στα δέντρα το Αγίου. Μάλιστα είδα και πολλές φίλες από το σχολείο. Ο τότε Δήμαρχος ή Νομάρχης με την ακολουθία του, περιφερόταν με το αυτοκίνητο στους δρόμους και προέτρεπαν τον κόσμο να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Οι πιο πολλοί δυσπιστούσαν και παρέμειναν στην παραλία.
Εμείς πήραμε από του μπάρμπα Γιάννη τον παππού και επήγαμε στην πλατεία του Αγίου Λουκά, στο λεωφορείο, για να φέρουμε τον παππού σε σας. Περιμένοντας να αναχωρήσουμε, ξαφνικά βρεθήκαμε μέσα  σ' ένα σύννεφο τρόμου. Το λεωφορείο πετούσε σαν μία μπάλα ποδοσφαίρου, πάνω-κάτω, δεξιά και αριστερά. Φωνές, κακό, δεν λέγεται κι ένα γκρίζο νέφος από σκόνη από το σπίτι του γιατρού Αυγουστίνου και των πέριξ που κατεδαφιζόνταν. 
Βρεθήκαμε χωμένοι στα χαλάσματα. Ποιός ξέρει, ποιός ήταν ζωντανός ή τραυματίας μέσα εκεί... Μας βοήθησαν κι εβγήκαμε στα χαλάσματα, αλλά πώς και πού να πατήσουμε;;; Εσύραμε τον παππού πάνω από ξύλα και σκεπές σπιτιών, αγνοώντας τις φωνές από τα χαλάσματα για βοήθεια. Βγήκαμε στον παραλιακό δρόμο, που είχε ανοίξει σαν ρυάκι και οι σκεπές των σπιτιών, θα έλεγα χαλάσματα, αλλά στην μνήμη μου έχω τις σκεπές σπιτιών, που είχαν σχεδόν φράξει την δίοδο του πλήθους. 
Εφτάσαμε στον Άγιο και έπρεπε να περάσουμε κάτω από το καμπαναριό που είχε γείρει. Ο κόσμος, που ερχόταν από τα χωριά, εθύμιζε το πανηγύρι, έτρεχαν προς την χώρα. Αυτοκίνητα με σκαρφαλωμένους ανθρώπους έφταναν μέχρι του Ξιφίτα. Φωνές, κακό, χάος... 
Και το δράμα δεν σταματάει εδώ. Ο σεισμός ο απογευματινός, περίπου στις 3 ήταν το αποκορύφωμα, όπου ορισμένοι τρύπωσαν στα χαλάσματα των σπιτιών τους, για να διασώσουν ό,τι μπορούσαν και τότε σκοτώθηκε πολύς κόσμος, μεταξύ άλλων και ο Τριαντάφυλλος, ο συμμαθητής μου. Την ώρα του σεισμού εκρατιόμαστε από κάτι κυπαρίσσια και εφωνάζαμε το "μνήσθητί μου, Κύριε", γιατί οι κορυφές τους άγγιζαν το έδαφος από την δόνηση του διαβόλου.
Είναι αργά το βράδυ και κάτι τέτοιες θύμησες με κλονίζουν. Καληνύχτα και με την άπειρη αγάπη μου.
Θεοδώρα Σιδηροκαστρίτη-Freris



2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έχω μια ηλικιωμενη φίλη, που ήταν τουρίστρια στη Ζάκυνθο κατά τη διάρκεια του σεισμού του 1953. Ήταν νεαρη καθηγητρια που ειχε ελθει για διακοπές από τις ΗΠΑ. Έχασε τα πάντα κατά τη διάρκεια του σεισμού, εκτός από τη ζωή της οπως μας αναφερει. Έιχει επισκεφθεί τη μητέρα μου συχνά πριν από το θάνατό της. Η μητέρα μου η οποια επασχε απο άνοια εδειχνε υποστηριξη και ευαίσθησια στο θεμα αυτο, συμβουλεύοντας την να είναι θαρραλέα, και θα ήταν σε θέση να αντικαταστήσει όλα τα αγαθά που χάθηκαν, όταν τα καταστήματα ξανάνοιγαν. Η μητέρα μου έκλαιγε συχνά μια κυρία που δεν άφησε πλευρά της παραπληγικης μητέρας της και πέθανε μαζί της στον δεύτερο όροφο του σπιτιού τους. Ας αναπαυθουν οι ψυχες τους, καθώς και της μητέρας μου, ειθε να να ανταμωσουν στον παράδεισο.

Dennis Aidan Robert Barkley είπε...

Αυτή την ιστορία την έχω διαβάσει κ εγώ σε ένα βιβλίο. Δεν θυμάμαι το όνομα του συγγραφέως, ίσως Τάσος κάτι (μου το είχαν δανείσει), αλλά θυμάμαι ότι την κοπέλα την έλεγαν Τέτα και με είχε συγκινήσει το γεγονός ότι θυσιάστηκε για την παραπληγική και μισοπλακωμένη από τα ερείπια μητέρα της. Χαρακτηριστικά ανέφερε ο συγγραφεύς ότι όσο και αν της φώναζαν να απομακρυνθεί από τα ερείπια του σπιτιού τους ενώ πλησίαζε η πυρκαγιά αυτή ήταν ανένδοτη και έμεινε μαζί με την μητέρα της ως το τέλος...

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails