Θιασώτες της Ποίησης του Γιώργου Γεωργούση

Διαβάζει και παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Πάει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που ένας ιδιαίτερα αγαπητός μου ποιητής, ο Γιώργος Γεωργούσης, μού απέστειλε δύο νέα ποιητικά βιβλία του. Όμως πολλές και διάφορες -αδιάφορες για τους πολλούς- "βιοτικές μέριμνες" (κατά τον χερουβικό ύμνο) και "κάτι υπόθεσες ψυχικές" (κατά τον Σολωμό) μ' έκαναν ν' αμελήσω αδικαιολόγητα ως προς αυτά.

Όμως πολύ ευλαβούμαι (ναι, όπως το λέω) την -ως σχεδία διάσωσης- ποίηση τού Γεωργούση, παρακολουθώ μάλιστα την εξελικτική πορεία της γραφής του από κορυφή σε κορυφή, επί πολλά τώρα χρόνια, καθώς δεν παραλείπει να με τιμά με την αποστολή των ποιητικών κατορθωμάτων του.

Μού αρέσει που παίρνει "στάση εμβρύου [...] γυρίζοντας πλευρό", που ήδη "λείπουν οι μορφές απ' τις φωτογραφίες", που αποτυπώνει μνήμες οδυνηρές, λέξεις ασκητικές, αθωωμένους νεκρούς, την απουσία του πατέρα, την μητέρα στην ίδια πάντα θέση, την λανθάνουσα των πραγμάτων και των κρυφών προσώπων ιστορία, τις προσωπίδες που ορώνται μόνο από τυφλούς.

Αγαπώ, εξάλλου, πώς καθιδρύει τον κόσμο και την λειτουργικότητα των αγαλμάτων και την υπνοβασία τους, πώς καβαλάει λέξεις αχαλίνωτες, πώς φιλάρεσκα αντιμετωπίζει τον Χρόνο και τον Θάνατο, την Φαντασία και την Λήθη, την "πονετική φιλαρέσκεια της ζωής μπρος σε κάθε μυστήριο", πώς ψαύει "το μέσα μέρος του ανέμου", πώς θεάται "το λαμπερό αθέατο που τα κάνει όλα να σκοτεινιάζουν", με τι βλέμμα νυκτικότατο κοιτάζει τους καθρέφτες τού είναι και των μέσα πηγαδιών!

Οι προκείμενες συλλογές

Το πρώτο βιβλίο: "Η ωδή στον συμπαίκτη", εκδ. Διάττων / Σεπτέμβριος 2011, με 24 σελίδες. Ακολουθούν δύο δείγματα.

α΄

Στην αρχή ήταν η ανάσα˙

ανάκουστη κι αταξίδευτη

Τα βράγχια ανάμεσα σε πέτρες και λέξεις.

Ύστερα ήρθαν η βουή, τα απέραντα ύδατα,

το ενδιάμεσο κενό.

Να 'μαι, είπε˙ δώδεκα τέρμενα ξέμπαρκος.

Εδώ ακίνητος˙ σαν τις πέτρες, σαν τις λέξεις.

Αλλιώς δεν θα πιστέψουν πως λείπω.

Ακίνητος, λοιπόν.

Αν γείρω κατά έξω, θα με προδώσει ο ίσκιος μου.

Αν γείρω κατά μέσα, θα σπάσω το γυάλινο μάτι,

Τίποτα δεν θα βλέπω,

Θα ξεχειλίσω απ’ τον εαυτό μου.

γ΄

Λόγια και λόγια, είπε ο Νυκτουργός˙

εκ φύσεως αμνήμων και κρυπτός.

Ό,τι κερδίζεις, σε ξεστρατίζει.

Να αλλάξεις, είπε, το κέντρο του βάρους˙

και την προσωπίδα ν’ αλλάξεις.

μετά με την πλάτη στο χιόνι να πνέεις

-για να λάβεις το χρίσμα˙

ότι χειμέρια νάρκη θα καταφλέφει τον κήπο

σε δρόμο σκοτεινό. Κι αυτό που σε σκοτεινιάζει

να διχάζεται-να μένει χώρος για το θαύμα.

Ύστερα ο κήπος είχε ανεβεί στη σκηνή.

Το πτυσσόμενο τραπεζάκι εγκαίρως στη θέση του.

Κάπου-κάπου φυσούσε ριπή βοριαδάκι˙

και ξέστρωνε στις άκρες το ριγωτό τραπεζομάντηλο.

Το χέρι της μητέρας το ίσιωνε αμέσως˙

όπως τις πιέτες στο καλό της φόρεμα.

Πήρα στάση εμβρύου κι έκλεισα κουρασμένος

τα μάτια, γυρίζοντας πλευρό˙

ενώ άρχισε να χιονίζει μέσα στη νύχτα

σκεπάζοντας με λευκό όλα τα μελλούμενα άλλοθι.

Το δεύτερο βιβλίο: "Σωσίας αγαλμάτων", εκδ. Γαβριηλίδης / Οκτώβριος 2011, με 112 σελίδες. Ακολουθούν δύο δείγματα.

ΜΕΓΑΣ ΜΑΪΣΤΩΡ

[...]

Είσαι το αίμα των άλλων

που φυσάει από πάντα εδώ

κι απ' τις δικές του εικόνες

αναστρέψιμος θέλει να φαίνεται ο χρόνος.

Ω, αυτή η μυστική ταυτοπροσωπία των εικόνων

μέσα στον χρόνο

- ώσπου να καταλάβεις καλά - καλά ποιος σε ρώτησε

τ' άγαλμα απαντάει για λογαριασμό σου,

μαρμάρινη ακούς τη φωνή σου, μαρμάρινη.

Κι έτσι, κάθε καινούρια εικόνα,

πριν προλάβουμε να την αποστηθίσουμε

έχει όλο τον καιρό να μας πληγώσει,

πριν διαλυθεί δραπετεύοντας,

χωρίς ν' αφήσει τα ίχνη της στα πράγματα

ενώ οι ουλές που μας άφησε

φαίνονται πάνω μας.

[...]

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 

Χρόνος χωρίς δίψα 

ο πλησίον χωρίς τον εχθρό του 

κι ο σμάραγδος των βυθών που αναδύεται έναστρος 

γεμάτος μαύρη αλισάχνη. 

Ποιος εκοιμήθη ναυαγός μέσα στο όνειρό του, 

-μην ψάχνεις το χαμένο στίγμα- 

Είναι οι εικόνες πάνω στις μέρες

τα πράγματα χωρίς τ' όνομά τους, 

τα μύρτα  της σελήνης,

το θειάφι του θεού ίσως, 

που ξανακυλάει πίσω μες στο παρόν.