Διαβάζει και παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας
Ο Κερκυραίος καλός ποιητής Γεράσιμος Ρομποτής (γιος του αλησμόνητου ποιητή και φίλου Τάσου Κόρφη / Ρομποτή) μας τίμησε προ καιρού με την αποστολή των δύο ποιητικών βιβλίων του: Τα "Ξέφωτα χρόνου" (εκδ. Γαβριηλίδης 2001) και "Άδεια όστρακα / ποιήματα και μεταφράσεις" (εκδ. Γαβριηλίδης 2012).
Και στις δύο ανά χείρας συλλογές έχει περίτεχνα εναποτυπωθεί η Ποιότητα και η Ευαισθησία, κάτι που βεβαιώνει με τον πιο αξιόπιστο τρόπο την συνέχεια της Επτανησιακής Σχολής, με νέα πάντως δεδομένα και σφύζουσες νεωτερικές (και ενίοτε μετα-νεωτερικές) ενατενίσεις! Το συναίσθημα, επιρρεπές στην διαύγεια, ωσάν τη φλόγα του τζακιού ή τη λευκότητα του χιονισμένου τοπίου, αναδημιουργεί κόσμους πεπτωκότες ή και τεθνεώτες, στοχεύοντας στο Άχρονο που μάς μέλλει και ήδη επίκειται!
Από τα "Ξέφωτα χρόνου", δείγματα δύο:
ΟΤΑΝ ΑΝΑΣΑΙΝΕΙΣ
Επιμένεις
προσηλωμένος στα ίδια
στο σχήμα του προσώπου
στον ήχο της φωνής
Όμως γιατί
όταν ανασαίνεις
μπροστά στους καθρέφτες
σε τζάμια κλειστά
αντί να θαμπώνουν
γεμίζουν με αίμα;
Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΦΙΛΟΣ
χάνοντας τους φίλους μας, χάνουμε την ψυχή μας
όταν ξεφυλλίζεις παλιά τετράδια
ημερολόγια και πονάς
είναι η ψυχή σου
είναι η οικειότητα της φωνής
τώρα αντανακλά σε ξένα πρόσωπα
τώρα ξεχνάς
η μνήμη δεν είναι πια φίλος
Από τα "Άδεια όστρακα", δύο λόγου δήγματα:
ΔΡΟΣΕΡΗ ΑΥΡΑ
Ξεχασμένες μνήμες, σβησμένες σπίθες
φωτιάς, που κάποτε φλόγιζαν τα χείλια
Μαραμένες ζωές, από τα χίλια
βάσανα και τις καθημερινές φροντίδες
Τώρα, τα περασμένα σ' αναστατώνουν
Φοβάσαι τα αγκάθια στ' ανθισμένα κλαδιά
τα παλιά τραγούδια και τ' ατίθασα παιδιά
που παρακούν και σε θυμώνουν
Η μοίρα του θανάτου μόνο σε συνεφέρει
Η δροσερή αύρα της ζωής ακόμα μια φορά
πνέει και ανασταίνει τη χαρά
τη λήθη σβήνει, τη μνήμη ξαναφέρει.
ΚΙΝΗΤΗ ΤΗΛΕΦΩΝΙΑ
Τα πλήκτρα αναβοσβήνουν
μέσα στη νύχτα, σκορπούν
μηνύματα μελλοθανάτων
τηλέφωνα που χαλούν
φίλοι που χάνουν
φίλους
Και μια μετάφραση:
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΡΟΧΗ
(του Enoch Cancino Casahonda)
Έφυγα δίχως γυναίκα
δίχως φίλους, δίχως πίστη
στο Θεό.
Περπατώ κάτω από τον ήλιο
δίχως παρελθόν, δίχως μέλλον.
Αφήνομαι στα χέρια της μοίρας
απαλλαγμένος από το βάρος της ύπαρξης
δίχως να παύω όμως να ζω.
Περπατώ κάτω από τη βροχή
στην άσφαλτο του απογεύματος.
Προσκυνητής θεών, δίχως θαύματα
πλαγιάζω σε κρεβάτια, δίχως γυναίκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου