"Hic sunt leones", ισχυρίζεται η Ντενίζ Παναγιωτοπούλου

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας 

Η φίλη μας Ντενίζ Παναγιωτοπούλου, νέα δημιουργός της Ζακύνθου, ξανακτυπά δυναμικά κι ευθύβολα! Όχι που θα καθόταν!... Άλλωστε, σε πόλεμο βρισκόμαστε ορατών τε και αοράτων, οπότε ο καθένας και η αντίστασή του στη νέα Κατοχή! Ο καθείς στο μετερίζι τού αγώνα του: Άλλος από εμάς στους δρόμους, άλλος στα κόμματα, άλλος στα χρώματα του λόγου, ως αντίλογου, αντιποίησης εξουσιών ή και παυσίλυπου, αν χρειαστεί! 

Το νέο καλοστεκούμενο βιβλίο της Παναγιωτοπούλου [από τις εκδόσεις (;) Όποτε, που κυκλοφορήθηκε σε 100 μόλις αντίτυπα τον Απρίλη του 2014, πριν από λίγες ημέρες δηλαδή και είχε την ευγένεια να μας αποστείλει], ένα μικρό βιβλίο 32 σελίδων, τιτλοφορείται "Hic sunt leones. Από τις σημειώσεις μιας παρατεταμένης εφηβείας". Αχ, αυτή η παρατεταμένη εφηβεία!... 

Το περιεχόμενο πάντως κυμαίνεται μεταξύ ποίησης και πεζού. Ας θεωρήσουμε τα περιεχόμενα "ποιήματα" (εν συνόλω δεκαπέντε), διότι κλίνουν περισσότερο προς τα εκεί! Μου άρεσε ιδιαίτερα ο συνειρμός - η σημειολογία του τίτλου. Η ίδια η Ντενίζ εξηγεί στους αναγνώστες της: "[...] τον δανείζομαι από την κλασική φράση που χρησιμοποιούσαν οι χαρτογράφοι της αρχαίας Ρώμης και του Μεσαίωνα για να δηλώσουν πάνω στους χάρτες άγνωστες - ανεξερεύνητες περιοχές. Απόδοση στην ελληνική γλώσσα: εδώ υπάρχουν λιοντάρια". 

[Παρένθετο σχόλιο: Προσωπικά, Ντενίζ, νοιώθω ανεξερεύνητος, αχαρτογράφητος, γνωστός-άγνωστος! Και μου αρέσει! Ακούω τα εντός μου λιοντάρια να βρυχώνται απειλώντας με, μα συν τω χρόνω έχουμε κατά βάθος φιλιώσει και συγκάνουμε άνετα!..]

Σημειωτέον, το πρώτο κείμενο - ποίημα το πρωτοδημοσιεύσαμε εδώ, στο πολυπεριοδικό μας, κατά τον Μαραθώνιο Ποίησης για την Ημέρα Ποίησης 2013. Μπορείτε να το ξαναδιαβάσετε ΕΔΩ!

Μια και αναφερθήκαμε στο πρώτο, αντιγράφουμε και το τελευταίο, για να διαμορφώσετε γνώμη κι εσείς, οι αναγνώστες μας: 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ 

Μας αρέσει το ωραίο τέλος. Σε μια ιστορία, σε ένα παραμύθι. μάθαμε να ακούμε από παιδιά "Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα". Μακριά από εμάς για να μην μπορούμε να κρίνουμε από πρώτο χέρι, τι είναι το καλά και τι το καλύτερα. Κι όταν μεγαλώσαμε, το τέλος έγινε κάτι που αφορά εμάς τους ίδιους. 

     Ακούω προτροπές να γράφω μια ιστορία με ωραίο τέλος. Μετά μια άλλη μομφή: "Γιατί έδωσες στην ιστορία σου αυτό το τέλος;" Και ξαφνικά, οι δυο φωνές έγιναν μία: "Μηδέ προ του τέλους μακάριζε". Μιλάμε για το τέλος το δικό σου, το δικό μου, το τέλος του κόσμου. Όταν δεν θα υπάρχουμε πια.