Μας πληροφορεί μες από το ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ
Η Συρία, ήδη από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήταν η καρδιά του αραβικού εθνικισμού και ταυτόχρονα το ιδανικό παράδειγμα συνύπαρξης χριστιανών και μουσουλμάνων, καθώς και άλλων θρησκευτικών μειονοτήτων.
Οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στη Συρία το 2010 οδήγησαν γρήγορα σε πόλεμο μεταξύ σουνιτών και σιιτών. Η κατάσταση περιεπλάκη περισσότερο με την εμφάνιση του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και της Συρίας (ISIS), που χρηματοδοτήθηκε και ενθαρρύνθηκε από τον πιστό σύμμαχο των ΗΠΑ, τη Σαουδική Αραβία, αλλά και από ένα μέλος του ΝΑΤΟ, την Τουρκία. Η μονομερής ανακήρυξη του χαλιφάτου του Ισλαμικού Κράτους κατάργησε τα σύνορα που χάραξαν πριν από 100 χρόνια οι αποικιοκρατικές δυνάμεις Βρετανία και Γαλλία.
Η αχαλίνωτη βαρβαρότητα του ISIS προκάλεσε συναγερμό σε όλη την περιοχή και, με τη σφαγή Αμερικανών ομήρων αλλά και με την επιδίωξή του να αφανίσει ολόκληρους λαούς, τη στρατιωτική παρέμβαση των ΗΠΑ. Οι Κούρδοι της Συρίας και του Ιράκ γρήγορα αναδείχθηκαν στους σημαντικότερους συμμάχους των Αμερικανών, γεγονός που θορύβησε την Τουρκία, η οποία φοβάται την αυτονόμηση των Κούρδων, όχι μόνο στην περιοχή αλλά και εντός των συνόρων της. Με την εμφάνιση του ISIS ο Άσαντ από απόλυτος εχθρός μετατράπηκε σε ένα διττό, απαραίτητο παίκτη για τη Δύση. Ενώ η πρόθεση αποπομπής του παρέμενε, αυτό όχι μόνο δεν αποτελούσε προτεραιότητα, αλλά οι δυνάμεις του Άσαντ μετατράπηκαν σε συμμάχους στο πεδίο της μάχης κατά του πολύ πιο σοβαρού εχθρού, του ISIS. Η πολεμική εμπλοκή του ISIS επανέφερε στο τραπέζι τις αεροπορικές επιδρομές, αυτή τη φορά όμως όχι κατά του Άσαντ, αλλά κατά του αναδυόμενου αντιπάλου του, του Ισλαμικού Κράτους.
Με τα σημερινά δεδομένα, στη μελλοντική Συρία θα είναι πρωταγωνιστικός ο ρόλος της Τουρκίας, λόγω μιας σειράς παραγόντων, όπως η άμεση γειτνίαση, η οικονομική ισχύς και η συνακόλουθη πιθανή συνδρομή εκ μέρους της Άγκυρας στην ανοικοδόμηση της χώρας, αλλά και η άνοδος των ισλαμιστών στην Τουρκία. Από την άλλη πλευρά, καθοριστικός μπορεί να αποβεί και ο ρόλος της Ελλάδας, η οποία διατηρεί μακροχρόνιους πολιτιστικούς, πολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς με τη Συρία.
Το συριακό ζήτημα έχει μετατραπεί σε έναν άλυτο γόρδιο δεσμό. Πάνω από 1,8 εκατ. άνθρωποι είναι πρόσφυγες στο εξωτερικό και τουλάχιστον 4 εκατ. στο εσωτερικό, ενώ τα θύματα ξεπέρασαν τις 93 χιλιάδες – αν και η πραγματικότητα δείχνει μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων, κυρίως αυτών που δεν καταγράφονται εξαιτίας της βαρβαρότητας του πολέμου. Το καθεστώς Άσαντ υποστηρίζεται από τον άξονα Ρωσίας - Ιράν, για τους δικούς τους λόγους, την ώρα που η Δύση, το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία και τα πριγκιπάτα του Κόλπου στηρίζουν τους αντικαθεστωτικούς στη Συρία και επιμένουν στην αποπομπή του Άσαντ. Το σκηνικό αυτό επισκιάζει τον μεγάλο στόχο της ανατροπής του ISIS. Με την τελική έκβαση να παραμένει αβέβαιη, η ανθρωπιστική τραγωδία στο Αιγαίο, στη Νοτιοανατολική και στην Κεντρική Ευρώπη έχει λάβει ασύλληπτες διαστάσεις και συνεχίζεται αδιάλειπτα.
Η τραγική διαχείριση της πολιτικής μοίρας της χώρας, τόσο από τους εσωτερικούς όσο και από τους εξωτερικούς παράγοντες, έχει οδηγήσει στον ξεριζωμό το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού της και στον αφανισμό το ένα εικοστό της. Πρόκειται για ανθρωπιστική τραγωδία η οποία θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί και καταδεικνύει ότι τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν πολύ άσχημα αν δεν σχεδιαστεί αποτελεσματικά η αντιμετώπιση κάθε είδους κρίσεων.
Η συριακή κρίση, που είχε ξεκινήσει από τοπική και γρήγορα έγινε περιφερειακή, λαμβάνει πλέον τον χαρακτήρα διεθνούς κρίσης με ανοικτή στρατιωτική εμπλοκή των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Όσον αφορά πάντως την ίδια τη Συρία, το γεγονός αυτό δεν καλλιεργεί καλούς οιωνούς για διέξοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου