Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πιτσιρικάς ήμουν, στην έκτη Δημοτικού. Μαθητής, δεν ήξερα καλό ποδήλατο. Ήμασταν στα πλατάνια, αριστερά από τη Σχολή Αστυφυλάκων. Στου Ταλιαδούρου το σπίτι ακριβώς. Είχα ένα μαύρο ποδήλατο από τον Βόλο. Δεν είχε εδώ. Μόνο νοίκιαζαν. Όμορφο. Είχαμε στείλει ένα αυτοκίνητο να μας φέρει τσιμέντα. Έδωσα λεφτά στον οδηγό. Όταν ήρθαν τα τσιμέντα, ήρθε και το ποδήλατο.
Στον κεντρικό τον δρόμο έκαναν βόλτα, τότε. Έτρεχα εγώ, άμαθος. Βλέπω τον δικηγόρο Γ., καλοντυμένο, με την μνηστή του. Μπροστά αυτός, από πίσω εγώ. Δεν ήξερα, πέφτω με φόρα πάνω του και κάτω στο δρόμο ξάπλα. Εκείνος έμεινε όρθιος. Έρχεται προς τα μένα. Λέω, θα φάω ξύλο. Και κοίτα να δεις. Με σηκώνει, λέγοντας «κτύπησες παιδί μου;». Λίγο παραπέρα με πιάνει ένας χωροφύλακας, είχε δει τι έγινε. «Πάμε στο τμήμα». Τι να κάνω, κλαίγοντας, με το ποδήλατο στα χέρια φεύγουμε. Στο γυράδικο που έχει ο φίλος σου τώρα, με σταματάνε δυο φοιτητές να με ρωτήσουνε τι έπαθα. Αυτοί έπεισαν τον χωροφύλακα. «Τι πράγματα είναι αυτά; Πού το πάς το παιδί;».
Μέχρι που απολύθηκα από φαντάρος το είχα. Είχε και στην πινακίδα το νούμερο 142. Μετά το έδωσα σε φίλο μου να πηγαινοέρχεται στη δουλειά, από το Σειρήνι. Από εκεί και πέρα είχα πάρει μια μηχανή, το ξέχασα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου