Κρατάω αναμμένα τα σώματα πορείας

Χ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Σ Μ Ο Ι

Α΄ ΣΤΑΣΗ

Πάλλευκες και μοβ
Πρώτων Χαιρετισμώνε
οι βιολετούλες

προς Εκείνην που
σύγκορμη πήρε Φωτιά
και δεν εκάη.


Β΄ ΣΤΑΣΗ

Αναβιώνω
τους καημούς της Άνοιξης
χαριέστατους
βιδωμένους άγγελους
στα δεν και στα γιατί μου.

Κι αν μέσα βρέχει
νεουργείς τις πιο παλιές
των αισθήσεων
καθώς την ωραιότη
ποτέ μου δεν έμαθα.


Γ΄ ΣΤΑΣΗ

Στο πούσι απόψε
αχρείων ψελλίσματα
ορθώνουν μπόι
και στην πολυκοσμία
τα λόγια μου τα χάνω

ώσπου προκύπτουν
Ρωμανού μελίσματα
ανθοί του Μάρτη
άνοιξη ορθάνοιχτη
όλο χαρές και χάρες.


Δ΄ ΣΤΑΣΗ

Ενώπιόν της
προσδοκώ τις λέξεις μου
εκ του μη όντος
να τις κάμω ποίημα
αθανατίζοντάς τες

και τότε νάτες
συνωδίες των φίλων
δεκαοχτούρες
σηκώνουν το καπάκι
της παραμέσα μνήμης.

Στο βάθος νερά
εορτών απόκερα
θραύσματα τζαμιού.
Των λυπηρών η θέα
δεν είναι για χόρταση.

Δεν απελπίζω.
Κρατάω αναμμένα
τα σώματα πορείας.
Η κρυφή σου Αράχνη
έχει κι αυτή ψυχούλα.

[Ποιητικό σύνθεμα: π. Π.Κ.. Γράφτηκε τη Μεγάλη Σαρακοστή του 2008 και δημοσιεύτηκε ανά Στάση, κάθε Παρασκευή των Χαιρετισμών πέρυσι, στο "Νυχθημερόν", τον άλλο μας ιστότοπο. Εδώ πρωτοδημοσιεύεται ολόκληρο.]