ΕΚΠΛΗΞΗ
Του Ιωάννη Στεφ. Παπαδάτου
(1946-2020),
θύμηση φιλική
Ι
Πώς έτσι
ασάλευτος κ’ εσύ
όλους μάς άφησες νωρίς
άφωνους μέσ’ στο μαύρο
πηγαίνοντας (αθέλητα)
το Άγνωστο της δύσης να γνωρίσεις ‒
ίσκιους να δεις Επιφανών
ή πνεύματα της διαδρομής
γι’ αύρας σφυγμούς να συναντήσεις ‒
μιλώντας για βιώματα Τιμής
και σωθικά της ευφροσύνης
ή για του Λόγου και της Μνήμης την πνοή ‒
αυτή που χάριζες
‒ γι’ ανάβαση κρυφή ‒
σε κάθε φίλο συνοδίτη.
ΙΙ
Κ’ εδώ
στου Μαρτελάου τη γωνιά
και στον πεζόδρομο του λάθους
(κοντά στου Θρήνου το γλυπτό)
ώς της πορείας τα βαθιά
αλάθητα μας ταξιδεύεις
και με της Γνώσης τα γεννήματα
σταθμούς της Ιστορίας
και της Χάρης μελετάς ‒
του νόστου τα πρωτεία
με το «Χαίρε!» να κρατάς
για της πατρίδας τ’ ακριβά
και τα δωρήματα της Ιταλίας.
ΙΙΙ
Σήματα νάρκης
δεν συνήθισες ποτέ
ούτε παγίδας δόγματα
ή πλάνης θεωρίες ευνοούσες ‒
Θύρες της Λήθης έκλεινες
με της αλήθειας το κλειδί
και για της κρίσης τις θηλιές
σε λύση νήψης προχωρούσες.
IV
Τώρα
στη γη ανείδωτος
‒ συνήγορος της πλησμονής
κι αντίδικος της Λιγοσύνης ‒
το Χθες της διδαχής θ’ αναζητάς
ή της Παράδοσης τα ίχνη θα γυρεύεις ‒
της πλάσης τ’ άγια θα προσκυνάς
και στου Τερτσέτη τη σκιά
‒ σαν έκπληξη άλλης ζωής ‒
για της Αφής το θαύμα θ’ αγορεύεις.
Διονύσης Σέρρας
Ζάκυνθος, 18-27/10/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου