Μικρή μπαλάντα για τον Néro*
Στον Διονύση Ν. Μουσμούτη, φιλικά, με αφορμή
μια άφευκτη «φυγή»
I
Και όταν
ο Néro της γαλήνης έφυγε
‒ χωρίς γραμμή επιστροφής ‒
η μέρα κράτησε για φως
όλο το μαύρο τής μορφής του
‒ με της αφής τα παιχνιδίσματα
και της ανάμνησης τη λάμψη ‒
έτσι
με βήματα της μοναξιάς
κάτι απλό να γίνεται
σαν την ηχώ τής υλακής
για της συνάντησης το χάδι ‒
όλα (μαζί) ακούγοντας
τα σήματα της αντοχής
για τη φροντίδα της πληγής
ή της Αγάπης το σημάδι.
II
Όταν
ο Néro της αξίας έφυγε
‒ ανάκουστος μέσ’ στη σιωπή
για κόσμο άλλον ν’ αλυχτήσει ‒
άφησε σύμβολα πνοής
σαν οφειλής ανταμοιβή
ή δείκτες τής συναίσθησης
και της νοημοσύνης ‒
έτσι
στη γειτονιά τής πλησμονής
‒ ή στη γωνιά τής νήψης ‒
κάτι απτό να γίνεται
σαν της παλάμης τον σφυγμό
με το κλειδί της ευφροσύνης ‒
πάντα εκεί
‒ στης προστασίας την αυλή ‒
τ’ αντίδωρα της διαδρομής
σαν τέρψης λάφυρα να κρύβει.
III
Φίλος της θύμησης
‒ της συνδρομής
ή της ανάγκης φίλος ‒
κλείνει του κύκλου τη σειρά
παίρνει του θρύλου τα φτερά
και με το βλέμμα πιο λευκό
δείχνει του τόπου τον βυθό
κι από της Λήθης το κενό
άλλη Αλήθεια ορίζει:
«Πίκρας αδάκρυτοι νεκροί
κι όσοι του πόνου ένα σκυλί
ποτέ
δεν έχουν αγαπήσει»
⁓·⁓
Έτσι
της θαλπωρής η συντροφιά
της Λύπης σωθικά φωτίζει
και δάκρυ-δάκρυ καθαρό
‒ σ’ άθωρο θόλο (μακρινό) ‒
του φίλου η Μνήμη
ιριδίζει.
IV
Κι όπως
σαν πλάσμα μύθου ζει
ο γερο-Néro της φυγής
(και της ιδιομορφίας)
της φύσης θαύματα να μελετάς ‒
ξορκίζοντας της πλάνης τα δεσμά
ή της Κακίας τα κρυμμένα
προσωπεία.
Διονύσης Σέρρας
Ζάκυνθος, Μάιος 2024
------------------------------------------
* Ο αγαπητός σκύλος (ράτσας Λαμπραντόρ) του φίλου συγγραφέα, κριτικού και εκδότη Δ. Ν. Μουσμούτη, ο οποίος φιλοζωικά και παραδειγματικά επί δώδεκα χρόνια τον φρόντισε ώς την πριν από λίγο καιρό «φυγή» του, άσβηστη αφήνοντας την εικόνα τής ξεχωριστής και ιδιόσημης ύπαρξής του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου