ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ: 20 χρόνια μετά...

Η Κατερίνα Βασιλάκου το 1997 στις πρόβες της «Μήδειας» του Ζαν Ανούιγ

Κείμενο: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ, με φωτογραφίες από το αρχείο του

Πέρασαν είκοσι χρόνια (!!!) από τον θάνατο της πρωταγωνίστριας του θεάτρου Κατερίνας Βασιλάκου.  Ήταν 4 Ιουλίου του 2001 όταν ξαφνικά στα εξήντα της χρόνια η Κατερίνα «έφυγε»… Ένα χρόνο πριν είχε καταφέρει, μετά από πολλούς κόπους και θυσίες να εγκαινιάσει το καινούργιο θέατρο της στον Κεραμεικό. Το θέατρο «Κατερίνα Βασιλάκου». Ήμουν μαζί της, σαν Διευθυντής του θιάσου της και παραγωγός τα τελευταία οκτώ χρόνια της… Μαζί παλέψαμε να γίνει αυτός ο χώρος, ανεβάζοντας παραστάσεις χειμώνα –καλοκαίρι ώστε να συγκεντρώσουμε χρήματα και να γίνει το όνειρο της πραγματικότητα. Μια μόνιμη θεατρική στέγη.. Πέντε χρόνια «παίζαμε» από την μια άκρη της Ελλάδας μέχρι την άλλη.. Από τα χωριά την Φλώρινας στην Κάλυμνο και την Τήλο, από την Αλεξανδρούπολη, την Δράμα, την Ξάνθη και την Σαμοθράκη στην Κρήτη και την Ζάκυνθο, από τα Γιάννενα ως την Χίο και την Σάμο, από την Λήμνο και την Μυτιλήνη στα ορεινά χωριά της Αρκαδίας, από την Κύπρο ως της Βρυξέλλες… Ήταν η μοναδική ηθοποιός που ενώ εκείνα τα πέντε χρόνια δεν είχε δική της θεατρική στέγη έκανε συνέχεια παραγωγές! Ανεβάσαμε Λόρκα, Λους, Ανούϊγ, Ξενόπουλο, Ουίλλιαμς, Τσέχωφ, Κοκτώ και «παίζαμε» χειμώνα καλοκαίρι από το «Ηρώδειο» και το «Λυκαβηττό», σε όλα τα ανοιχτά θέατρα σε όλη την Ελλάδα μέχρι σε χώρους που δεν ήταν θέατρα, σε αίθουσες σχολείων, σε αμφιθέατρα Πανεπιστημίων, σε στρατόπεδα, σε πλατείες, σε γήπεδα.. [θυμάμαι, σ' ένα χωριό της Φλώρινας, παίξαμε σε αίθουσα δίπλα από την εκκλησία, όπου πρόσφεραν καφέ μετά τα... μνημόσυνα!!] Και πάντα με ίδιο στόχο, την απόκτηση στέγης… Και αυτό το καταφέραμε το 1999. Μια παλιά ξυλαποθήκη στα τότε εγκαταλελειμμένα στενάκια του Κεραμεικού με τους «πολύχρωμους» μετανάστες, έγινε το Θέατρο «Κατερίνα Βασιλάκου». Δεν ήθελε να του δώσει το όνομα της, εγώ επέμενα λες και κάτι ήξερα…

Στις 10 Φεβρουαρίου του 2000 εγκαινιάσαμε την κεντρική σκηνή με το έργο του Λακλό «Επικίνδυνες σχέσεις». Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που η Κατερίνα έπαιξε στη σκηνή αυτού του θεάτρου.. Το καλοκαίρι του 2000 μας βρίσκει και πάλι στους «δρόμους» με παραστάσεις… Τα έξοδα του νέου θεάτρου «έτρεχαν»… Αυτόν τον «καημένο» τον Ξενόπουλο – την «Μαριτάνα» του – την παρουσιάζαμε  για τρίτο καλοκαίρι! Δεν υπήρχαν χρήματα για νέα παραγωγή… Χειμώνας 2000-2001 Η Κατερίνα έχει κουραστεί.. Δίνει για τρεις μήνες το θέατρο να παίξουν άλλοι. Σκηνοθετεί μία παιδική παράσταση και αρχίζει την προετοιμασία του έργου της Γιασμίνα Ρεζά «Ο άντρας που δεν τον περίμενε κανείς». Έφτασε ως την γενική δοκιμή. Το έργο δεν ανέβηκε..Τα προβλήματα είχαν αρχίσει…

