Ο συνεργάτης μας ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ μάς πληροφορεί σχετικά μες από το ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Toν Ιανουάριο του 2015 συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από τον θάνατο του Ηλία Ηλιού (1904-1985), του βουλευτή και προέδρου της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ). Το γεγονός πέρασε εν πολλοίς απαρατήρητο, καθώς η επετειακή ημέρα του θανάτου του συνέπεσε με τη διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών στη χώρα μας. Και, σίγουρα, αποτελεί παιχνίδι της μοίρας το γεγονός ότι το αποτέλεσμά τους σηματοδότησε την άνοδο στην εξουσία ενός αριστερού ριζοσπαστικού κόμματος, «διαδόχου» της ΕΔΑ.
Ο Ηλίας Ηλιού σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1923, ως φοιτητής, εντάχθηκε στη νεολαία του Εργατοαγροτικού Κόμματος του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, με το οποίο πολιτεύθηκε αργότερα στον Νομό Λέσβου, το 1932 και το 1936. Στη διάρκεια της Κατοχής προσχώρησε στο ΕΑΜ και συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Το 1945 γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο συμμετείχε σε όλους τους συνδυασμούς των κομμάτων της Αριστεράς, εκλεγόμενος συνεχώς βουλευτής Λέσβου ή Αθηνών. Για την πολιτική του δραστηριότητα εκτοπίστηκε από το 1947 ως το 1951.
Παρότι εξόριστος, το 1951 εξελέγη βουλευτής της ΕΔΑ στην περιφέρεια Λέσβου-Λήμνου. Η εκλογή του, όμως, ακυρώνεται. Επανεξελέγη το 1956 και, στη συνέχεια, σε όλες τις επόμενες εκλογές (το 1964 στην Α΄ Αθηνών). Μετά την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών ανασυγκρότησε την ΕΔΑ και ανέλαβε την προεδρία της. Για δύο κοινοβουλευτικές περιόδους εξελέγη βουλευτής: το 1974 με την Ενωμένη Αριστερά και το 1977 με τη Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων.
Έζησε και έδρασε σε μια πολυτάραχη εποχή, παραμένοντας ένας βαθύτατα προοδευτικός και νηφάλιος πολιτικός, αφοσιωμένος στους αγώνες για την Αριστερά και τη δημοκρατία. Ταυτόχρονα, υπήρξε ένας μεγάλος διανοητής που έβαλε τη σφραγίδα του στη διαμόρφωση των θέσεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού στη χώρα μας σε εποχή Ψυχρού Πολέμου, αλλά και ένας διακεκριμένος νομικός που υπερασπίστηκε τα δημοκρατικά δικαιώματα κατά τη διάρκεια του μετεμφυλιακού κράτους και της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Το 1981 αποσύρθηκε από την πολιτική, δηλώνοντας σε συνέντευξη που παραχώρησε: «Είμαι πικραμένος. Όχι τόσο από τους αντιπάλους μου, που έκαναν στο κάτω κάτω τη δουλειά τους, αλλά από τους ομόφρονές μου. Δεν άφησαν πεπονόφλουδα που τους πετούσε η ντόπια ή η ξένη αντίδραση που να μην την πατήσουν… Δυστυχώς, οι γκάφες των ομοφρόνων μου κατέστρεψαν ένα πανίσχυρο προοδευτικό κίνημα και μας πήγαν πολλές δεκαετίες πίσω».
Θεωρήθηκε δικαίως ως ο «Νέστορας της Αριστεράς», ένας πολιτικός που βρισκόταν μπροστά από την εποχή του, καθώς χαρακτήριζε τον εαυτό του ευρωκομμουνιστή, θέτοντας πρώτος τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ του δημοκρατικού φάσματος της Αριστεράς και του σταλινισμού που επικρατούσε στη μεταπολεμική ελληνική πολιτική.
Η κληρονομιά που άφησε ο Ηλίας Ηλιού στην Αριστερά ήταν η αγάπη για την πατρίδα, η μετριοπάθεια αλλά και ο συνεχής αγώνας για τη δημοκρατία, τον σοσιαλισμό και την νομιμότητα· το κενό μετά τον θάνατό του υπήρξε δυσαναπλήρωτο...
Ο Ηλίας Ηλιού σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1923, ως φοιτητής, εντάχθηκε στη νεολαία του Εργατοαγροτικού Κόμματος του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, με το οποίο πολιτεύθηκε αργότερα στον Νομό Λέσβου, το 1932 και το 1936. Στη διάρκεια της Κατοχής προσχώρησε στο ΕΑΜ και συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Το 1945 γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο συμμετείχε σε όλους τους συνδυασμούς των κομμάτων της Αριστεράς, εκλεγόμενος συνεχώς βουλευτής Λέσβου ή Αθηνών. Για την πολιτική του δραστηριότητα εκτοπίστηκε από το 1947 ως το 1951.
Παρότι εξόριστος, το 1951 εξελέγη βουλευτής της ΕΔΑ στην περιφέρεια Λέσβου-Λήμνου. Η εκλογή του, όμως, ακυρώνεται. Επανεξελέγη το 1956 και, στη συνέχεια, σε όλες τις επόμενες εκλογές (το 1964 στην Α΄ Αθηνών). Μετά την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών ανασυγκρότησε την ΕΔΑ και ανέλαβε την προεδρία της. Για δύο κοινοβουλευτικές περιόδους εξελέγη βουλευτής: το 1974 με την Ενωμένη Αριστερά και το 1977 με τη Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων.
Έζησε και έδρασε σε μια πολυτάραχη εποχή, παραμένοντας ένας βαθύτατα προοδευτικός και νηφάλιος πολιτικός, αφοσιωμένος στους αγώνες για την Αριστερά και τη δημοκρατία. Ταυτόχρονα, υπήρξε ένας μεγάλος διανοητής που έβαλε τη σφραγίδα του στη διαμόρφωση των θέσεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού στη χώρα μας σε εποχή Ψυχρού Πολέμου, αλλά και ένας διακεκριμένος νομικός που υπερασπίστηκε τα δημοκρατικά δικαιώματα κατά τη διάρκεια του μετεμφυλιακού κράτους και της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Το 1981 αποσύρθηκε από την πολιτική, δηλώνοντας σε συνέντευξη που παραχώρησε: «Είμαι πικραμένος. Όχι τόσο από τους αντιπάλους μου, που έκαναν στο κάτω κάτω τη δουλειά τους, αλλά από τους ομόφρονές μου. Δεν άφησαν πεπονόφλουδα που τους πετούσε η ντόπια ή η ξένη αντίδραση που να μην την πατήσουν… Δυστυχώς, οι γκάφες των ομοφρόνων μου κατέστρεψαν ένα πανίσχυρο προοδευτικό κίνημα και μας πήγαν πολλές δεκαετίες πίσω».
Θεωρήθηκε δικαίως ως ο «Νέστορας της Αριστεράς», ένας πολιτικός που βρισκόταν μπροστά από την εποχή του, καθώς χαρακτήριζε τον εαυτό του ευρωκομμουνιστή, θέτοντας πρώτος τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ του δημοκρατικού φάσματος της Αριστεράς και του σταλινισμού που επικρατούσε στη μεταπολεμική ελληνική πολιτική.
Η κληρονομιά που άφησε ο Ηλίας Ηλιού στην Αριστερά ήταν η αγάπη για την πατρίδα, η μετριοπάθεια αλλά και ο συνεχής αγώνας για τη δημοκρατία, τον σοσιαλισμό και την νομιμότητα· το κενό μετά τον θάνατό του υπήρξε δυσαναπλήρωτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου