Οσμιζόμουν την μπόχα του προΘάνατου παντού
στη σκάλα την απότομη της Παναγίας Σεϊντνάγια
στα προεκλογικά τα σημαιάκια του Προέδρου
-ούτως ή άλλως παμψηφεί εκλεγομένου-
στο υπόγειο το ταβερνείο της ξεφάντωσης πλάι στο Τέμενος
στις φωτοβουές και τα χάχανα τού μεγάλου Παζαριού
ή στα βλακώδη νεύματα των ταξιτζήδων.
Ο Διώκτης κυκλοφορούσε ανενόχλητος
με τ’ άθλιο λεωφορείο τής γραμμής Δαμασκού-Χαλεπίου
μα κανείς
-όσο ευφάνταστος κι αν ήταν-
κανείς δεν υποψιάστηκε ποτέ
τι επρόκειτο να γίνει δια της Ευθείας Οδού.
Οσμίστηκα την μπόχα του παντού στο πρασινόλευκο λεωφορείο
μα την απέδωσα
-ο ανίδεος-
στην ποδαρίλα των επιβατών την ακατάσχετη.
[Φωτογραφίες και ποίηση: π. Παναγιώτης Καποδίστριας / Δαμασκός 1999 και Ζάκυνθος 2012 αντίστοιχα]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου