Τα ταξίδια με τρένο πάντα είχαν κάτι το αναπάντεχο. Τώρα πλέον η υποψία μόνο του Αναπάντεχου μάς απόμεινε, μια και όλα ρέπουν στη φθορά τους, ενώ ήδη και η λέξη "τρένο" απώλεσε το άλφα γιώτα της (αι), καθώς γράφεται με έψιλον (ε).
Ελάχιστοι κυκλοφορούν με αυτό το μέσο, δε σφύζουν από συναισθήματα οι σταθμοί, αλλά πάσχουν προ πολλού από εγκατάλειψη... Κάποιοι ελάχιστοι ταξιδιώτες επιβεβαιώνουν με την περαστική τους παρουσία το μέγεθος και την ένταση της Μοναχικότητας.






Νάμαστε στο Ζευγολατιό. Εδώ παρηγορούμαστε κάπως!... Ο Σταθμός, γραφικότατος ως συνήθως, βρίσκεται μέσα στο μεγαλοχώρι ετούτο και, λόγω κάποιων παρακείμενων καφενείων, κινούνται κάποιοι εδώ κι εκεί στα πέριξ. Ράγες παντού, το κόκκινο τρένο που έρχεται, ο θεόρατος πλάτανος και η σκιά του, το βαγόνι στη γωνιά, τα χρώματα της αναμονής γύρω απ' τα παράθυρα...
Επόμενος σταθμός μας: Μελιγαλάς!
2 σχόλια:
πλήρωσαν κι αυτά το ακριβό τίμημα της εξέλιξης...
πολύ καλή σου μέρα,
δ.μ.τ.
Πάντα το ταξίδι με τον σιδηρόδρομο έχει τη δική του γοητεία. Η διαδρομή μέσα από δύσβατα σημεία που δεν την βλέπουμε με το αυτοκίνητο, η ελευθερία μετακίνησης στο εσωτερικό του, το διάβασμα ενός βιβλίου, το κλείσιμο των ματιών και το νανούρισμα με τη φιδίσια κίνησή του.
Και οι παληοί πέτρινοι σταθμοί του σαν από σελίδες παραμυθιού.
Συμπτωματικά, έχω προτιμήσει να ταξιδέψω (ένα πεντάωρο) με τραίνο την άλλη εβδομάδα αντί για μιας ώρας αεροπλάνο! Κι αμυπομονώ να το απολαύσω.
Πολύ όμορφη αυτή η ανάρτηση!!
Αγαπητέ π.κ. καλό Σ/Κ.
Δημοσίευση σχολίου