Γράφει η ΤΑΤΙΑΝΑ ΚΑΡΥΔΗ
Χρόνος- καθρέφτης χάραξε πληγές στην αθωότητα.
Ρυτίδιασε -έως αβύσσου- το νερό.
Έπαιξε με το φως. Σκιά δεν καθρέφτισε.
Αιχμαλώτισε τα χρώματα του πρωινού, έως ότου τα θαμπώσει.
Υπαινίχθηκε ήλιο. Ήταν λειψό φεγγάρι.
Είπε ότι η αντανάκλαση είναι αιωνιότητα. Εικόνα ήταν παρεφθαρμένη.
Χρειάστηκε μόνο μια ολοκληρωμένη περιστροφή από το σκοτάδι ως το φως.
Η μέρα έγειρε από το βάρος της. Κρεμάστηκε στο λεπτοδείχτη.
Χωρίς μάρτυρες, μα με Μαρτύριο.
Εντός αυτού:
Καθρέφτης-χοάνη ανέμειξε προσωπεία ηλιόλουστα του θέρους. Ύβρις.
Έμεινε η Αλήθεια άθικτη μόνη όταν αυτά έλειωσαν.
Εξώφυλλα ανθεκτικά αλλά όχι στην πυρά.
Πεθαίνουν διαρκώς την προηγούμενη ανώφελη άνοιξη, άπιστα εντελώς.
Άπιαστη ελπίδα στέγασης χελιδονιών, κρεμάστηκε σε ικρίωμα- κατασκευή ανέστιας ελπίδας.
Άστεγα φεύγουν διαπαντός τα χελιδόνια στο διηνεκές του χρόνου.
Άπιστη άνοιξη.
Προ αυτής,
Ήλθαν χειμώνες έκπληκτοι, απροειδοποίητοι έμοιαζαν, όντας καλά προειδοποιημένοι.
Προ καιρού- τα σύννεφα της άρνησης, είχαν εγκατασταθεί.
Κατώφλι του φθινόπωρου εγκυμονούσε πάντοτε χειμώνα. Μα θα συνέβαινε σε άλλον ουρανό.
Άσιτες ελπίδες, μεσοστρατίς των αισθημάτων ξεπέζεψαν στο λιθόστρωτο του τέλους.
Προ αυτού:
Χρόνος-παγίδα υπνώτισε το βλέμμα.
Πλάνεψε έως θανάτου τη ζωή.
Υπήρξε πάντα Κίνδυνος – Ευκαιρία να δεις.
Κέρδισες μόνον ό,τι έχασες.
Αν έβλεπες, θα έχανες μόνον τις βεβαιότητες.
Τις ακρωτηριάζει μόνο ένα βλέμμα εντός.
Ξέρει ότι δεν θα κοιτάξεις. Όχι πριν ο λεπτοδείχτης αγγίξει το Αργά.
Μόνο στο κατώφλι του κλεφτά φεύγοντας βίαια με την πλάτη γυρισμένη.
Νύχτωσε ακαριαία. Μη αναστρέψιμα. Τίσις.
Όλα τ' άνθη του Κακού ανθίζουν τώρα. Τα ευνοεί η ανάσα του θανάτου.
Στο τέλος του χρόνου σου. Όχι στο τέλος του χρόνου.
Λέξεις υποκείμενες στη φθορά.
Έζησαν μόνο μία ημέρα θερινή ως όνειρα νυκτός.
Παρέλασαν ψεύδη ξεφλουδισμένα.
Πέθαναν το ξημέρωμα.
Στο Κατώφλι του:
Η Αλήθεια δεν έχει αποσκευές.
Βάρη αχρείαστα. Πάθη ασίγαστα. Απύθμενα λάθη. Νέμεσις.
Ο χρόνος είχε.
Όλες πεθαίνουν στο Κατώφλι του αύτανδρες ουτοπίες.
Απεκδύθηκαν το ένδυμα της νιότης τους. Ακίνδυνες αφότου γέρασαν, μπορούν τώρα να είναι έντιμες όσο και ντυμένες.
Ουδεμία εδραία μονή ο χρόνος είχε.
Εντός αυτού:
Προσδοκίες εφήμερες της άνοιξης θνησιγενείς αιωρήθηκαν σε μία στιγμή, στερεωμένες στο κενό,
Πλάνη αρτυμένη, μετά ψευδαισθήσεων, ενδημεί πάντοτε εκεί.
Εξέθρεψε αυτή πολλούς με άδεια σκεύη.
Πιο νωρίς, πέρασαν οι εποχές με τη σειρά:
Σκηνοθετήθηκαν προσωπεία κάλλους με ανοιξιάτικη πιστότητα.
Ήταν ήδη Αργά.
Βεβαιότητες, έκθετες, εκτεθειμένες έζησαν, ώσπου ν αλλάξουν αποτελεσματικά οι εποχές που φυλλορροούν τις ψυχές.
Η δόξα τους εξέπνευσε, στο τέλος του χρόνου τους.
Εξόκειλαν στα βράχια της στέρησης πριν γκρεμιστούν με θόρυβο στο κενό της ψυχής- στο χείλος ενός τάφου.
Στο Κατώφλι του,
Βιαία πνοή διέρρηξε τη Στιγμή του χρόνου.
Κι από τις δύο πλευρές, τάφος ανεωγμένος.
Σχίστηκε το καταπέτασμα σε χρόνο αχαρτογράφητο όπου πέρασε γυμνή η Αλήθεια Μόνη.
Γνώση που ξεριζώνει δέρμα ενώ διαπερνά τη σχισμή του χρόνου στο άχρονο.
Ξεφλουδισμένος ο καρπός από άχρηστα περιβλήματα.
Λείψανα θνησιγενή στην άμμο. Βυθίστηκαν.
Ψάχνεις το ίχνος εκεί που στέκονταν το σώμα. Δεν υπάρχει παρά το ρούχο που έμεινε άδειο.
Η ελευθερία κατοίκησε μία μέρα εκεί.
Η επιλογή διαβάζεται και στις δύο αυτές γλώσσες άφθαρτη.
Οι πράξεις δεν έχουν αιωνιότητα οι ίδιες.
Αφήνουν πίσω τους ανεξίτηλη την πρόθεση.
Αυτή εκτείνεται εκτός του χρόνου, ώστε να περάσεις όχθη αδιαπέραστη από κανονικά οχήματα.
Στο Κατώφλι του,
Δόξα μάταιη κρεμάστηκε σε σχοινί. Ξεσχίστηκε στα δίχτυα ανέμου ανηλεούς.
Κόποι ξοδεμένοι. Χρόνοι κατάκοποι. Τόκοι εξαντλημένοι.
Παρέσυρε τα φύλλα η ανεμοσυρμή, και της καρδιάς απεγνωσμένα φύλλα.
Ρομφαία δίστομη στο παράθυρο του κόσμου, είχε καρφώσει της πεταλούδας τα φτερά το επόμενο πρωί.
Άδειασε ο χρόνος άλλοθι.
Στο Κατώφλι του,
Ταξίδεψε δίπλα σου σε απόσταση θανάτου. Η απόσταση είναι πάντοτε ζήτημα θανάτου.
Τον γνώριζε η διάρκεια συνομιλητή, σε λέξεις που μόνες τους είχαν παλέψει έως αιμάτων ζωής για μια πεποίθηση.
Για μιαν εικόνα σταθερή αλλά άλλη.
Το βλέμμα την κρατούσε ακίνητη σε άλλη στιγμή θανάτου.
Εικόνα κινούμενη, αγωνία έφθανε ως το λαιμό, έπνιγε την ψυχή και στα πόδια άμμος.
Άλλη αλήθεια καθρεφτίστηκε παρεφθαρμένη. Πλάνευε το τελευταίο βλέμμα.
Οι λέξεις ακόμα είχαν ανάσες.
Μεμιάς το βήμα μένει μετέωρο και πριν ακουμπήσει στο έδαφος, έχει περάσει εκτός χρόνου, εκεί που ο συνομιλητής έχει φύγει.
Και πως έφυγε το χέρι αυτό μέσα από το δικό σου; ακόμα είναι ζεστό.
Δεν μπορεί να μη συνεχίζεται η αρχινισμένη συζήτηση ενώ είχε μόλις φθάσει σε κρίσιμη Α-βεβαιότητα.
Εκείνες οι -προ καιρού- βεβαιότητες,
Στο χείλος ενός τάφου θνησιγενείς, κατέληξαν α-βεβαιότητες.
Αποκαθηλώθηκαν όλες. Κάθαρσις.
Καμία προ του τάφου βεβαιότητα.
Κύλισε λίθος με κρότο.
Τίποτα δεν εμποδίζει την Ανάσταση, αν προλάβεις Ξημέρωμα.
Αν προλάβεις εντός του χρόνου Αποκαθήλωση, θα προλάβεις Ανάσταση μετά από αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου