Ευτύχης Ευτυχίου: μία συνάντηση ζωής
Προλογίζει ο Αρχιμανδρίτης π. Μιχαήλ Βισβίνης
Ιερατικώς Προϊστάμενος Ιερού Καθεδρικού Ναού "Ευαγγελισμός της Θεοτόκου", Πρετόρια
Δεν θα ξεκινήσω να πω δυο λόγια για τον Ευτύχη Ευτυχίου αναφέροντας ημερομηνίες και άλλα τετριμμένα. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου πότε γεννήθηκε, αλλά εκεί που δίνω σημασία είναι η διαδρομή του. Όσοι ταξιδεύουν, όσοι είναι συνειδητοί ταξιδευτές και όχι τουρίστες, γνωρίζουν καλά ότι το ταξίδι μετρά και όχι ο προορισμός. Ιδιαίτερα, η προετοιμασία και το ταξίδι του γυρισμού. Επιστρέφεις με χίλιες σκέψεις και, βέβαια, αρχίζεις να αναθεωρείς πολλά μα πάρα πολλά από αυτά που είχες μέσα σου ως αυτονόητα και δεδομένα.
Ένα καράβι είναι η ζωή και εμείς επιβάτες σ’ ένα ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο. Κάπως έτσι, πριν από πολλά χρόνια σε κάποιο λιμάνι μου, συνάντησα έναν περίεργο άνθρωπο, και μαζί του, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, εισήλθα σε έναν κόσμο πλούσιων εμπειριών και ακόμη πλουσιότερης φιλίας. Ξεχώριζε με το σουλούπι και το στυλ του και σκέφθηκα πως ο τύπος ή εκκεντρικός ή καλλιτέχνης θα ήταν. Δεν έπεσα έξω ούτε στο ένα ούτε στο άλλο. Και για να είμαι και ακριβής από την πρώτη-πρώτη στιγμή αισθάνθηκα ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν μια ιδιαίτερη και πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Και εξαιτίας όλων αυτών των ξεχωριστών «έμπλεξα» μαζί του!
Το σπίτι του, ίσως το μοναδικό στην Πρετόρια με τόσο έντονα μινιμαλιστικά στοιχεία και ένα τολμηρό αρχαιοελληνικό αίθριο, φιλοξενεί στους τοίχους του χίλια μύρια καλλιτεχνήματα, ως επί το πλείστον δικά του έργα, ακουαρέλες, λάδια, τα οποία αποτελούν την δική του σύνθεση- «χώνεμα» μεγάλου εύρους εμπειριών από την πολυκύμαντη και πολυταξιδεμένη ζωή του.
Ας πάμε και λίγο στο τρόπο που εργάζεται. Εδώ, η καλλιτεχνική και ανήσυχη φύση του προκαλούν μεγάλη έκπληξη! Πολλοί λίγοι από τους πελάτες του γνωρίζουν τον χώρο που βρίσκεται το αρχιτεκτονικό του γραφείο, αφού όλα τα Coffee Shops της Πρετόριας και του Γιοχάνεσμπουργκ αποτελούν τον χώρο εργασίας του και των συναντήσεων του.
Μια άλλη ιστορία του περίεργου αυτού τύπου είναι το ντύσιμό του, που συνιστά μία έκρηξη χρωμάτων και ενδυματολογικών επιλογών, οι οποίες απορρέουν από σειρά πολύ προσωπικών εικαστικών ή και παραεικαστικών απόψεων, τις οποίες όμως, τολμά και υλοποιεί. Και βέβαια, με ένα αφοπλιστικά αυθόρμητο τρόπο κάθε φορά υπερασπίζει τις μάλλον ακραίες απόψεις του γύρω από το ντύσιμο. Μία φορά, λοιπόν, ετοιμαζόταν να πάει στην Στέγη γραμμάτων και τεχνών στο Ίδρυμα Ωνάση, στην Αθήνα. Ήταν έτοιμος να φύγει, κοντοστάθηκε για λίγο στον καθρέφτη του και διαπίστωσε ότι του έλειπε κάτι. Ένα κόκκινο μαντηλάκι από το τσεπάκι στο σακάκι του. Αφού δεν εύρισκε κάτι κόκκινο, δεν δίστασε να βγάλει τη μία κάλτσα, την οποία και έβαλε, λοιπόν, στο τσεπάκι του. Για να καλύψει δε το κενό που προκλήθηκε, φόρεσε μια άλλου χρώματος κάλτσα και πήγε στον διόλου ευκαταφρόνητο χώρο του Ιδρύματος, με δύο διαφορετικές κάλτσες. Και απέραντα ευρηματικός όπως συνεπάγεται!
Κάποια στιγμή που τον βρήκα ήρεμο και σωφρονούντα του ζήτησα να κάνει μία παρέμβαση στο σπίτι μου, με ένα κανονικό χρώμα σε έναν τοίχο. Όταν ο άμοιρος βαφέας άρχισε να βάφει και είδα το χρώμα, μόλις και γλύτωσα το εγκεφαλικό. Σταμάτησα αμέσως τον άνθρωπο, πήρα τον Ευτύχη τηλέφωνο και εκείνος σκασμένος στα γέλια μου απάντησε πριν του μιλήσω: μην ανησυχείς με το δεύτερο χέρι θα αλλάξει το χρώμα.
Ευτύχης Ευτυχίου, ένας άνθρωπος που τιμά την φιλία - παρόλο το εκρηκτικό του ταπεραμέντο που δυσκολεύει τον άλλο κάποιες φορές -με ποικίλα ενδιαφέροντα, βαθύτατα διαβασμένος και ευρύτατα πολυταξιδεμένος. Ομιλητικότατος τύπος που μπορεί με την ίδια άνεση να επικοινωνήσει με τον οποιονδήποτε, να τον ακούσει πάντα με πολλή προσοχή και από όλους να συλλέξει κάτι ενδιαφέρον. Ταυτόχρονα, υπερασπίζεται τις απόψεις του με τέτοιο σθένος που μπορεί να προκαλέσει και εκρήξεις. Όπως μου ομολόγησε, την εποχή του εκείνη στη Νότιο Αφρική, δεν δίστασε να παρουσιασθεί στο Πανεπιστήμιο, για να παραλάβει το πτυχίο του, ενδεδυμένος με κίτρινο κουστούμι, ως καναρίνι, όπως ο ίδιος λέει. Για όλα τα παραπάνω, και ακόμη περισσότερα, ο Ευτύχης είναι φίλος μου αγαπημένος εδώ και πολλά χρόνια.
Ας έρθουμε, όμως και λίγο στα καθ’ ημάς. Οι γονείς του μετανάστευσαν από την Κύπρο και ο Ευτύχης γεννήθηκε εδώ στην Πρετόρια, όπως και οι αδελφές του. Η οικογένεια συνδέθηκε στενά με την Ελληνική Κοινότητα και την Ορθόδοξη Εκκλησία, που για μας τους ΄Έλληνες αποτελεί το κέντρο της Θρησκευτικής και εθνικής μας ταυτότητας. Παρακολούθησε το ελληνικό απογευματινό σχολείο και χάρη στον ελληνοκεντρισμό της οικογένειας του κατέκτησε με θαυμαστό τρόπο την ελληνική γλώσσα και μυήθηκε στον ελληνικό πολιτισμό. Άνθρωπος με έντονη και συνεπή δραστηριότητα στις κοινοτικές εκδηλώσεις και πάντα πρόθυμος στην ανιδιοτελή προσφορά των υπηρεσιών του σε κάθε αίτημα της Εκκλησίας και της κοινότητας. Για εμένα δε, πάντα πολύτιμος συμπαραστάτης όχι μόνο με τις πολύτιμες γνώσεις του, αλλά ταυτόχρονα και με την έμπρακτη βοήθειά του. Δράττομαι της ευκαιρίας να τον ευχαριστήσω θερμά.
Μάλλον, όμως θα πρέπει να σταματήσω κάπου εδώ, αναγκασμένος να περιορίσω σε μία σελίδα έναν τόσο εκρηκτικό χαρακτήρα. Που να βάλεις τόση τρέλα σε μία Α4 σελίδα;
Αγαπημένε μου φίλε, μέσα από την καρδιά μου σου εύχομαι, τώρα στην ώριμη πλέον ηλικία σου να βρίσκει πάντα δημιουργική έκφραση το πληθωρικό σου ταπεραμέντο. Έχεις τόση γονιμότητα ακόμη να προσφέρεις στο πεδίο της ζωής. Όσον δε αφορά στο παρόν δημιούργημά σου, είμαι βέβαιος ότι οι αναγνώστες του έχουν πολλά να ωφεληθούν και να απολαύσουν!
Στην ευαναγνωσία του, λοιπόν, αλλά και στην δική σου…
Αύγουστος 10 . 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου