ΣΚΟΡΠΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΟΤΑΔΙΑ. Για την ποιητική συλλογή «Λευκότερος καίγεσαι» του π. Παναγιώτη Καποδίστρια

(Εκδ. Αληθώς Κέντρο Λόγου, Ζάκυνθος 2019)

Γράφει ο Αντώνης Ν. Παπαβασιλείου

[Περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ, 153 (Ιανουάριος – Μάρτιος 2020) 105 εξ.]

«Ο ΙΕΡΕΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

επιθέτει σπλάχνα λέξεων

ψιχουλάκια συλλαβών»,

και πολύ καλά κάνει. Πώς αλλιώς θα αρμυριζόμασταν εμείς στα νερά του Ζάντε, κουβαλώντας στην παραλία τους στίχους του ως ένα οντολογικό λεξικό;

Κεφαλαία γράμματα μάς οδηγούν σε ενότητες – πόρτες (για στεναγμούς, αλήθειες, μικρές οδύνες). Η ΝΥΧΤΑ ΜΠΑΖΕΙ ΦΩΣ. ΘΕΩΡΙΑ EL GRECO. ΖΩΗ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ. ΤΑ ΠΟΛίΤΙΚΑ. ΠΟΝΟΙ ΑΠΟΡΡΗΤΟΙ. ΤΩΝ ΑΠΟΝΤΩΝ.

Μα τι κάνει αυτός ο ποιητής, «της μικρής Αγάπης νυχτωδός»; Συνομιλεί με τους παλιούς του δασκάλους, μια αρχαία σκυταλοδρομία νοήματος. Ομηρικά έπη, ο Ρωμανός Μελωδός, Σολωμικά έπη, ο Αλεξανδρινός, ο Οδυσσεύς της Λέσβου, ο ξενιτεμένος Κάλβος.

«Νήπιος τουρτουρίζω έξω από την πόρτα σου», του Αναστημένου, ήδη με τα κόκκινα στα χέρια ίχνη. Παρακάτω, ο μάστορας Χαλεπάς σε μια λάμπα θυέλλης ακουμπά τις οδύνες του. Ακόμα και breaking news βοούν στις σελίδες του π. Παναγιώτη:

«ΑΝΤΙ-TROIKA

Ωσάν το δέντρο κραυγάζεις κι εσύ

από τις ρίζες του λαδιού σου

Έλληνά μου.»

Σε μια σειρά λαμπυριζόντων τριστίχων η Μεγάλη Εβδομάδα γίνεται αφήγηση ευαγγελική, χωρίς να ξεχνάμε πως «ανώδυνη δεν υφίσταται η άνοιξη».

Συναντώ τον αγαπημένο Μωραϊτίδη, τα απαιτητικά Άγραφα, τον Έρωτα, «πανδύσκολο γέρο απαιτητικό».

Με το μολυβάκι μαζεύω μελωδήματα, σε ένα και μόνο ποίημα: «κιννάβαρι, λυγμικές, νεροσυρμές, φωτοφόρες, νοσταλγικούς σεισμούς, αινιγμάτων κόμπους». Καλή σοδειά, ή μάλλον ποθητή βροχή για τα στεγνά μας χώματα.

Φτάνω και στον τόπο μου (μέσα σε μια ταξιδιωτική ανθολόγηση εμπειριών και εικόνων). 12 τρίστιχα: «Νεύματα πουλιών στα Γρεβενά». Τα χαίρομαι διπλά, αφού θυμάμαι ακόμη και το χαρτί πάνω στο οποίο πρωτογράφηκαν.

Άλλοι καημοί στην Πόλη. Πνοές φωτός «χουχουλίζουν», ιερουργούν το μυστήριο της ιστορίας, της απώλειας, της ελπίδας. Και παραδίπλα ο γερο-Μωυσής εργοχειρεί «ψιχουλάκια στοργής» μέσα στα στενά των νοσοκομείων («νοσεί το σώμα άπρεπα» μας λέει ο ποιητής μας, αργότερα, σε καταγραφή απωλειών).

Φτάνω στην σελίδα 129, επιλογίζοντας. Καμαρώνω και το ωραίο χαρακτικό στον κολοφώνα. Το μολύβι θέλει να σημειώσει συμπεράσματα, αλλά προτιμώ να συνεχίζω στα νερά της Ζακύνθου τσαλαβουτώντας με άλλα κλειδιά. Με σιγουρεύουν οι λέξεις του:

«μόνον η Ποίηση…

…των ηττημένων στέγαστρο».