Ο Ανδρέας Λίτος και "Φως ο τόπος του άλλου τρόπου"

Διαβάζει και παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Στις 12/12/2012 (ημέρα με την δική της πολυσημία), είχε την ευγένεια να μάς αποστείλει ο Θεσσαλονικεύς γιατρός Ανδρέας Λίτος τη νέα ποιητική συλλογή του, με τίτλο "Φως ο τόπος του άλλου τρόπου", που κυκλοφορήθηκε, με 104 σελίδες, από τις εκδόσεις Φωτεινός εντός του 2012, έχοντας στο εξώφυλλο ένα ζωγραφικό έργο της ευγενέστατης συζύγου του ποιητή Μιμής Λίτου. 

Στο ανά χείρας έργο, αλλά και στα δέκα μέχρι τώρα ποιητικά βιβλία του, ασχολείται με το Φως. Τούτος ο έρωτας του Δρ Λίτου με το φως ανατάσσει σε κάθε ποίημα τον αναγνώστη και τον ωθεί να ψάξει ν' ανακαλύψει την πηγή και τον κυρίαρχο του Φωτός. Πώς ονομάζει ο καθείς το φως του, δικό του θέμα ή πρόβλημα. Σημασία έχει να προσεγγίσει -ούτως ή άλλως- το φως και ας καεί!... Και προς αυτή την κατεύθυνση χειραγωγεί τον αναγνώστη ο ποιητής Λίτος (και ο κάθε γνήσιος ποιητής, ως άλλωστε έχει χρέος), σε καιρό και τόπο κατακλυσμιαίας επικράτησης ενός πολύτροπου σκοταδιού.

Δύο τυχαία δείγματα γραφής: 

ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Μία ἡ ζωή, ἕνας ὁ θάνατος, μία ἡ Ἀνάσταση.

Πεμπτουσία τῆς πείρας καὶ τῆς ἐλπίδας.

Ὅλους πάνω στὴ γῆ θέλω νὰ τοὺς φιλήσω.

Καὶ τοὺς διαλάμψαντες, ἀείποτε!

Ἀνοίγω τὴν ἀγκαλιά μου νὰ χωρέσουν ὅλοι…

Κυνηγῶ νὰ βρῶ ἕναν ἀντιπρόσωπο

πολύψυχο, πολύμορφο, ἐπίσημο. Ματαίως.

Δίπλα μου ὁ ζητιάνος, ὁ ἄρχοντας,

ὁ μαῦρος, ὁ φονιάς, ὁ κλέφτης.

Τοὺς φιλῶ καὶ μὲ ἀσπάζονται ὅλοι

προσδοκώντας τὸ μυρωμένο πρωὶ τῆς Ἀνάστασης.

Τὸ χαρούμενο ρῆμα τῆς Ἀγαπητικῆς Οἰκουμένης.

ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

Δέν υπάρχει δρόμος χαραγμένος.

Είναι τά βήματά μας που ανιχνεύουν τούς προορισμούς.

Αυτούς που πολλές φορές ξεχνάμε στήν πορεία.

Ενα βήμα μπροστά, δύο λοξά κι άλλα στό πουθενά.

Η χάραξη, το επιφανειακό ίχνος είναι στιγμιαίο

ή καί φανταστικό στή νοητή γραμμή του ορίζοντα.

Ο εγωισμός μας, ο ναρκισσισμός,

ονοματίζει τήν ανυπαρξία της ουσίας

ως γεγονός μέγα γιά τούς επερχόμενους.

Η αξία του είναι στιγμιαία σάν τίς αναλαμπές

των κυμάτων στόν δύοντα ήλιο της αυταπάτης.

Κι όμως, η πορεία συνεχίζεται μέχρι τό κέντρο της ζωής.