© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Βρεμένα εύφλεκτα υλικά


Φωτογραφίζει και γράφει ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ


Εκεί που καίγεσαι, ψάχνεις την άκρη να πιαστείς, εκεί είναι που έρχονται χοντρές ψιχάλες, τα χρόνια, να σε σβήσουν. Με την βροχή δεν ξεμυτά ούτε η μιζέρια, όλα μουσκεμένα, μοιάζει κρυφή παραγγελιά να είχαμε ετούτο τον δήθεν υγρό εξαγνισμό. Μαζεμένοι μέσα σε στενάχωρες σκέψεις, πνίγουμε στην σιωπή την λανθασμένη εποχή μας.  Μα, έλα που ξεχνάς πως δεν υπάρχει άλλη, αυτή μας διάλεξε, να πάρει χρώμα, φως, από σένα κι από μένα. Εφόδια δεν έχει πια σπουδαία, ίσως κάνα δυο κρυφές ελπίδες, στοιβαγμένες μέσα στα κατακάθια μιας σκουριασμένης μνήμης. Κάθε που περνάς έξω από νοσοκομεία τα θυμάσαι, κάθε που βγαίνεις στις ριπές του χρόνου, αλλάζεις τροπάρι, φέρνεις στα παλιά.


Ήταν τα πρώτα χρόνια που ο ίσκιος σου, μοναχά αυτός, σε τρόμαζε, νομίζω ήταν και η θάλασσα, ναι η σκούρα θάλασσα, που σου φαινόταν από τότε αδιάβατη, απέραντη, αγνή. Τώρα ο ίσκιος δεν τρομάζει και άπειρος δείχνει μόνο ο κόσμος, εκείνος που δεν βγαίνει μπροστά, δεν παίρνει θέση μπροστά στον αμφιβληστροειδή σου. Λες πως οι φωτογραφίες δεν γερνούν, φτηνό κι αυτό το ψέμα, αυτές αν τύχουν αστερέωτες κιτρινίζουν, φέρνουν στο χρώμα της απόρριψης, σαπίζουν όπως όλα, δίχως φίλους. Τίποτε δεν νικά αυτή την εποχή, τίποτε δεν αντιστέκεται, μα τι  πιο δυνατό από τα νιάτα. Λόγια βουνά, χρωματιστές σαν ληγμένες καραμέλες οι ελπίδες, δεν δείχνουν να έχουν κότσια για να περάσουν το ποτάμι.

Εμείς, πάλι με σπίθες μάτια, σκαλίζουμε σκουπίδια χωμένοι μέσα στου γείτονα τον κάδο. Ποιος δεν λυπάται την κατάντια, ποιος δεν αναστενάζει μέσα στις μαθηματικά υπολογισμένες πιθανότητες. Διαφωνείς ή συμφωνείς, καμία η σημασία, σβήσαν με θόρυβο οι εποχές των βιολογικών τροφίμων, μας πήραν φαλάγγι τα φτηνά, τα ξεπεσμένα, δίχως όνομα, μπουκάλια, γεμάτα χημείας λίπος.

Αν τύχει και μαθαίνεις να γερνάς, κλείνεις τα βλέφαρα για να διαβάσεις τις μικρές λεξούλες των κειμένων, τότε είναι που θέλεις χέρια να κρατήσεις και κυνηγάς ελπίδες, πεταλούδες, μα είναι που προσπέρασε η άνοιξη κι άλλοι θα την προλάβουν.

Μόνο τα νιάτα δεν λυπάμαι, μόνον εκείνους που ξανοίγονται στον άγραφο ακόμη χρόνο, με προίκα όλο το μέλλον  χαρισμένο. Όσο κι αν βράχηκαν, τα νιάτα, είναι υλικά εύφλεκτα, έτοιμα να αρπάξουνε φωτιά.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails