Καθολικό το χειροκρότημα απόψε στον Καθολικό Ναό του Αγίου Μάρκου Ζακύνθου για το "Κουιντέτο Νυκτών Εγχόρδων Ζακύνθου"

Παρακολούθησε, φωτογράφισε και παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Τέρψη των ψυχών προκλήθηκε απόψε στον κατάμεστο από φιλόμουσους Καθολικό Ναό του Αγίου Μάρκου, στην ομώνυμη ιστορική πλατεία της πόλης της Ζακύνθου. Εκεί, μεθεόρτια της γιορτής του Φωτώνε, το Κουιντέτο Νυκτών Εγχόρδων Ζακύνθου είχε Συναυλία Κλασικής Μουσικής, αφιερωμένη στη μνήμη και το έργο του μουσικού Ηλία Θωμά, ο οποίος απεβίωσε προ ημερών, σε ηλικία 64 ετών. [Σχετικά με την εκδημία αυτή δείτε αναφορά μας, στο Νυχθημερόν, μ' ένα κλικ εδώ].

Την υπέροχη εκδήλωση προλόγισε η έγκριτη φιλόλογος Μιμίκα Σταμίρη, με συγκινητικά και εκ βαθέων αποχαιρετιστήρια λόγια για τον μεταστάντα. [Την ομιλία της μπορείτε να διαβάσετε κατωτέρω]. 

Εκείνο που εμείς μπορούμε να ισχυρισθούμε από αυτή τη θέση είναι ότι στους χαλεπούς και αδιέξοδους καιρούς που βρεθήκαμε να ταλανιζόμαστε, ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι νέοι Ζακυνθινοί, οι οποίοι επιμένουν με πείσμα στην Ποιότητα -εν προκειμένω την αψευδή γλώσσα της Μουσικής- και μπορούν εντέλει ν' αναστήσουν τις σκυφτές ψυχές της σύγχρονης κοινωνίας! Εύγε, παιδιά! Πάντα ανώτερα!

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΗΛΙΑ ΘΩΜΑ

από τη Φιλόλογο Μιμίκα Σταμίρη

 Η κοινωνική και, ειδικότερα, η  επαγγελματική μας ζωή αποκτά ένα ιδιαίτερο χρώμα και μια άλλη ποιότητα, όταν, κατά ευτυχή συγκυρία, αυτή πλαισιώνεται από ανθρώπους που έχουν  όραμα, που έχουν  ανοιχτή την καρδιά και το μυαλό, που έχουν ως οδηγό τους την προσήλωση στο στόχο, στο καθήκον. Και όχι με την έννοια του πρέπει ή του επιβάλλεται. Αλλά, επειδή αυτό αποτελεί προσωπική επιλογή, επειδή αυτό γεμίζει την ψυχή .

          Κι όταν, μάλιστα, αυτή η επαγγελματική ζωή διακτινώνεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, τότε η άσκηση του λειτουργήματος του εκπαιδευτικού πρέπει να δρέψει γόνιμους καρπούς. Να καλλιεργήσει παιδικές ψυχές, να τους δώσει δύναμη και ώθηση προς τα εμπρός, προς το μέλλον. Να  τις γεμίσει με την αγάπη για τη ζωή και τον κόσμο. Κι ακόμα πιο ειδικά, ο δάσκαλος της μουσικής πρέπει να διαθέτει το έμφυτο ταλέντο να ντύνει με νότες και ήχους μελωδικούς τα όνειρα και τα οράματα των παιδιών. Η δική του ευαισθησία οδηγεί και τα βήματα των μαθητών του. Μεγαλώνουν, καταξιώνονται, δεν ξεχνούν και τιμούν τη μνήμη του με τον ίδιο μελωδικό τρόπο.

          Γενιές και γενιές παιδιών οδηγεί ένας δάσκαλος μουσικής. Στις σχολικές αίθουσες, στις χορωδίες και τα μουσικά σύνολα που ο ίδιος οργανώνει και προσφέρει υπηρεσίες αφιλοκερδώς. Στις γωνιές του κόσμου που τα ταξιδεύει ως μαέστρος  για να δείξουν τη δουλειά τους, για να μεταλαμπαδεύσουν τη μουσική ζακυνθινή ιδιαιτερότητα, χωρίς, ωστόσο, ο ίδιος να είναι Ζακυνθινός. Απλά, λάτρης του τόπου που τον φιλοξενεί σχεδόν για μια τριακονταετία στην επίγεια ζωή και που το χώμα του τον σκεπάζει για την αιωνιότητα.

  Τον αποκαλούν «δάσκαλο». Έτσι αγγίζει την ψυχή τους. Ο καθοδηγητής  με την αυστηρότητα και την επιείκεια, με τις απαιτήσεις και τις παραχωρήσεις, με την επιμονή και την προσήλωση, αλλά και με το χαμόγελο και την καλοσύνη. Γνωρίσματα που καθορίζουν το «δάσκαλο» κι ως πατέρα, σύζυγο και οικογενειάρχη. Έτσι που μπορεί να τροφοδοτεί και τη δική του οικογένεια με περίσσευμα τρυφερότητας και αγάπης.

          Στις εκκλησιές της Ζακύνθου γίνεται ψάλτης. Με τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή του αποδίδει βυζαντινά τους εκκλησιαστικούς ύμνους και τα αποστολικά εδάφια. Συντροφεύει τους πιστούς στον κυριακάτικο, το γιορτινό εκκλησιασμό τους, στις χαρές και στις λύπες τους. Μέχρι να τον καταβάλει η ασθένεια, και να σιγήσει η βυζαντινή φωνή. 

          Ο μαέστρος, ο ψάλτης και ο δάσκαλος για μας τους εκπαιδευτικούς είναι και συνάδελφος, συνεργάτης. Απλόχερα  σου μαθαίνει ότι κι εσύ πρέπει να προσπαθείς, ν’ αγωνίζεσαι για τον ευγενή σκοπό, να παραμερίζεις την προσωπική κόπωση για τη συνολική ωφέλεια. Να είσαι πρόθυμος, να αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες, να θυσιάζεις τον ατομικό σου χρόνο. Να στέκεσαι δίπλα στους ανθρώπους που μοιράζεσαι την καθημερινότητα της επαγγελματικής  κοινής σας ζωής, αρωγός και συμπαραστάτης. Οι διαφωνίες πάνω στην τριβή της δουλειάς να γίνονται δημιουργία.

          Ν’ ανοίγεις διάπλατη την πόρτα στο συνεργάτη και συνάδελφο σε κάθε νέο του ξεκίνημα. Να μη διστάζεις να τον οπλίσεις με τις γνώσεις και τη δική σου εμπειρία. Επιτρέψτε μου, αυτή είναι μια προσωπική ομολογία: Βρήκα  πολύτιμο βοηθό και συμπαραστάτη, όταν ανέλαβα τη διεύθυνση του Μουσικού Σχολείου και πολλά χρόνια πριν, όταν επωμίστηκα την ευθύνη του Προέδρου της Μαθητικής Μαντολινάτας. Θυμάμαι έναν  άνθρωπο να με υποδέχεται στην είσοδο, πρόθυμος να μου δείξει τα κατατόπια, να με μυήσει στις ιδιαιτερότητες λειτουργίας του συγκεκριμένου τύπου σχολείου. Και, στη συνέχεια, να με στηρίζει και να με ενδυναμώνει στις  πικρίες  που βίωνα στην καθημερινή άσκηση της δουλειάς μου εκεί. Και ήταν πολλές...

          Εκεί, λοιπόν, στην είσοδο του Μουσικού Σχολείου, που ο ίδιος στήριξε και ανέδειξε από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας του, ή σε κάθε δραστηριότητα της Μαντολινάτας, που, επίσης, επί των ημερών του έφτασε στο απόγειό της ,με περίμενε ο μαέστρος, ο δάσκαλος, ο συνεργάτης Ηλίας Θωμάς. Ο άνθρωπος που συγκέντρωνε όλα τα χαρακτηριστικά που αναλύσαμε και με τα οποία θα τον θυμόμαστε  τώρα που  βρίσκεται στη χορεία των αγγέλων. Κυρίως με την προσήνεια και την συνέπειά του. Γιατί «Το αλώνι της ζωής είναι ο στίβος των συνεπειών. Εδώ θα φανεί ο μικρός και μεγάλος άνθρωπος. Κι ας μην ξεχνάμε ότι, κάθε στιγμή είναι κι ένα καθήκον», όπως λέει και ο Καντ, ο μεγάλος φιλόσοφος.