Η Νίκειος Σχολή κτίστηκε το 1928 με δωρεά του Νυμφαιώτη ευεργέτη Ιωάννη Ζαν Νίκου (1876-1931), σε σχέδια που έφερε ο ίδιος από τη Σουηδία.
Κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου, το Νυμφαίο ήταν ένα μεγάλο κεφαλοχώρι με 3.200 κατοίκους και 400 παιδιά που φοιτούσαν στη Νίκειο Σχολή, η οποία στέγαζε το Ημιγυμνάσιο, όπως το ονόμαζαν τότε. Την περίοδο της Κατοχής και κυρίως του Εμφυλίου, ο Γράμμος και το Βίτσι βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα και τα χωριά τους ερήμωσαν. Την δεκαετία του 1960, όταν η ανάγκη για εργασία ήταν επιτακτική, οι νέοι εγκατέλειπαν μαζικά το Νυμφαίο. Το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε την εποχή της άνθησης της γούνας στη γειτονική πόλη της Καστοριάς, που απορρόφησε πολλούς εργάτες από τις γύρω περιοχές. Τότε το Νυμφαίο ερήμωσε και τα σπίτια του ερειπώθηκαν.
Η Νίκειος Σχολή μέχρι το 1941 φιλοξένησε το Ημιγυμνάσιο και μέχρι το 1980 το Δημοτικό Σχολείο. Την δεκαετία του 1980 άδειασε τελείως από παιδιά, εγκαταλείφτηκε και ερειπώθηκε. Το 1986, μια ομάδα κατοίκων του Νυμφαίου αποφάσισε να ξαναζωντανέψει το ιστορικό χωριό. Για τον σκοπό αυτόν σύντομα δραστηριοποιήθηκε, αναζήτησε χρηματοδότες, πήρε δάνεια, αξιοποίησε προγράμματα και προχώρησε στην αναδημιουργία του χωριού. Τα παλιά αρχοντικά σταδιακά επανήλθαν στην αρχική τους μορφή, τα ερειπωμένα σπίτια ανακατασκευάστηκαν και τα σοκάκια μετατράπηκαν σε περίτεχνα καλντερίμια με πρωτότυπο φωτισμό. Η Νίκειος Σχολή αναστηλώθηκε με τη βοήθεια και τη συνεργασία του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και λειτούργησε ως πρότυπο συνεδριακό κέντρο.
Το 1993, με πρωτοβουλία του Νυμφαιώτη Γιάννη Μπουτάρη, στο κτήριο της Νικείου Σχολής ιδρύθηκε και λειτούργησε ο «Αρκτούρος», ένα μοναδικό στο είδος του περιβαλλοντικό κέντρο για την προστασία της άγριας ζωής και του φυσικού περιβάλλοντος. Στο κέντρο αυτό λειτουργεί καταφύγιο για καφέ αρκούδες σε μια περιφραγμένη έκταση δάσους 50 στρεμμάτων, που θυμίζει το φυσικό τους περιβάλλον.
Αρθρογράφος: Μαριάνθη Μπέλλα, εκπαιδευτικός Δ.Ε.
Φωτογραφίες: π. Παναγιώτης Καποδίστριας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου