Κάποια ασημαντότητα έβρισε τον Ποιητή

Σχόλιο του ΔΙΟΝΥΣΗ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΥ

Δεν μπορώ ν’ αρνηθώ πως όλη αυτή η πρόσφατη ιστορία με την υπόθεση κάποιου Μπογδάνου (αλήθεια, παρά τα όσα έγιναν, δεν έμαθα ακόμα το μικρό του όνομα κι ούτε και μ’ ενδιαφέρει να το μάθω) μ’ ενόχλησε φοβερά και μ’ απογοήτευσε!!!

Σαν Ζακυνθινός πρώτα, που από τ’ άγουρά μου χρόνια συμβιώνω ποικιλότροπα με τον Διονύσιο Σολωμό, ακούγοντας από τα χείλη των δικών μου ή τους τροβαδούρους της ρούγας τους στίχους του ή πατώντας τα χώματα, που κι ο ίδιος πάτησε, αγανάκτησα και προπάντων πληγώθηκα. Ύστερα, σαν φτωχός κι εγώ τεχνίτης της γραφής, προσπαθώντας κάτι να σκαρώσω από τα νεανικά μου χρόνια και γνωρίζοντας καλά πόσο δύσκολη είναι η μεστότητα της γραφής και πόσα πρόσφερε κατακτώντας την ο κορυφαίος αυτός δημιουργός του λόγου, σκέφτηκα πως η πνευματική μας κρίση είναι πιο σοβαρή από την υλική ή ίσως και η πρώτη, αιτία της δεύτερης.

Τώρα όμως, μετά από λίγο αναμφίβολα χρόνο, παρηγορώ την αγανάκτηση και την πικρία μου, αναπολώντας μια παλιά ιστορία, αλήθεια ή μύθευμα δεν γνωρίζω, την οποία πολλές φορές έχω ακούσει κι αφορά τον Γεώργιο Παπανδρέου τον πρεσβύτερο.

Λέγεται, λοιπόν, πως σαν κάποτε ο Γέρος της Δημοκρατίας μιλούσε σε μια βαρυσήμαντη συγκέντρωση, άκουσε από κάτω κάποιον να λέει με αυθάδεια: «Διαφωνώ κύριε Πρόεδρε». Αυτός άφησε τα χειρόγραφά του και κοίταξε προς το πλήθος. «Ποιος διαφωνεί;», ρώτησε και από κάποιον πήρε την απάντηση: «Εγώ». «Α, καλά», είπε τότε και συνέχισε την ομιλία του!!!

Κάτι παρόμοιο έγινε και τώρα. Κάποια ασημαντότητα έβρισε τον Ποιητή κι αυτός από το βάθρο του κάτι άκουσε, θορυβήθηκε λίγο, προσπάθησε να μάθει το τι έγινε και σαν το έμαθε, αδιάφορος γι’ αυτά που ειπώθηκαν και προ πάντων για τον συκοφάντη, συνέχισε ν’ ασχολείται με την μαγεία των λέξεων και την αιωνιότητα της ποίησης, λυτρώνοντας τους δικούς του κι επαναλαμβάνοντας το σοφό εκείνο: «Α, καλά»!!!

Ευτυχώς, που ο χρόνος είναι Κρόνος, αλλά και συγχρόνως ο σοφότερος δημοκράτης!!!