Ο Κ. Π. Καβάφης είναι ολοένα παρών στη ζωή και στα έργα μας, αθέατος μολοντούτο... Αυτός που έστρεψε σε νέους δρόμους την Ελληνική Ποίηση, ο ιδιότροπος Αλεξανδρινός, ο υπέρκαλος δημιουργός, εκούσια παραμένει μέρα και νύχτα πίσω απ' τις κουρτίνες και του δικού μας βίου, παραμονεύοντας αδιάλειπτα τους σύγχρονους περαστικούς μήπως και ξεδιακρίνει λες φιγούρες ενδιαφέρουσες...
Θεωρώ, ότι ο Γιάννης Σμαραγδής μες από την ταινία, που έχει παλιότερα ποιήσει για τον αριστοτεχνίτη Ποιητή, κατορθώνει να τον ιδεί πλαγιομετωπικά, δηλαδή όσο ο ίδιος ο Καβάφης -καλυμμένος πίσω από την κραυγαλέα του σιωπή- επιτρέπει στον άξιο σύγχρονο σκηνοθέτη. Ο ίδιος ο Σμαραγδής έχει δηλώσει επ' αυτού:
Το βασικό εύρημα της ταινίας ήταν η μη-ομιλία του Καβάφη. Στην πορεία άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν μιλάει ο Καβάφης γιατί την θέση των πραγμάτων που θα έλεγε την κατέχει η ίδια η ποίηση. Το έχει γράψει και ο ίδιος "Απ' ότι έκανα και απ' ότι είπα, μην ψάξετε να βρείτε ποιος είμαι"... Μετά συνειδητοποίησα το εξής απλό, από άποψη δραματουργίας: η μνήμη επαναφέρει πάντα το έξω από εμάς, το άλλο, όχι το τι κάνουμε εμείς αλλά τι κάνει ο συνομιλητής μας. Και κυρίως δεν θυμόμαστε ποτέ τι λέμε οι ίδιοι. Ο Καβάφης στην ταινία θυμάται. Και στην προσωπική του μνήμη είναι μέσα, αλλά δεν ενεργεί, εισπράττει. Και αυτό που εισπράττει, κάτι το κάνει. Και η ταινία προσπαθεί να εξερευνήσει αυτό το κάτι. Από που πήρε απ' τη ζωή για να φτάσει στο αόρατο, το μη-ορατό. Αυτός είναι και ο σκελετός της ταινίας.
Αξίζει νομίζω να παρακολουθήσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από την υπέροχη αυτή στιγμή του Ελληνικού Κινηματογράφου, τον οποίον άνετα δύναται και η Ποίηση να τον μεταχειρισθεί. Τη μουσική επένδυση, πολύ επιτυχημένη ομολογουμένως, υπογράφει ο Βαγγέλης Παπαθανασίου:
Θεωρώ, ότι ο Γιάννης Σμαραγδής μες από την ταινία, που έχει παλιότερα ποιήσει για τον αριστοτεχνίτη Ποιητή, κατορθώνει να τον ιδεί πλαγιομετωπικά, δηλαδή όσο ο ίδιος ο Καβάφης -καλυμμένος πίσω από την κραυγαλέα του σιωπή- επιτρέπει στον άξιο σύγχρονο σκηνοθέτη. Ο ίδιος ο Σμαραγδής έχει δηλώσει επ' αυτού:
Το βασικό εύρημα της ταινίας ήταν η μη-ομιλία του Καβάφη. Στην πορεία άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν μιλάει ο Καβάφης γιατί την θέση των πραγμάτων που θα έλεγε την κατέχει η ίδια η ποίηση. Το έχει γράψει και ο ίδιος "Απ' ότι έκανα και απ' ότι είπα, μην ψάξετε να βρείτε ποιος είμαι"... Μετά συνειδητοποίησα το εξής απλό, από άποψη δραματουργίας: η μνήμη επαναφέρει πάντα το έξω από εμάς, το άλλο, όχι το τι κάνουμε εμείς αλλά τι κάνει ο συνομιλητής μας. Και κυρίως δεν θυμόμαστε ποτέ τι λέμε οι ίδιοι. Ο Καβάφης στην ταινία θυμάται. Και στην προσωπική του μνήμη είναι μέσα, αλλά δεν ενεργεί, εισπράττει. Και αυτό που εισπράττει, κάτι το κάνει. Και η ταινία προσπαθεί να εξερευνήσει αυτό το κάτι. Από που πήρε απ' τη ζωή για να φτάσει στο αόρατο, το μη-ορατό. Αυτός είναι και ο σκελετός της ταινίας.
Αξίζει νομίζω να παρακολουθήσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από την υπέροχη αυτή στιγμή του Ελληνικού Κινηματογράφου, τον οποίον άνετα δύναται και η Ποίηση να τον μεταχειρισθεί. Τη μουσική επένδυση, πολύ επιτυχημένη ομολογουμένως, υπογράφει ο Βαγγέλης Παπαθανασίου:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου