© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

Αποχαιρετισμός σε ένα Δάσκαλο, τον Δημήτρη Μυταρά

Γράφει η Ελένη Γούναρη, Ζωγράφος-Εκπαιδευτικός

Είχα την τύχη να έχω Καθηγητή στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το Δημήτρη Μυταρά. Ήταν Καθηγητής στο πρώτο έτος της Σχολής, είμαστε πενήντα άτομα τότε όλοι κι όλοι και στο δεύτερο έτος χωριζόμαστε, σε ακόμη λιγότερους, σε εργαστήρια. Ήταν η πρώτη χρονιά που αναλάμβανε δικό του εργαστήριο, στη θέση του Μόραλη που συνταξιοδοτήθηκε.

Περάσαμε μαζί έξι χρόνια. Δε θα ξεχάσω ποτέ τα ταξίδια μας αυτά τα χρόνια, τα περισσότερα στην Ιταλία, αλλά και στην Ελλάδα, στους Σταθμούς της Σχολής στην Ύδρα και στους Δελφούς. Μια παρέα, εμείς, οι βοηθοί (λέκτορες) ο Μίμης και η Ζουζού (η Χαρίκλεια Μυταρά η σύζυγός του). Δε θα ξεχάσω τις κουβέντες, τις συμβουλές, το αρχιτεκτονικά πρωτοποριακό για την εποχή, σπίτι του.

Ήταν η εποχή που στις Εκθέσεις του γινόταν συνωστισμός και μποτιλιάρισμα στην Αθήνα. Όταν εξέθετε στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη ήταν σα να γινόταν διαδήλωση στην Πλατεία Κολωνακίου.

Ήταν σπουδαίος Ζωγράφος, μοναδικός και αναντικατάστατος. Ήξερε ποιος είναι. Όμως ο Μυταράς ήταν το παράδειγμα του αξιόλογου ανθρώπου που δεν επαίρεται, δεν επιδεικνύεται και αυτό μας το έμαθε καλά. Μας δίδαξε το ήθος και τη σοβαρότητα. Ήταν ο δάσκαλος που, παρά τη σχέση, κρατούσε την απόσταση από το μαθητή. Υπήρχε μόνο ο Πληθυντικός. Δεν ήταν ο ετοιμόλογος, ο άνθρωπος της ατάκας, σκεφτόταν πολύ πριν μιλήσει, σούφρωνε τα χείλη του και με εκείνη τη ψιθυριστή φωνή σου έλυνε κάθε απορία, ή έκανε εκλεπτυσμένο χιούμορ ή σε παρατηρούσε σκωπτικά.

Ο Μυταράς μας έμαθε σχέδιο. Ήταν σχεδιαστής. Ήταν μάλλον ο τελευταίος που επέμενε στο Ελεύθερο Σχέδιο. Όσοι περάσαμε από τα χέρια του το κατέχουμε καλά. Άνοιγε δρόμους στους νέους. Ήταν ο πρώτος που όταν ήταν Πρύτανης, μας οργάνωσε την πρώτη Έκθεση Αποφοίτων και από τότε γίνεται κάθε χρόνο.

Πίστευε ότι η καλλιτεχνική παιδεία πρέπει να ξεκινά από τις μικρές ηλικίες, για αυτό έφτιαξε, μαζί με τη Ζουζού, στη γενέτειρά του τη Χαλκίδα, Καλλιτεχνικό Εργαστήριο που λειτουργεί μέχρι σήμερα. Μας έδωσαν πολύτιμη βοήθεια για να στήσουμε και εδώ στη Ζάκυνθο τότε, το Εικαστικό Εργαστήρι της ΔΕΠΑΖ.

Ο Δημήτρης Μυταράς την αγαπούσε τη Ζάκυνθο. Στα νιάτα του βούταγε πίσω από το Κερί για κοχύλια, ήταν γνωστός συλλέκτης κοχυλιών. Στη Ζάκυνθο εξέθεσε και έργα του στη Γκαλερί Πλατανιά, ήρθε στα εγκαίνια και τότε μάλιστα η επόμενη έκθεση ήταν η δική μου. Οπότε του άρεσε πάρα πολύ που εκθέτω. Κι αυτό το λέω χαριτολογώντας, γιατί όταν παλιά του είπα ότι θα πάω να ζήσω στη Ζάκυνθο είπε στο σύντροφό μου «παντρέψου τη, αλλά να την αφήνεις να ζωγραφίζει». Ευτυχώς, με άφησε.

Σε αυτή τη στείρα από πρότυπα εποχή, που πλέον συνωστισμός γίνεται για ένα μάγειρα με τατού και όχι για έναν πνευματικό άνθρωπο, συνέβη και το εξής παράδοξο. Την ίδια μέρα «έφυγε» και ο Γιάννης Κουνέλλης, Ο μοναδικός Έλληνας που αναφέρεται –για τους μυημένους- στο λεξικό του Ρηντ.

Πόσο φτωχότεροι να μείνουμε;

Ο Μυταράς ταλαιπωρήθηκε τα τελευταία χρόνια. Μια ταλαιπωρία που δεν του τη συγχώρησε ούτε η Ακαδημία Αθηνών. Άλλοι καιροί. Άλλα ήθη.

Θα θυμάμαι πάντα, όταν δεκαοχτώ χρονών με πήρε από χέρι και είδαμε σε μια μέρα όλο το Βατικανό. Έτσι έμαθα να βλέπω με το σωστό τρόπο τα μεγάλα Μουσεία.

Αποχαιρετώντας το Δάσκαλο Δημήτρη Μυταρά, δανείζομαι τους στίχους του Λουκιανού που επίσης χάσαμε πρόσφατα «…εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα…».

Πόσο φτωχότεροι!



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails