Ελήφθη χθες με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ένα μέιλ από φίλο του Ιστολογίου μας, τον κ. Γιάννη Καλογερόπουλο, ο οποίος, μαζί με πολύ θερμά λόγια για την διαδικτυακή μας παρουσία Στον ίσκιο του Ήσκιου, αποστέλλει ένα βίντεο YouTube, που ο ίδιος δημιούργησε, με φωτογραφικές στιγμές και γλυκούς ήχους από την αλλοτινή κυρίως περικαλλέστατη γενέτειρά μας, τη Ζάκυνθο, μέχρι και την Καταστροφή της, κατά τη σεισμοπυρκαγιά του 1953. Ευχαρίστως -εννοείται- βρίσκει τον χώρο του εδώ, επισημαίνοντας και μια ζακυνθινολογική ιστοσελίδα του κ. Καλογερόπουλου, την Zakynthos Tribute.
Πριν από 3 ώρες
11 σχόλια:
Πολύ ενδιαφέρον...!
Πάντως η Ζάκυνθος, παραμένει Ζάκυνθος! -κατ'εμέ.
@ Κωνσταντίνε,
Εκ μέρους των Ζακυνθίων σ' ευχαριστώ για τη θετική εκτίμηση, αλλά πρέπει να παρδεχθώ ότι υπερβάλλεις!...
Τα πράγματα δεν είναι τα ιδεατά...
Μα, θ' αντειπείς, και πού πια είναι τα ιδεατά;;;
Χαίρε και καλοκαίριαζε!
Αυτές οι μετά σεισμό εικόνες είναι σοκαριστικές στο ρεαλισμό τους! Είναι ν απορεί κανείς..Πως μπορούν να γίνονται όλα σκόνη μέσα σε μιά στιγμή, και η ομορφιά να είναι τόσο εύθραυστη, τόσο αδύναμη...Πως η ιστορία και η τέχνη μπορούν να ταφούν μεμιάς κάτω απο τα ερείπια.. Και είναι επίσης θλιβερή η ασχήμια της άναρχης δόμησης, που μετά αραδιάζει στη σειρά κακόγουστα πανομοιότυπα κτίρια, εκεί που πρώτα κατοικούσε η ομορφιά και η ιστορία και η τέχνη.. Είναι σαν να ανοίγονται έτσι κι άλλες πληγές πάνω στις πληγές. Παρόλα αυτά ο Σολωμός τις έβλεπε γεμάτες άνθη..
@ Αριάδνη Δήμου,
... και εάν τ' άψυχα, φαντάσου τα (λεγόμενα) έμψυχα... Διότι, ο Σεισμός, ο μέσα εννοώ, συνεχίζεται νυχθημερόν, οι δε τριχοειδείς ρωγμές, που επιφέρει, δρουν προσθετικά... Τουτέστιν η τρίχα γίνεται τριχιά, δένεται στο λαιμό των πραγμάτων, ως εκ τούτου λοιπόν, όλα έχουν οδηγηθεί στο μη περαιτέρω...
Απαισιόδοξος; Όπως θέλεις πες το. Μα, εάν δεν υπήρχε αυτό το πενθηφόρο βίωμα, θα υπήρχε άραγε Ποίηση κι η εν γένει Τέχνη, ως έκφραση εσωτερικότητας; Θα είμασταν απλώς και μόνον γλυκανάλατοι ευτυχισμένοι...
Διάλεξε και πάρε. Είμαι πανσίγουρος, ότι μετά από τρίτες και τέταρτες σκέψεις, το Πένθος θα επέλεγες...
υ.γ. Τι λέω τώρα;;;;;
Μνήμες ευγενέστερων καιρών!
Εξαιρετική η ανάρτηση αγαπητέ π.κ.
Ο κ. Καλογερόπουλος με λιτό τρόπο μας έδωσε την ουσία μιας άλλης εποχής.
Οι φωτο - ντοκουμέντα με το ασπρόμαυρο, επίσημο ένδυμά τους, μας ξεναγούν στην μυροβόλο, παρθενική Ζάκυνθο. Πριν την των τουριστών επέλασιν.
