Πληροφορεί τους αναγνώστες μας σχετικά, μες από το ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ, ο διευθυντής του εν λόγω περιοδικού και τακτικός συνεργάτης μας ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ
Ο Κριμαϊκός Πόλεμος του 1853-56 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ορόσημο. Η έκρηξή του έκλεινε τις εκκρεμότητες μιας εποχής, ενώ η λήξη του άνοιγε το κεφάλαιο μιας άλλης. Για τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σηματοδότησε την αρχή μιας περιόδου μεγάλων αντιθέσεων. Οι «εθνικοί οραματισμοί» και επιδιώξεις πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.
Οι ελληνικές εξεγέρσεις του 1853-54, η έκτασή τους, η ανάμειξη του ελληνικού κράτους, έπεισαν τους Ρώσους πως για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους στη Βαλκανική χρειάζονταν έναν πιο ελέγξιμο σύμμαχο. Γι' αυτό και στράφηκαν προς τους Βούλγαρους. Η Αθήνα, παρασυρόμενη από το κλίμα ευφορίας που είχε προκαλέσει στους Έλληνες η είδηση της έκρηξης του ρωσοτουρκικού πολέμου, δεν στάθμισε με ψυχραιμία τη διεθνή κατάσταση. Μη διαθέτοντας αξιόμαχο στρατό, ικανό να αντιπαρατεθεί με επιτυχία απέναντι στις οθωμανικές δυνάμεις, είχε επιλέξει την τακτική της έμμεσης υποκίνησης εξεγέρσεων σε περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όπου κατοικούσαν συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί, χωρίς ωστόσο να διαθέτει τα μέσα για να τις υποστηρίξει σε βάθος χρόνου. Έτσι, βρέθηκε πολύ γρήγορα απομονωμένη, διεξάγοντας έναν αγώνα ο οποίος ήταν περίπου εκ των προτέρων καταδικασμένος σε αποτυχία, με αποτέλεσμα να εξαναγκαστεί τελικά –κάτω από τη συνδυασμένη γαλλοβρετανική πίεση– να μεταβάλει πλήρως τη στάση της.
Η συνθήκη των Παρισίων, με την οποία τερματίστηκε ο Κριμαϊκός πόλεμος, υπογράφτηκε στις 30 Μαρτίου 1856 κι ουσιαστικά διακήρυσσε τον σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Στην πραγματικότητα, την Ιερά Συμμαχία την αντικαθιστούσε ένα είδος Συμβουλίου Ασφαλείας (Ρωσία, Αυστρία, Πρωσία, Γαλλία, Αγγλία, Τουρκία) που είχε μόνο ένα μέλημα: να προστατεύει την Τουρκία από κάθε εξωτερική επιβουλή και κάθε εσωτερική επαναστατική απόπειρα. Την αποκάλεσαν «Ευρωπαϊκή Συναυλία». Απέτυχε, όπως είχε αποτύχει και η Ιερά Συμμαχία.
Ο Κριμαϊκός Πόλεμος έχει μείνει στην ιστορία ως πόλεμος σφαλμάτων εφοδιαστικής και στρατηγικής φύσεως. Από άποψη τεχνολογίας, ήταν η πρώτη σύρραξη που οι αντιμαχόμενοι έκαναν εκτεταμένη χρήση σε τακτικό επίπεδο του σιδηροδρόμου και του τηλέγραφου. Τέλος, ήταν η πρώτη φορά που ένας πόλεμος καταγράφηκε λεπτομερώς από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της εποχής.
Αν κάθε πόλεμος θεωρείται παράλογος, ο Κριμαϊκός Πόλεμος, κατέχει τα πρωτεία του παραλογισμού. Η «πύρρεια νίκη» των συμμάχων στην Κριμαία πέτυχε να αλλάξει τη γεωγραφία της περιοχής, αρχίζοντας από την αυτονομία της Μολδοβλαχίας και φτάνοντας στην ενσωμάτωση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα, η οποία συμμετείχε στη συμμαχία με μια χιλιάδα στρατιώτες, που πολέμησαν στη μάχη της Μπαλακλάβα. Οσο για τη Ρωσία, έχασε για πολλά χρόνια το δικαίωμα να διατηρεί στόλο στη Μαύρη Θάλασσα.
Η ατυχής για τα ελληνικά συμφέροντα εξέλιξή του υπέσκαψε τη θέση του Όθωνα στο εσωτερικό της Ελλάδας, ενισχύοντας παράλληλα τους υποστηρικτές της ανατροπής του από το θρόνο, πολλοί από τους οποίους ανήκαν στη νέα γενιά πολιτικών που είχε έρθει δυναμικά στο προσκήνιο ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1850. Οι επιπόλαιοι και αδέξιοι χειρισμοί της ελληνικής κυβέρνησης, οι οποίοι δεν είχαν σταθεί ικανοί νε επιφέρουν την πολυπόθητη εδαφική επέκταση εις βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχαν αναπόφευκτα πλήξει ανεπανόρθωτα το γόητρο του βασιλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου