Στην 5η αναφορά μας στην πόλη του Soweto, διαβαίνουμε όσο γίνεται προσεκτικότερα (κατά τις συμβουλές των κινδυνολόγων φίλων μας Ελλήνων που μάς ξεναγούν) μες από την πάλλουσα καρδιά της περιοχής, όπου συσσωρεύεται η κατεξοχήν σκληρότητα μιας ολόκληρης κοινωνικοπολιτικής τακτικής, αυτής του αλήστου μνήμης Αρπατχάιντ. Η φτώχεια και η κακομοιριά ρέει από παντού... Παραπήγματα ως αμελητέα σπιρτόκουτα ή κακοφορμισμένες πληγές, χαμόσπιτα τσίγκινα σωρηδόν, βρομιά και δυσωδία, στις αρχές του 21ου αιώνα, όταν στον δυτικόφρονα κόσμο περνάμε (ή νομίζουμε πως περνάμε) ζωή άνετη... Και να σκεφτεί κανείς ότι τα πράγματα έχουν κατά πολύ καλυτερεύσει. Εάν έτσι είναι τα "καλύτερα", φανταζόμαστε την παλαιότερη χειρότερη εκδοχή τους...
6 σχόλια:
Όλες οι παραγκουπόλεις, ίδιες είναι...Ίδια βάσανα, αγωνίες, φτώχια...Πολλή φτώχια...
η δυστυχία δεν έχει χρώμα ούτε πατρίδα. το ίδιο όμως και η χαρά
isws na katalaveis thn "beltiwsh' an sygrineis me ta paidakia sthn zougla ths karaivikhs, ta gymna kormakia kai ths prismenes koilitses tous akoma kai prin apo ton seismo
Αρτάνις,
Αχ, και πάλι ΑΧΧ...
Βαγγέλη,
Τι εύστοχη παρατήρηση!!!.. Και σκληρή...
Ανώνυμε,
Τι τα θες, τι τα γυρεύεις... Κλάψε τα...
Δημοσίευση σχολίου