Μύχιες σκέψεις και πάλι στον αφρό

Γράφει και φωτογραφίζει ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ

Ένα παράπονο στα μάτια σου με κάνει να χαμηλώνω τα φτερά. Είναι που δεν σου έδωσα χρόνο – καιρό, καρδιά μου. Είναι που δεν στάθηκα στην άκρη των χειλιών σου, πάνω εκεί που σμίγουν τα χείλια με το πρόσωπο. Εκεί το δέρμα δεν έχει ψέματα, κάθε μικρή διαφωνία την γράφει, την ζωγραφίζει, αφήνοντας σημάδια, ζωντανές σκιές.

Μέρες τώρα βγαίνει αμολυτό το θυμικό μας, φορά φουστανέλα και τσαρούχια, παλεύει με θεό μια ολοστρόγγυλη μπάλα να μας κάνει όλους μαζί  μια  παρέα, μια ομάδα.

Δύσκολα χρόνια, όχι για την ξαφνική, αναπάντεχη φτώχεια μας, μα για μια παράλογη ραστώνη, που, συνδυασμένη με την σχιζοειδή προσωπικότητα μας, δημιουργεί απανωτές ματαιώσεις. Από την φρενίτιδα της Μυκόνου, στο καπάκι δεν πάω διακοπές. Από το μεγάλο τζιπ, βουρ πίσω, στο λαθραίο εισιτήριο μετρό.

Υπερβολές μιας κοινωνίας που λείπει κυρίως η παιδεία, η πρωθύστερη διάθεση για γνώση και μνήμη.

Μέρες τώρα ανεβάζουμε, φορτώνουμε ελπίδες στην Εθνική μας, παίρνουμε λίγους πόντους σαν να φοράμε τακούνια, γινόμαστε όλοι λίγο, λιγάκι ψηλότεροι.

Μα στο κλείσιμο του ματς, στην ολοκλήρωση επάνω, τελικά μας απομένει μια μοιραία απογοήτευση, μια διαφωνία με τον χαρακτήρα μας, τον εαυτό μας. Παντού, πάντοτε, υπάρχουν οι καλύτεροι. Η ομάδα το πάλεψε, στην αρχή στάθηκε, μα ψαχνόμαστε λίγο, να κατέβουμε την σκάλα, να δούμε το ποτήρι μισοάδειο, μάλλον στραγγιγμένο και να συμφωνήσουμε με σκυμμένα κεφάλια και θολά μάτια πως η εποχή, οι γενιές αυτές, είναι έτσι κι αλλιώς διαλυμένες.

Μα, τι μπορεί να είναι περισσότερο κατεστραμμένο από την  ιδιότροπη ταύτισή μας μ’ ένα ακαθόριστο και τελειωμένο μέλλον. Ίσως, αν ξανα-αγαπήσουμε την καθημερινότητα μας, τον ιδρώτα μας, να μπορέσουμε να αγγίξουμε ξανά τα χέρια μας όσο λερωμένα κι αν είναι. Ίσως ζούμε μια μεγάλη ευκαιρία, να αμφισβητήσουμε κανόνες, που δεν ήταν ποτέ για εμάς, δεδομένα από την ζωή άλλων, που τα φορέσαμε σαν μεγάλες πουκαμίσες και κρύβουν τα κορμιά μας, τόσο, που φαινόμαστε μέσα στο σκοτάδι σαν τους διψασμένους Τουαρέγκ, που το μόνο που τους απέμεινε ήταν να γίνουν μισθοφόροι.