Πρόσωπα και μνήμες
«Το πικρό δοκιμάζει την αφή του καιρού με ξένη επαφή
μεταξύ γαλήνης και τρικυμίας»
Ρούλα Μελίτα (1984)
Μία μέρα μόλις μετά τον θλιβερό αποχαιρετισμό στον αξέχαστο συμμαθητή Πέτρο Γιατρά (στον Αγαλά Ζακύνθου), αιώνια πια ήρεμο, γαλήνιο και σιωπηλό, αποχαιρετήσαμε (11.7.2023), στην ορεινή Άνω Βολίμα, την επίσης αγαπητή κι αλησμόνητη συμμαθήτρια Ρούλα Μελίτα, απρόσμενα και άδικα ή τραγικά θαλασσοπνιγμένη στη Βούλα Αττικής και μεταφερμένη ν’ αναπαυθεί για πάντα στην γενέθλια γη της.
Σε μια σεμνή, συγκινητική και αξιοπρεπή τελετή, μ’ έκδηλη τη θλίψη όλων για την αδόκητη απώλεια, είπαμε σιωπηρά το τελευταίο «Χαίρε», στην από χρόνια σιωπηλή και απόμακρη συμπατριώτισσα, Φιλόλογο και ποιήτρια, που έζησε κι αυτή, όπως όλοι, ευχάριστες και δυσάρεστες ή πίκρας στιγμές, αξιοθύμητες ή όχι καταστάσεις, γεγονότα σοβαρά ή λιγότερο σημαντικά (όχι αδιάφορα), συμμετέχοντας ενεργά, νοητικά, συναισθηματικά κλπ., ως γυναίκα με δυναμισμό, επίγνωση, υπερηφάνεια, ευαισθησία κ.ά.π., πληρώνοντας ως ύπαρξη το δικό της τίμημα ή σηκώνοντας τον δικό της σταυρό, είτε στην Αθήνα είτε στην Αγγλία, όπου κυρίως έζησε, ασχολούμενη με τα ζητήματα της προσωπικής της ζωής ή της πνευματικής της ενασχόλησης, γράφοντας ποίηση σύγχρονη, μεταϋπερρεαλιστική και μεταφράζοντας διάφορα λογοτεχνικά δημιουργήματα.
Έτσι έμελλε ν’ αποχαιρετήσουμε τη Ρούλα Μελίτα, ευάριθμοι οικείοι, συγγενείς, γνωστοί, φίλοι, συνομιλητές, συγχωριανοί, συμπατριώτες και άλλοι, νιώθοντάς την «παρούσα» όχι ως άψυχο κορμί αλλά ως πνεύμα αισθητό, χάρη και στους στίχους της από το βιβλίο της Στίγματα Σιωπής (1973), που διάβασε εκφραστικά, με βαθιά συγκίνηση, ο επίσης συμμαθητής μας και Φιλόλογος Γιώργος Φιορεντίνος. Έτσι, συνδεθήκαμε πάλι με τον σύνθετο ψυχοπνευματικό κόσμο της Ρούλας, με τον αγώνα της για τη γλώσσα και την ποιητική δημιουργία, την οποία σε κάποια στιγμή τής ζωής της αποφάσισε να διακόψει οριστικά. Πρόσθεσε πάντως το όνομά της στον κατάλογο των μετασεισμικών νεωτερικών ποιητών της Ζακύνθου, με γραφές εκλεκτές, ουσιαστικές, στοχαστικές, κοινωνικοπολιτικής διάστασης ή αναφοράς, υπαρξιακής αναζήτησης κ.ο.κ.
Γνωστή σε λίγους κι άγνωστη σε πολλούς, η Ρούλα Μελίτα πορεύεται πια στον άυλο κόσμο των Σκιών ή των Πνευμάτων, του Κενού ή της ανυπαρξίας, αφήνοντας πίσω τα συμβολικά και διδακτικά μηνύματά της, με στίχους γνήσιους κι ανθεκτικούς, όπως αυτοί:
«Υπομονή ώς την αυγή
που θα την ξαναδούν τα μάτια σου
για να μπορούν να βλέπουν
τη Ζωή…
και το Θάνατο…»
(Στίγματα Σιωπής, σελ. 55)
Αιωνία η μνήμη σου, Ρούλα Μελίτα, για όσες ωραίες και φιλικές γραφές ή ώρες έζησες και χάρισες, «βλέποντας τη Ζωή…».
Μέχρι το τέλος, που «η θάλασσα σου στρώθηκε κρεβάτι», αιώνιας κοίμησης ή άσωτης σιωπής…
Διονύσης Σέρρας
Χιτώνας ο τόπος
βαμμένος όπως οι βάρκες
με χρώματα καλοκαιριού κι αρώματα.
εδώ ήταν κάποτε μια πολιτεία με χρέος τον χρόνο.
Όπως σ’ αντίκρυσα
ανάδυση του χρόνου από τα κύματα
σαν τη σκιά του δέντρου που υπάρχει και δεν υπάρχει
ένα κομμένο κλαδί της σκέψης
τι μπορούσε ξαφνικά ν’ αλλάξει μέσα στη σιωπή.
Η θάλασσα σου στρώνεται κρεβάτι.
Πώς να δοκιμάσω το ζωντανό με την κόψη του μαχαιριού
ή με μια λεπίδα κρυμμένη μέσα μου
τρυφερό έμβρυο.
Το πικρό δοκιμάζει την αφή του καιρού με ξένη επαφή
μεταξύ γαλήνης και τρικυμίας.
Ημέρα πρώτη.
Σκονισμένα νυχτικά της αυγής με προσμένουν
κρεμασμένα με φορέματα της Περσεφόνης και της Ανάστασης.
Μια σειρά α-συνεχών γεγονότων προσωπεία της μέρας
σωριασμένα με άλλα ακαθόριστου χρόνου
παλιά ή προσιτά.
Πότε τα συνέθεσαν;
Μάσκες, προσωπεία, καταδυτικές συσκευές, δίχτυα
ψηλαφούν τη μνήμη του Ιόνιου.
Όλα εξαγνισμένα με την ψηλάφηση των αποψηλαφήσεων
σε καινούργιο χιτώνα μέρας πρώτης.
Ρούλα Μελίτα
(Από τη συλλογή «Η γέννηση της ωραίας ώρας (Ποιήματα)»,
Εκδόσεις Φιλιππότη, Αθήνα 1984)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου