Έκρηξη στην πλατεία ή περί του χρυσού μεταλλίου εν Παρισίοις

Πλησιάζω στην κεντρική πλατεία της μικρής πόλης μου. Πλατεία Αιμιλιανού. Βράδυ 6.8.2024. Έχει περίπου τριάντα βαθμούς αλλά άλλο με απασχολεί. Η πόλη μεγαλώνει, τραντάζεται, ξεπερνάει τα μέτρα του δικού της σκάμματος, ανυψώνεται. Η πόλη, τα Γρεβενά ολόκληρα βράζουν. Μπροστά από την γιγαντοοθόνη τα παιδιά με περηφάνια, δέος, χαρά κοιτούν τα τεκταινόμενα στο Ολυμπιακό Παρίσι. Τα παιδιά -για αυτά γράφεται η ιστορία. Ο κόσμος ξαναγράφει τον ορισμό της λέξης "κατάμεστος" με γερές δόσεις αγωνίας, βεβαιότητας, στερεής περηφάνιας. Τα κρουστά δίνουν ρυθμό στον αγώνα. Μία προσπάθεια, η δεύτερη. Ξεχνάμε την ζέστη, την καθημερινότητα, ακούμε τον ρυθμό, γινόμαστε ρυθμός. Στην πέμπτη προσπάθεια, όταν και οι άλλοι συναθλητές γράφουν τα δικά τους μέτρα, αρχίζει να λάμπει η στιγμή. Κι όταν αντιλαμβανόμαστε τι έγινε (το χρυσό!) η έκρηξη στην πλατεία είναι μια ιστορική στιγμή, προσωπική για τον καθένα. Και είναι μια έκρηξη, όχι μόνο στις φωνές, τους πανηγυρισμούς, τα πυροτεχνήματα, την μουσική του θριάμβου. Είναι μια έκρηξη στα μάτια των παιδιών, στο βλέμμα τους. Μίλτο σε ευχαριστούμε. 

Αντώνης Ν. Παπαβασιλείου