Το όνειρο της είχε γίνει πραγματικότητα, όμως δεν πρόλαβε να το ζήσει.. Έφυγε στις 4 Ιουλίου του 2001 μετά από λίγες ημέρες νοσηλείας. Ένα μικρόβιο, είπαν..

Μετά το φευγιό της το θέατρο πέρασε σε χέρια που δεν σεβάστηκαν το όνομα και τους αγώνες της, μέχρι το 2015 που πέρασε στα χέρια της Μαριάννας Τόλη. Τα έφτιαξε όλα από την αρχή, φουαγιέ, πλατεία, καμαρίνια, βοηθητικοί χώροι, η υπέροχη τεράστια σκηνή…. Ένα σύγχρονο θέατρο από κάθε άποψη. Και το κυριότερο. Έβλεπες ότι όλα έγιναν με αγάπη… Μια φορά,  αυτά τα είκοσι χρόνια βρέθηκα στο θέατρο μετά από πρόσκληση της Μαριάννας το 2016.. Εκείνη την ημέρα όλα μου θύμιζαν την Κατερίνα. Δεν την είχα δει ποτέ χαρούμενη μέσα σε αυτό το χώρο.. Μας έπνιγαν τότε τα προβλήματα.. Σήμερα την «έβλεπα» χαρούμενη.. Σαν να χαιρόταν που κάποιος άνθρωπος – και μάλιστα μια γυναίκα  – «αγκάλιασε» αυτό το χώρο, τον φρόντισε, τον προχώρησε ένα βήμα πάρα πέρα.. Εκείνη την ημέρα, φεύγοντας από το θέατρο ευχήθηκα στην Μαριάννα να είναι «γερή, δυνατή και να έχει καλή τύχη εκείνη και το θέατρο της» Δυστυχώς οι ευχές μου δεν έπιασαν τόπο… Στις 29 Δεκεμβρίου 2018, νικημένη από τον καρκίνο έφυγε και εκείνη… Το θέατρο «Κατερίνα Βασιλάκου» δεν έφερε τύχη στην Μαριάννα… Το είχε μόνο τρία χρόνια [2015-2018] Το ίδιο θέατρο δεν  είχε φέρει τύχη ούτε στην Κατερίνα. Και εκείνη το είχε μόνο τρία χρόνια… [1999-2001]

Απ ότι μαθαίνω την πορεία του θεάτρου συνεχίζει σήμερα ο 25χρονος γιός της Μαριάννας ο Χριστόφορος Χάινε.. Ας είναι τυχερό το παιδί, ας του πάνε όλα καλά για να μπορέσει να συνεχίσει το όνειρο της μάνας του, αλλά και της Κατερίνας.... Γράφοντας αυτές τις λέξεις, χωρίς να το θέλω κάνω μια σκέψη.. Η κόρη της Κατερίνας η Ελένη Μυλωνά [που ζει στην Ελβετία] και ο γιος της Μαριάννας  Χριστόφορος σαν να προχώρησαν κάποιες στιγμές σε παράλληλους δρόμους.. Και των δύο οι μανάδες «έφυγαν» έχοντας στα χέρια τους το ίδιο θέατρο μόνο τρία χρόνια η κάθε μία.. Και τα δύο παιδιά έχασαν και  τους δυο γονείς τους μέσα σε έντεκα χρόνια, πάνω-κάτω στην ίδια ηλικία... Η Ελένη έχασε το πατέρα της Θανάση Μυλωνά το 1989 και την μάνα της το 2001..Ο Χριστόφορος έχασε τον πατέρα του Γιώργο Χάινε το 2007 και την μάνα του το 2018… Περίεργοι συνειρμοί ..

Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες  από τον θάνατο της Κατερίνας Βασιλάκου. Θα κλείσω αυτό το σημείωμα θυμίζοντας στους νεότερους, που πηγαίνουν και σήμερα στο θέατρο που φέρει το όνομα της, την σαραντάχρονη πορεία της Κατερίνας… Αλλά και στους παλιότερους.. Γιατί οι άνθρωποι εύκολα ξεχνάμε..

Η Κατερίνα Βασιλάκου με την Τζένη Καρέζη  το 1984 στην «Έντα Γκάμπλερ» του Ιψεν. 

Η  ΣΑΡΑΝΤΑΧΡΟΝΗ  ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ  ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ

Η Κατερίνα Bασιλάκου γεννήθηκε στην Αιδηψό στις 25-11-1941. Δύο χρονών ήρθε στην Αθήνα και έζησε στο ξενοδοχείο «Απόλλων» στην Ομόνοια, γωνία Σταδίου και Αιόλου [επιχείρηση της οικογένειας της]  μέχρι που τελείωσε το 1962 την δραματική σχολή του  «Εθνικού Θεάτρου».

Ενώ από το ξεκίνημα της   έγινε  «σταρ» του λαϊκού «μελό» κινηματογράφου παίζοντας τα πρώτα έντεκα χρόνια της καριέρας της [ 1960-1971] σε είκοσι πέντε ταινίες του είδους , ταινίες πού την έκαναν αμέσως γνωστή και αγαπητή στο πλατύ κοινό, στο θέατρο η πορεία της ήταν εντελώς διαφορετική.. Αμέσως μετά την σχολή του «Εθνικού θεάτρου» και στα πρώτα τέσσερα χρόνια της καριέρας της [1962-1965] είχε την τύχη να βρεθεί στην σκηνή του καινούργιου τότε «Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος» παίζοντας σημαντικούς ρόλους όπως την Νίνα στον «Γλάρο» του Τσέχωφ, την Βιόλα στην «Δωδεκάτη νύχτα» του Σαίξπηρ, την Μπιάνκα στον «Οθέλλο» και άλλους σπουδαίους ρόλους στον «Αρχοντοχωριάτη» του Μολιέρου, στην «Τρισεύγενη» του Κωστή Παλαμά, στο «Νησί της Αφροδίτης» του Αλέξη Πάρνη, στον «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα,  στον «Επιθεωρητή» του Γκόγκολ, στο  «Παιχνίδι της τρέλας και της φρονιμάδας» του Θεοτοκά, στον «Νικόλαο Γαλάτη» του Ευαγγελάτου, στο πλευρό μεγάλων ηθοποιών όπως η Κυβέλη, η Αλέκα Παίζη, ο Τίτος Βανδής, ο Χρήστος Ευθυμίου, ο Γιώργος Δαμασιώτης, ο Ανδρέας Ζησιμάτος κά και με σημαντικούς δασκάλους- σκηνοθέτες όπως ο Σωκράτης Καραντινός, ο Αλέξης Σολομός, ο Πέλος Κατσέλης, ο Μήτσος Λυγίζος, ο Μίνως Βολανάκης, ο Σπύρος Ευαγγελάτος. 

Επιστρέφοντας στην Αθήνα το 1965 παίζει για τέσσερα χρόνια σε σημαντικούς θιάσους της εποχής: Στην «Ελληνική Λαϊκή Σκηνή» της Χριστίνας Σύλβα «Το ερωτικό κυνήγι» του Λετράζ, στην «Ελληνική Σκηνή» της Άννας Συνοδινού στο «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόϊ, στο θίασο της κας Κατερίνας [Ανδρεάδη] στα έργα «Δεν θα τα πάρεις μαζί σου» του Κάουφμαν και «Η μάμα» του Ρουσέν, αλλά και στο θίασο Βουτσά- Χρονοπούλου- Ρίζου σε δύο κωμωδίες του Αλέκου Σακελλάριου και Ασημάκη Γιαλαμά - Κώστα Πρετεντέρη. 

Η Κατερίνα Βασιλάκου όμως θέλοντας να ορίζει την τύχη της κάνει μαζί με τον σύντροφο της ηθοποιό Θανάση Μυλωνά τον πρώτο τους θίασο και παρουσιάζουν από το 1969-1972 στην Θεσσαλονίκη [θέατρο «Αυλαία»]  και σε περιοδεία τα έργα: «Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» των Γκούντριχ-Χάκετ, «Ξυπόλητη στο πάρκο» του Νηλ Σάιμον, «Το πρώτο χάδι» του Τένεσυ Ουίλλιαμς, «Γεύση από μέλι» της Σύλα Ντιλάνυ που παρουσιάζουν και στην Αθήνα στο θέατρο «Χατζηχρήστου». Στην διάρκεια αυτής της πρώτης θιασαρχικής προσπάθειας τους τον Νοέμβριο του 1970 η Κατερίνα  και ο Θανάσης  ενώνουν την ζωή τους στον Άγιο Γεώργιο της Κυψέλης. Είχαν γνωριστεί τέσσερα χρόνια πριν στο θίασο της κας Κατερίνας. Τέσσερα χρόνια μετά θα αποκτήσουν την Ελένη τους. 

Οκτώβριο του 1971 η Κατερίνα  παίζει στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά στο πλευρό της Έλλης Λαμπέτη, της ηθοποιού πού λάτρευε.. Έπαιξε μαζί της  στις «Πέντε θεατρικές μορφές»: μονόπρακτα των Κοκτώ: «Η ψεύτρα», «Την έχασα», «Η Ανθρώπινη φωνή», του Στρίντμπεργκ «Η πιο δυνατή» και της Κάθρην Μάνσφηλντ «Μίς Μπρίλ». Ο ρόλος ήταν μικρός. Της έφτανε  όμως που ήταν κοντά στην Έλλη. 

Από το 1972 –1975 η Κατερίνα παίζει στο θέατρο  «Κώστα Μουσούρη»: «Αζαίς» του Τζ.Μπέρ- Λ.Βερνέιγ, «Πίκ-νίκ» του Ουίλ. Ιντζ, «Ένα σπίτι άνω κάτω» του Αίηκπορν, στο θίασο Αλέκου Αλεξανδράκη- Νόνικας Γαληνέα «Δύο και δύο κάνουν σέξ» των Ρίτσαρντ Χάρις- Λέσλυ Ντάρμπον και στο θίασο Άγγελου Αντωνόπουλου-Βέρας Ζαβιτσιάνου «Η αστική τάξη αστειεύεται» του Αλαν Αίηκμπορν.

Από το 1975-1982 η Κατερίνα Βασιλάκου και ο Θανάσης Μυλωνάς συγκροτούν και  πάλι θίασο και παρουσιάζουν στα θέατρα «Αλάμπρα» και «Όρβο» τα έργα: «Μαίρη Ροζ» του Τζέιμς Μπάρυ, «Η Δωδεκάτη νύχτα του κου Σαίξπηρ» σε διασκευή Γιώργου Σκούρτη, «Οι εχθροί» του Γκόρκι, «Ανθρώπινες σχέσεις» του Άντριου Ντέιβις που παρουσίασαν και σε περιοδεία. Μεγάλη επιτυχία τους «Οι Μικροαστοί» του Γκόρκι που παίχτηκε για δύο χρόνια στην «Αλάμπρα» γεγονός σπάνιο για την εποχή. Τέλος στο θέατρο «Λουζιτάνια» και σε περιοδεία παρουσίασαν τους «Θεατές» του Μάριου Ποντίκα.  

Τελευταία κοινή θεατρική εμφάνιση τους ο «Ματωμένος γάμος» του Λόρκα στο θέατρο «Λυκαβηττού» το 1982. Το χειμώνα της ίδιας χρονιάς η Κατερίνα Βασιλάκου παίζει με τον παλιό συμμαθητή της στην σχολή του «Εθνικού θεάτρου»  Κώστα Καρρά στο θέατρο «Λουζιτάνια» «Σε ποιόν ανήκει η ζωή μου» του Μπράιαν Κλαρκ.  1983 παίζει με τον Νίκο Κούρκουλο στο θέατρο «Κάππα» στην «Ανταπόκριση» του Ούγκο Μπέττι σε σκηνοθεσία του αγαπημένου της Μίνoυ Βολανάκη. 1984 στο θέατρο «Αθήναιον» στην «Εντα Γκάμπλερ» του Ιψεν με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο.  1985-1986 στο θέατρο «Αμιράλ» με τον Πέτρο Φυσσούν «Καρυδιές στην πέτρινη γη» του Ευάγγελου Αβέρωφ.  1987 στο θέατρο «Πόρτα» με την Ξένια Καλογεροπούλου «Με ανοιχτές αγκάλες» του Λολέ Μπελόν.

Προς το τέλος του 1987 αρρώστησε ο Θανάσης Μυλωνάς και η Κατερίνα έμεινε μακριά από το θέατρο και κοντά του για δύο χρόνια στα νοσοκομεία που νοσηλεύτηκε  στην Ελλάδα και το Λονδίνο... Ο Θανάσης, νικημένος από τον καρκίνο, έφυγε στις 4 Ιανουαρίου 1989 σε ηλικία 51 χρόνων αφήνοντας την Κατερίνα και την 14χρονη κόρη τους Ελένη...

«Ζω για το θέατρο» θα πει η Κατερίνα σε συνέντευξη της στην εφημερίδα  «Μεσημβρινή» το 1990 και θα γυρίσει στο θέατρο. Αυτή την φορά όμως είναι μόνη της και πολλά... «αγκάθια» θα βρεθούν στο δρόμο της.. 

Καλοκαίρι 1990 φτιάχνει το θέατρο «Ούλοφ Πάλμε» σε χώρο που της παραχώρησε ο Δήμος Ζωγράφου και παρουσιάζει το «Ημέρωμα της στρίγκλας» του Σαίξπηρ. Τον χειμώνα του 1991 ανεβάζει στο Θέατρο «Ελυζέ» την «Κάντιντα» του Μπέρναρ Σω και τα έργα του Πίντερ «Νάνοι», «Εραστής» με τον γενικό τίτλο «Δύο αινίγματα».  Άνοιξη του 1992 εγκαινιάζει το νέο της θέατρο το «Πανελλήνιο» στην Λεωφόρο Συγγρού έχοντας κοντά της τον αγαπημένο της φίλο σκηνοθέτη Μίνω Βολανάκη  και οργανώνουν το  «Φεστιβάλ Πίντερ»  που κρατά σχεδόν δύο σαιζόν με τα έργα «Νάνοι», «Εραστής», «Ένας ασήμαντος πόνος», «Επίδειξη μόδας» [με την συμμετοχή της Κάκιας Αναλυτή και του Βασίλη Διαμαντόπουλου.] Στο «Πανελλήνιο» παρουσιάζει ακόμα τα έργα: «Εγκλήματα καρδιάς» της Μπεθ Χένλυ [με την Άννα Φόνσου και την Εύα Κοταμανίδου], «Η Ωραία του Αμερστ» του Γουίλλιαμς Λούς, «Μελό» του Ανρί Μπερνστάιν ενώ τα καλοκαίρια ανεβάζει στο  «Λυκαβηττό» και σε περιοδεία τα έργα  «Περλιμπλίν και Μπελίσα» του Λόρκα  και «Η Παμπόνηρος και η Ενάρετος» του Σοφοκλή Καρύδη. 