Δεν ξέρω αν είμαι εκτός θέματος, αλλά βγαίνω εκτός εαυτού μ αυτή την αφόρητη ζέστη! Πνίγομαι! Απο τις τρίχες και απο τις τριχιές, κι απο την έλλειψη ..οξυγόνου! Αυτή την εποχή δεν υπομένω τίποτα(ούτε κάν εμένα, ή μάλλον ακριβώς εμένα), δεν αντέχω τίποτα,δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα που να μην είναι Κούραση, Κόπωση, και όλο αυτό το Πένθος, μιά χαρά μου κάθεται. Είναι πολύ συμβατό με την εσωτερική μου κατάσταση θερμοκρασίας, και πίεσης. Μέσα κι έξω βράζει ο τόπος... Οπότε καθόλου δεν δυσκολεύομαι να υιοθετήσω αυτή τη μελαγχολία. Ευτυχώς όμως, που θα πάει? Θα δροσίσει!!!
@ Παν. Ανδριόπουλε,
Μνήμες και πάλι μνήμες! Έτσι εντέλει ζούμε!... Με ασπρόμαυρες θύμησες και νοσταλγίες πονετικές... Κι έτσι πλέον αντέχουμε τον καύσωνα των λαθών και τις ανεξέλεγκτες ορδές των τουριστών...
Καλημέρα!
@ Αριάδνη Δήμου,
Καλή μου φίλη, κι εγώ κάπως έτσι αισθάνομαι. Κι αυτό το Καλοκαίρι, καΚοκαίρι μού προσάπτεται: Καταστάσεις δύσκολες, πρωτόφαντες, πονετικές. Κάνω πράγματα που δεν είχα ποτέ μου υπολογίσει, παθαίνω και μαθαίνω νεότερες πτυχές Πόνου, είμαι ανέτοιμος για τα πολλά και μού προσάπτονται Όλα...
Θα μπορούσα να γράφω και να εξιστορώ επί ώρες τα πάθια μου τα φετινά, όμως... Προσοχή, Αδιέξοδο...
Έτσι απλά, επαναλαμβάνω δικό σου λόγιο: "Μέσα κι έξω βράζει ο τόπος..."
Κι όμως, "ο υπομένων εις τέλος σωθήσεται"!!!
Καλημέρα!
Φτωχό και πεινιχρό το λεξιλόγιό μου για να εκφράσει αυτό που ένιωσα βλέποντας αυτό το βίντεο...μόνο τα μάτια με πρόδωσαν παρά τους "ισχυρισμούς μου" τελευταία ότι...δυνάμωσα, αντέχω πια ό,τι και να δω ή ν' ακούσω.
Για πολλούς από εσάς, είναι, ίσως, ακούσματα, διαβάσματα όλη αυτή η καταστροφή, για άλλους, όπως εγώ, μνήμες ζωντανές οδυνηρές...μια από τις πολλές θύμησες , είναι η οδύνη της 12χρονης παιδούλας που ήμουν τότε, βλέποντας από την Πόχαλη την Αγία Τράπεζα της Μητρόπολης παραδομένη στις φλόγες με το Ναό να έχει καταρρεύσει γύρω. Πώς να σβήσουν αυτές οι εικόνες;
κύριε Καλογερόπουλε, δεν γνωρίζω αν είστε Τζαντιώτης ή όχι, μάλλον ναι για να έχετε τόση ευαισθησία, σας ευχαριστώ από καρδίας, όπως κι εσένα π.Π., αφού χωρίς εσένα, εγώ τουλάχιστον, δεν θα είχα πρόσβαση.
να είσαστε καλά.
δ.μ.τ.
@ Διονυσία εκ Μελβούρνης,
Είναι όντως συγκινητικές οι φωτογραφίες του παλιού μας Τζάντε. Και για εσένα που τις ήξερες από πρώτο χέρι, που έζησες μάλιστα τις στιγμές του Σεισμού ως 12χρονο παιδί, σίγουρα είναι έντονα συγκλονιστικές...
Ευχαριστώ εκ μέρους όλων για την κατάθεση της μαρτυρίας σου!
Μακριά από περιπέτειες και νεότερες δοκιμασίες εύχομαι!
@ Αγαπητέ Κουρσάρε / Ι. Καλογερόπουλε,
Ωραία και ευθύβολη η συμβολή σου στη Μνημοσύνη της παλιάς Ζακύνθου, όπως και οι στίχοι σου.
Μακάρι να μπορούμε ν' αξιοποιούμε τα θετικά, τα πλείστα όσα θετικά της Ιστορίας της γενέτειράς μας, αποφεύγοντας τα λάθη και τα πάθη του παρελθόντος και του παρόντος, τα οποία ολοένα ογκούνται όλο και περισσότερο.
Με χαιρετισμούς και φιλία!
Δημοσίευση σχολίου