Μια αδιάφορη μικρή διαδρομή

Φωτογραφίζει και γράφει ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ

Το παράθυρο του τραίνου αντανακλά την εικόνα σου. Μειδιάς, γουστάρεις. Ερωτεύεσαι τον εαυτό σου. Στο πρόσωπό σου βρίσκω τη νέα μούσα μου, ίσα να φτάσουμε μια στάση παρακάτω, ίσα να θυμηθώ την ανάμνηση της. Λεπτή, με αρμονικά χαρακτηριστικά, λευκή που είσαι! Το ανοιχτό στόμα σου δείχνει το λεπτό διαχωρισμό από τα μπροστινά σου δόντια. Αμαρτία, σκέφτομαι... Κάνω μύθους στο μυαλό μου, χορό τρελό στο ξαφνικό κοίταγμά σου, αδιάντροπο, θαρρετό, τα μεγάλα γυαλιά σου φροντίζουν να αποκρύπτουν τη μάλλον ήσυχη, χθεσινή σου νύχτα. Θάθελα νάναι καστανά, ζεστά μα πάλι χάνομαι στο μακρύ λαιμό και την κατάληξη του.

Το μυαλό και το τραίνο δεν σταματούν, τρέχουν με φρενίτιδα. Αδιάφορο, αν υπάρχουν επιβάτες, τους φτιάχνεις τους επιβαίνοντες, φτάνει να πηγαίνεις.

Σε θωπεύω λοιπόν, αγγίζω τις νευρικές σου απολήξεις. Άραγε, μπορώ να σε ερεθίσω; Δείχνεις και εσύ εγκλωβισμένη στο προσωπικό σου παραμύθι, μια ιστορία που  ο καθρέφτης η αντανάκλαση σε πολλαπλασιάζει παράγει πιστά, αντίστροφα, αντίγραφα που τα αγαπάς ολοένα και περισσότερο. 

Προχωρήσαμε μαζί. Σε γνωρίζω. Τα λευκά ρούχα σου, αταίριαστα, σε πνίγουν. Αρχίζω, ξεκινώ, να σε ακυρώνω. Μα ακόμη σε θέλω γυμνή, ολόλευκη, ολόδροση. Όλα σφηνωμένα μέσα στο μυαλό, καμιά αλήθεια, σκέψεις που με λίγη από τη σκιά σου γίνονται θεριά έτοιμα να με κατασπαράξουν.  Όταν, στο πουθενά, γίνεσαι τόπος.

Φτάνω κοντά στον προορισμό, εσύ πάλι αποκτάς διπλανό, τον σιχαίνομαι, τον μισώ. Χοντρός, κοιμισμένος και κάθε τόσο τρίβει ένα άθλιο κομπολόι. Πόσο μου μοιάζει. Έφτασα. Λες να συναντήθηκαν οι αύρες μας;