Το 1995 κλείνει με «άσχημο» τρόπο ο κύκλος θέατρο «Πανελλήνιο» και αρχίζει μια «περιπέτεια» πέντε  χρόνων για την απόκτηση νέας στέγης: 1995-1996 περιοδεία στα νησιά του Αιγαίου, παραστάσεις στο «Αθηναϊκό Δημοτικό Θέατρο» και στο «Δημοτικό θέατρο Καλλιθέας» με το έργο του Γουίλλιαμ Λους «Η Ωραία του Αμερστ». Καλοκαίρι 1996 «Ηρώδειο» Λόρκα «Δόνα Ροζίτα» και περιοδεία. Χειμώνας 1996-1997 παραστάσεις της «Ωραίας του Αμερστ» στην Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1997» Καλοκαίρι 1997 «Βεάκειο» και περιοδεία με το έργο του Ζαν Ανούιγ «Μήδεια». Χειμώνας 1997-1998 «Η Ωραία του Αμερστ» στο «Balais de Beaux-arts» στις Βρυξέλλες. Τον ίδιο χειμώνα στο «Δημοτικό Θέατρο Πειραιά», σε περιοδεία και τέλος στο στούντιο «Ιλίσια» παρουσιάζει τα μονόπρακτα «Μίλα μου σαν την βροχή» του Τ.Ουίλλιαμς, «Το Φάντασμα της Μασσαλίας», «Την έχασα» του Κοκτώ, « Ολια μια ψυχούλα», «Η κυρία με το σκυλάκι» του Τσέχωφ και «Ένα ηλιόλουστο πρωινό» του Κιντέρο και βέβαια τα αφιερώνει στην αγαπημένη της Έλλη Λαμπέτη.. Καλοκαίρι 1998  Θέατρο «Λυκαβηττού» και περιοδεία η «Μαριτάνα» του Γρηγόριου Ξενόπουλου. Χειμώνας 1998-1999 και πάλι τα έξι μονόπρακτα σε περιοδεία. Καλοκαίρι 1999 και πάλι «Μαριτάνα» σε περιοδεία. Το ίδιο καλοκαίρι εγκαινιάζεται η μικρή σκηνή του Θεάτρου «Κατερίνα Βασιλάκου» στο Κεραμεικό σαν στέκι νεολαίας από την Γ.Γ. Νέας Γενιάς. 

Χειμώνας 1999- 2000 η πρώτη και τελευταία εμφάνιση της Κατερίνας στην σκηνή του θεάτρου της με το έργο του Λακλό «Επικίνδυνες σχέσεις». Καλοκαίρι 2000 και πάλι «Μαριτάνα» στην Κύπρο και μικρή περιοδεία στην Ελλάδα. Χειμώνας 2000-2001 φιλοξενεί  στο θέατρο της για τρεις μήνες τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο στο έργο «Κάθε Πέμπτη κε Γκριν», ανεβάζει το έργο «Το πράσινο πουλί» του Carlo Gozzi στην παιδική σκηνή που δημιουργεί και ξεκινά την προετοιμασία του έργου «Ο άντρας που δεν τον περίμενε κανείς» της Γιασμίνα Ρεζά. Έφτασε ως και την γενική δοκιμή. Το έργο δεν ανέβηκε.. 

Τέσσερις μήνες μετά, στις 4 Ιουλίου του 2001, η Κατερίνα «έφυγε» σε ηλικία 60 χρόνων.

Η Κατερίνα Βασιλάκου  με τον Αλέκο Αλεξανδράκη το 1974 στο έργο «Δύο και δύο κάνουν σεξ» των Ρίτσαρντ Χάρρις – Λέσλυ Ντάρμπον.

Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ…

Γράφω  λίγα πράγματα για την πορεία της στο κινηματογράφο γιατί η Κατερίνα δεν του είχε σχεδόν καμία..εκτίμηση! Το 1960  μαθήτρια ακόμα της σχολής του «Εθνικού θεάτρου» έπαιξε στην ταινία του Ανδρέα Λαμπρινού «Της μιας δραχμής τα γιασεμιά» στο πλευρό του Ορέστη Μακρή. Πάντα θυμόταν με τρυφερότητα αυτή την ταινία, τον Λαμπρινό και ιδιαίτερα  τον «παππού» της Ορέστη Μακρή.. Από το 1960-1971 έπαιξε σε 25 ταινίες με σκηνοθέτες τους Απόστολο Τεγόπουλο, Νέστορα Μάτσα, Κώστα Λυχναρά, Αντώνη Τέμπο, Ανδρέα Κατσιμητσούλια, Παναγιώτη Κωνσταντίνου κά στο πλευρό ηθοποιών όπως ο Νίκος Ξανθόπουλος [7 ταινίες], Θανάσης Μυλωνάς [2 ταινίες], Γιώργος Καμπανέλλης [4 ταινίες], Λευτέρης Βουρνάς, Σπύρος Φωκάς, Θάνος Λειβαδίτης κά με συμμετοχή σε μικρότερους ρόλους σπουδαίων ηθοποιών όπως ο Βασίλης Αυλωνίτης, Μάνος Κατράκης, Παντελής Ζερβός, Λαυρέντης Διανέλλος, Ιλυα Λιβυκού, Ελένη Ζαφειρίου, Χριστίνα Σύλβα, Διονύσης  Παπαγιαννόπουλος  κά.  Ταινίες που χαρακτηρίστηκαν «μελό» με τεράστια όμως απήχηση στο κοινό…

Στην τηλεόραση  έπαιξε στις σειρές: «Αγρίμια» το 1973 της Έλενας Πανταζώνη σε σκηνοθεσία Μήτσου Λυγίζου, «Μενεξεδένια Πολιτεία» το 1975 του Γιάννη Κανδύλα από το μυθιστόρημα του Άγγελου Τερζάκη σε σκηνοθεσία Κώστα Φέρρη, «Ο Φάρος» το 1976 της Σούλας Πιεράκου σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκαλενάκη, «Η Οικογένεια» το 1990 σε σκηνοθεσία Μάριου Ποντίκα. Έπαιξε σε δώδεκα θεατρικά έργα  ανεβασμένα για την τηλεόραση. Στο ραδιόφωνο εκτός από την μεταφορά πολλών θεατρικών έργων στο μικρόφωνο, από το 1992 και για πέντε χρόνια είχε στην ΕΡΑ1 δική της νυχτερινή εκπομπή. Σε «φιλώ με αγάπη» ο τίτλος, με επιστολές σε πρόσωπα υπαρκτά και ανύπαρκτα..

Αυτή ήταν η πορεία της Κατερίνας Βασιλάκου.. Σαράντα χρόνια στην σκηνή… Εκεί ζούσε, εκεί ανέπνεε…  Όλα τα άλλα ήρθαν, πέρασαν και δεν την ακούμπησαν..

Πέρασαν είκοσι χρόνια από το φευγιό της!!... Ας τους θυμόμαστε που και που τους παλιούς ηθοποιούς... Για χρόνια μας κράτησαν καλή συντροφιά. Μας έκαναν να γελάσουμε να συγκινηθούμε, να ονειρευτούμε, να δούμε την ζωή μας μέσα από τους ρόλου τους…

Η Κατερίνα Βασιλάκου με τον Ορέστη Μακρή το 1960 στην πρώτη ταινία της «Της μιας δραχμής τα γιασεμιά» του Ανδρέα Λαμπρινού. 

Η Κατερίνα Βασιλάκου με τον Θανάση Μυλωνά το 1966 στην ταινία «Δεν πουλάω την καρδιά μου» του Ανδρέα Κατσιμητσούλια.

 

H παλιά ξυλαποθήκη στο Κεραμεικό που έγινε θέατρο από την Κατερίνα Βασιλάκου [στο απέναντι πεζοδρόμιο  η Κατερίνα ονειρεύεται το νέο της θέατρο.] 

 

Η Μαριάννα Τόλη το 2015 ξανά ζωντάνεψε το θέατρο «Κατερίνα Βασιλάκου» [Φωτο. από την σελίδα του θεάτρου.]