Η Άννα Τσουκαλά-Κουφού "Εκ μετοικεσίας"

Έφθασε πριν λίγες ημέρες το βιβλίο μιας Ζακυνθινιάς, η οποία ζει και δημιουργεί από πολλών ετών μεταξύ Χαλκιδικής και Θεσσαλονίκης. Είναι η Άννα Τσουκαλά-Κουφού (συντηρήτρια έργων τέχνης, ζωγράφος - αγιογράφος) και το ποιητικό της "Εκ μετοικεσίας", από τις εκδόσεις Μπίμπης (Θεσσαλονίκη 2009).

Η κ. Τσουκαλά-Κουφού, ως γνήσια και αμετανόητη Ζακυνθία, γράφει ποίηση, ώστε να μπορεί να ζει μακριά από τη γενέτειρα.

Διαβάζοντας τους στίχους της πίσω από τα φαινόμενα, αμέσως διαισθάνεται ο υποψιασμένος αναγνώστης, ότι βιώνει ακόμη και ακόμη το ξερίζωμα από την πατρώα και μητρώα γη της. Η "μετοικεσία" της είναι τραύμα εσαεί, ενώ εδώ στο Σώχωρο του Σαρακηνάδου του Τζάντε μας οι μακάριες ψυχές Δημητρίου και Αιμιλίας, των γονέων της, την καλούν σε ημέρες αρχαίες και αναπόδραστες. Το δηλώνει άλλωστε ξεκάθαρα στο πρώτο-πρώτο ποίημα της συλλογής της: "Των γεννητόρων την πλάκα / τη μαρμάρινη θωρώ, / σε κάθε αντάμωμα, / κι επάνω της ένα μελισσοκέρι / αναμμένο!"

Ακολουθούν τρία ποιήματα "Εκ μετοικεσίας", ώστε να λάβετε γεύση του λόγου της φίλης ποιήτριάς μας:

ΣΤΙΣ ΣΥΡΑΚΟΥΣΕΣ

Στις Συρακούσες κάθε βράδυ στο καπηλειό,
τό 'χουνε πρώτο θέμα,
μα εσύ αντρειώνεσαι και αρνείσαι
πάντα αρνείσαι,
εκ προμελέτης ή από συνήθεια
συμβαίνει αυτό στη Μεγάλη Ελλάδα.

Κι όταν φανεί το πλοίο
ξοδεύεσαι από σκέψη
πώς γίνεται κι άδειασε
το λιμάνι.


Στις Συρακούσες τό 'χουνε
συνήθεια τα πρωινά
να κατευοδώνουν ανθρώπους
και εμπορεύματα,
μα εσύ ποτέ δε συμπορεύεσαι
με τη συνήθεια!


Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΚΤΗΤΟΡΙΣΣΑ

Η Παναγιά η κτητόρισσα
με τους αγγέλους στα μαλλιά
πλανιέται ακριβοθώρητη,
τη μέρα της ενάτης,
στο θόλο τ' ουρανού.

Κι ο Πανσέληνος ίσκιος αιώνων
τώρα, στο Κυριακό απλώνει το
πράσινο της σιένας προσεκτικά.


Επανιδρύουν το στοχασμό
στ' άγουρα θερμοκήπια
κοντοσταθμίζουν τον καιρό
μήπως οι Σαδδουκαίοι κερδίσουν.

Στην πύλη του βορρά
στο εωθινό, ο πανδυνάστης άνεμος
συντρίβει το αλληλούια,
φορώντας αυτοκρατορικό ιμάτιο,
κι η Παναγιά η κτητόρισσα δακρύζει.


ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ

Χωρίς εκπτώσεις ζεις και αναπνέεις,
Άνοιξη και χειμώνες τώρα
Τις αλκυονίδες ενδύεσαι κατεξοχή
στο ασκητήριό σου.

Εκ προμελέτης προβάλλεις,
αρνησικυρία,
στο τίποτε και στ' άπαντα επί της γης.
Συμβαίνει αυτό στους φέροντες
πήλινο ένδυμα συχνάκις

Μα εκ περιτροπής,
εκείνο που σού αναγνωρίζουν
τα περιστέρια ομόγνωμα
είναι: πως πέτυχες της φορεσιάς τους!