Φωτογραφίζει και σχοΛιάζει ο ΜΑΝΩλΗΣ ΔΗΜΕλλΑΣ
Μονολογούσε στη στάση. Το Β8 όλο και αργούσε, όπως πάντα άλλωστε. Μετά τη βροχή, ο αττικός ουρανός σκορπά απλόχερα, σχεδόν ξεδιάντροπα, τόσο φως που δεν μας αφήνει στη μιζέρια μας. Τα έλεγε, λοιπόν, μόνος στην στάση. Εξηντάρης, γεμάτος, περιποιημένος. Σα να μου φάνηκε πως μιλούσε σε μια γυναίκα, πάλι δεν είμαι και σίγουρος.
Παρκαρισμένος παράνομα, έκλεισα το ραδιόφωνο, που έτσι κι αλλιώς δεν έλεγε τίποτε. Κάτι για μέρες του 2004. Κωμωδία ή τραγωδία ντυμένη με σημειολογικά ευρήματα. Τι σπουδαία γλώσσα που έχουμε!
Ο μεσήλικας που πρόσεξα δεν είχε εισιτήριο. Παραμίλαγε, ψιθύριζε, έψαχνε την δικαιολογία στην περίπτωση που... Βγήκα απο το αμάξι, από το καβούκι μου, του έδωσα ένα. Σιγά το πράμα, θα πεις...
Αργότερα πήρα το σπαστό (ποδήλατο), κατεβαίνοντας την Πειραιώς. Κόβει μια μηχανή, με πλαγιάζει και μου λέει: Χωρίς κράνος που πας;;; Έτοιμος να του χυμήξω. Όμως ο άνθρωπος έκαμε το ίδιο με μένα. Νωρίτερα πρόσεξα έναν διπλανό μου. Με πρόσεξε κάποιος. Κοιτάμε το διπλανό μας. Βλέπουμε με μεγαλύτερη ανεκτικότητα τα λερωμένα παπούτσια που μέχρι χθες όποιος τα φορούσε θα πεταγόταν και αυτός.
Απίστευτος αυτός ο ήλιος γέμισε παιγνίδια την πόλη. Ή μήπως είναι σκουπίδια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου