Με τον π. Παναγιώτη Καποδίστρια, μας συνδέει μια πολυετής, βαθιά και ακριβή, φιλία· αισθάνομαι τυχερή και μακάρια γι' αυτό. Έχω και κατά το παρελθόν ασχοληθεί με τις ποιήσεις του, έχω μιλήσει γι' αυτές με υπερηφάνεια.
Σήμερα, όμως, επιθυμώ να σταθώ στο πιο πρόσφατο ποιητικό του βιβλίο, το οποίο φέρει τον τίτλο "ΛΕΥΚΟΤΕΡΟΣ ΚΑΙΓΕΣΑΙ", και αποτελείται από έξι επιμέρους ποιητικές ενότητες: α) "Η νύχτα μπάζει φως", β) "Θεωρία El Greco", γ) "Ζωή καταφυγίου", δ) "Τα Πολίτικα", ε) "Πόνοι Απόρρητοι (12 ποιήματα για τον Μοναχό Μωυσή τον Αγιορείτη" και στ) "Των απόντων".
Από όλα τα ποιήματα αναβλύζει, ας μου επιτραπεί η έκφραση, ένας συναισθηματικός, κατανυκτικός και άχραντος, ωστόσο, βαθύς στεναγμός, αποδίδοντας ευαίσθητα τον πιο μεστό καρπό, μιας ψυχοσυναισθηματικής δωρεάς, και προσφέροντάς τον αφειδώς στους αναγνώστες του. Αποφεύγοντας να χρησιμοποιήσω τετριμμένους όρους, όπως για παράδειγμα "πνευματικός άνθρωπος", θα πω απλώς πως ο π. Παναγιώτης, εκτός από ένας πραγματικά θαυμαστός ιερέας, είναι και ένας αληθινός ποιητής.
Μέσα από τα ποιήματά του, τολμά να βαθύνει στην ύπαρξη, πάντοτε με κυρίαρχα αφοπλιστικό το πνεύμα της δωρεάς και της ανθρωπιάς, δεν φοβάται τις λύπες, αντιθέτως, με έναν ιδιάζοντα τρόπο τις μεταλλάσσει σε χαρές, τολμά ακόμα να "καταστρέφεται" και να σώζεται σε συνάρτηση με το πνεύμα, το σώμα και την ψυχή του. Ακριβώς αυτή του η τόλμη καταδεικνύει πως τα ποιήματά του είναι ατόφια και απέραντα, όπως η κυκλοφορία του αίματος μέσα στο σώμα μας. Εξάλλου, είναι σε όλους μας γνωστό πως, η θρησκευτική προσήλωση, οι βαθιές ευαισθησίες και τα υψηλά αισθήματα, έχουν παμπάλαιους δεσμούς.
Αυτή η γνώση, καθόλου δεν μας υποχρεώνει, όπου βλέπουμε αυτόν τον δεσμό, να τον μεταφράζουμε μόνο ως χριστιανική πίστη. Απεναντίας, διαβάζοντας, μας αποκαλύπτεται μια πραγματικότητα καλή και κακή, όχι αγιοποιημένη, εννοώ, αδέσμευτη τουλάχιστον από αυτόν τον "κρίκο". Δηλαδή, ερχόμαστε ενώπιον της πραγματικότητας της μνήμης, της νοσταλγίας, του παρόντος και κάποτε της προοπτικής ενός μέλλοντος που εκφράζεται λιτά ή με ωραία "σχήματα", από την οποία εκλύεται και διαχέεται σαν δροσερός άνεμος μια πεντακάθαρη λεπταίσθητη λυρικότητα, δίχως να διατυμπανίζεται.
Την αθόρυβη κομψότητα, την ακριβή σιγή, την "διάφανη φλόγα" αγάπησα στα ποιήματα του βιβλίου Λευκότερος καίγεσαι.
Ολοκληρώνοντας την ανάγνωσή του, ξεχώρισα πολλά, όμως ένα ήταν αυτό που με χτύπησε σαν βέλος στο μέσον της καρδιάς. Ίσως επειδή, σκέφτομαι, η λέξη "μαχαίρι", μέσα στο "TEMPORA ΚΑΙ MORES" (από την πρώτη ποιητική ενότητα: "Η νύχτα μπάζει φως"), ήχησε όπως μια πραγματική μαχαιριά, ιδιαζόντως συνταρακτικά, σύμφωνα με τη δική μου αίσθηση:
Έμπηξες πάλι το μαχαίρι
ναι, στρίψε το
αρέσει
εδώ στην πλάτη
κι από μέσα ό,τι βρει
παράτα το ύστερα έτσι
το Μαχαίρι-Πλάτη
γλυπτό στον κήπο
στα πλατώματα
στο σταυροδρόμι
δακτυλοδεικτούμενο
προς δημόσιο λιθοβολισμό
ή και λιτάνευση.
(20.3.2008)
Εύχομαι ολόψυχα να έχει μια λαμπρή διαδρομή, να φτάσει πολύ ψηλά και πολύ βαθιά στις καρδιές των αναγνωστών· ν' αγαπηθεί κατάφωρα γιατί αυτό του αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου