«Κι όπως ανάσαινα, απ' τα μύρα
δε μπόρεια να διαλέξω ποιο!
Mα όλα τα μάζεψα, τα πήρα,
και τά 'πια, ωσάν από τη μοίρα
λύπη απροσδόκητη ή χαρά.
Tα 'πια· κι ως σ' άγγιξα τη ζώνη,
το αίμα μου γίνηκεν αηδόνι,
κι ως τα πολύτρεχα νερά!»
(Άγγελος Σικελιανός, «Το πρωτοβρόχι»)
Η ευωδία του ουρανού που άγγιξε τη γη και έγιναν ένα στο Πρόσωπο του Θεού. Και τι ζητά από εμάς; «Μύρα προ του ενταφιασμού». Αυτά που βγαίνουν από την καρδιά που αναζητεί την αλήθεια στο Πρόσωπο. Που βλέπει το δικό της κενό, την ματαιότητα των πράξεων, της ζωής χωρίς συναίσθημα, της ψυχής που παρέδωσε το σώμα στα δηνάρια.
Κι όλα θέλουν μια στιγμή. Αυτή που η καρδιά θα νιώσει, θα νοιαστεί, θα καλέσει, θα βρει τη χαμένη χάρη. Και τότε δεν θα μετρήσει ούτε ντροπή, ούτε έγνοια για το αύριο, ούτε φόβος. Κι όλα αλλάζουν με το Πρόσωπό του. Το δικό του μύρο είναι η αγάπη. Είναι το ματωμένο μέτωπο και τα τρυπημένα χέρια που αγκαλιάζουν, με όση δύναμη τους απομένει. Ότι πολύ μας αγάπησε.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
1η Μαΐου 2024
Μεγάλη Τετάρτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου