© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2020

Η μνήμη, η λήθη και η Κική Δημουλά


Γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ | Η Καθημερινή, 26.2.2020
«Πληκτικό. / Πάλι μνήμη πάλι λήθη. / Διαρκώς τις ίδιες λέξεις χρησιμοποιώ». Οι στίχοι είναι της Κικής Δημουλά. Μ’ αυτούς άρχιζε το ποίημά της «Διερεύνηση» της συλλογής «Ανω τελεία» (2016). Ενα ποίημα αυτοελέγχου ή και αυτοσαρκασμού, αφού οι αναγνώστες που έχουν επισκεφθεί πράγματι το έργο της Δημουλά, και όχι σαν τουρίστες της φήμης που το συνόδευε από κάποια στιγμή κι έπειτα, αναγνώρισαν εξαρχής στα θεμέλια του ποιητικού της κόσμου τα ελκόμενα ετερώνυμα: τη μνήμη και τη λήθη. Οι τρεις επόμενοι στίχοι του ποιήματος, πάντως, ηχούν αυτοπαραμυθητικά, αν όχι ειρωνικά: «Κι ο βίος ο πολυλογάς / σ’ αυτές τις δύο λέξεις αρκείται / εντέλει, μνήμη και λήθη». Αν η μνήμη είναι δυναστικά ισχυρή μόνο στην ήπειρο της ποίησης, όχι στον καθ’ ημέραν βίο, η λήθη δεν είναι ποτέ τελεσίδικη, κι ας φαίνεται πως είναι. Δηλωτικός ως προς αυτό ο καταληκτικός στίχος του ποιήματος «Το γνήσιο», πάντα της «Ανω τελείας»: «Καθόλου περίεργο. Επιφανειακά ξεχνάς».

Στο έργο της Κικής Δημουλά, που εκτάθηκε σε επτά δεκαετίες, από το 1952 και μετά, κατακτώντας σταδιακά την αφηγηματική ιδιαιτερότητά του, σχεδόν αμέσως αναγνωρίσιμη πλέον, η μνήμη και η λήθη εμφανίζονται σαν φυσικές δυνάμεις. Παρά τη φαινομενική αντιπαλότητά τους, συμμαχούν για να υπηρετήσουν τη μόνιμη επιδίωξη της ποιήτριας να ξεκλέψει κάτι από το «ανείπωτο», να βγει τραυματισμένη μεν, πλην όχι αθεράπευτα από την επικράτεια της απώλειας, ή της συσσωρευόμενης «στάχτης». Το «αθεράπευτα», στην περίπτωση ενός ποιητή, άλλο δεν σημαίνει παρά την ηττημένη αποδοχή της ματαιότητας όχι του βίου μόνο αλλά και της ίδιας της ποίησης, η οποία επιχειρεί να τον ανασυντάξει, να τον ανακτήσει, να του δώσει νόημα.
Ορισμένα από τα καλλιτεχνικά επινοήματα της Δημουλά, στα οποία πιστώνεται ενδεχομένως ένα τμήμα της δημοτικότητάς της, απειλούν ενίοτε με τη λάμψη τους να δυσχεράνουν την αναγνώριση των γενέθλιων τόπων της ποίησής της: της απώλειας και της στάχτης: «Καλώ τη στάχτη με το συνθηματικό της όνομα. Ολα» ανακεφαλαίωνε τα αισθήματά της στο «Χαίρε ποτέ» (1988). Οι νεολογισμοί της όμως, οι μεταφορές, οι παρηχήσεις, τα ανακόλουθα, τα οξύμωρα, η αποδιαρθρωμένη σύνταξη, τα ανανταπόδοτα, η ουσιαστικοποίηση επιθέτων, η συστηματική προσωποποίηση που δίνει υπόσταση πλάσματος σε λέξεις, σε έννοιες και σε πράγματα, δεν είναι μια αναίτια και αλυσιτελής κατασκευή φαντασμαγορίας. Ολα αυτά, στη δυναμική συνομιλία τους, συγκρότησαν την ποιητική της ταυτότητα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails