Εμβρόντητοι μένουμε από την είδηση της εκδημίας της βραβευμένης ποιήτριας και φίλης Γιώτας Αργυροπούλου από την Μεσσηνία. Πέθανε σήμερα (19.7.2018), σε ηλικία 58 χρόνων, αφήνοντας πίσω της ποίηση ουσιώδη, χυμώδη, αγαπητική. Γεννήθηκε το 1960 στους Κωνσταντίνους της Μεσσηνίας και υπήρξε -κατά τα άλλα- καλή φιλόλογος και, πάνω από όλα, αρχοντική ψυχή!
Είχαμε αρκετές φορές επικοινωνήσει δι' αλληλογραφίας, προσωπικά με είχε δύο φορές προσκαλέσει στη γιορτή ποίησης στο Διαβολίτσι, μάλιστα εδώ, στο πολυπεριοδικό μας, είχα προ ετών παρουσιάσει σκέψεις πάνω στην ποιητική της, με αφορμή κάποια βιβλία που μού απέστειλε. Σχετικά κάντε κλικ ΕΔΩ και ΕΔΩ! Εκεί είχαμε -μεταξύ άλλων- επισημάνει:
"[...] Κατά βάσιν η Γιώτα Αργυροπούλου είναι απαρηγόρητη -όπως άλλωστε ο κάθε ποιητής, που σέβεται τον εαυτό του- και τούτο είναι καταφανές στις πλείστες των σελίδων της. Όσο γράφει και δημοσιεύει, τόσο περισσότερο ποντίζεται στον υπαρξιακό λυγμό και τον κοπετό της κοινωνίας που εκφράζει. Βιώνει τις πολυειδείς εκδοχές του βίου, κάποτε ως ευχή, συχνότερα ως κατάρα, αιωνίζοντας δια των συμπλοκών των στιχηρών της ευάριθμες μνήμες και μορφές σημαδιακές. Μακριά από ενθουσιαστικούς βερμπαλισμούς, μιλάει απλά, στρωτά, κατανοητά και ως εκ τούτου ο αναγνώστης στέκεται αμήχανος καθώς εισοδεύει στα καταγραφόμενα. Μικρές ιστορίες μεγάκοσμων ανθρώπων, οι οποίες θα παρέμεναν απνευστί στον αυτοχαμό τους, με τη γραφίδα της ποιήτριας αποκτούν πλέον ιστορικό και μεταϊστορικό ανάστημα. Μα, η γνήσια ποίηση αυτό ακριβώς πράττει: Πραγματοποιεί καθόδους εις Άδου, με σκοπό να εγείρει τα πάλαι ποτέ πεπτωκότα, τα προ πολλού καταδικασμένα στο οριστικό μηδέν.
[...] η ποίηση της Γιώτας Αργυροπούλου δεν είναι ανέστια, όπως συνήθως συμβαίνει με τις ποιήσεις της εποχής μας. Έχει βαθιές και ασφαλείς ρίζες στη γη, απ’ όπου λαμβάνει ισχύ και λόγο ύπαρξης. Έχει προσλάβει ικανά θροΐσματα από τα όρη της ελληνικής ψυχής και τα λαγκάδια της κακής μοίρας της και, παρότι καταλήγει απαρηγόρητη (καθαρά ελληνικό το πικρό συναίσθημα), δεν «μπουκώνει» ψυχολογικά τον σύγχρονο αναγνώστη, τουλάχιστον της γενιάς μας, η οποία συγγενεύει ακόμη εξ αίματος με τους κάθε είδους νεκρούς, που απαθανατίζει η ποιήτρια. [...]"
Καλό Παράδεισο, φίλη Γιώτα. Τώρα που γειτνιάζεις τόσο πολύ με τον Ποιητή των Ποιητών, μνήσθητί μας!
Καλό Παράδεισο, φίλη Γιώτα. Τώρα που γειτνιάζεις τόσο πολύ με τον Ποιητή των Ποιητών, μνήσθητί μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου