Στον ίσκιο του Ήσκιου: Λίγο απ' το αίμα της ψυχής

© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008

Λίγο απ' το αίμα της ψυχής

Να φυλάξω καλά την Αφή
βαφή πασχαλινή των αυγών
μαλλιών γηρασμένων
λίγο απ’ το αίμα της ψυχής

τις λέξεις να φυλάξω αλώβητες στο σελοφάν της μη Λήθης
για τους τίτλους του τέλους.

Επιτέλους να:

Το πριόνι κόβει τον δρόμο ανενόχλητο
και σε πονάει στα φύλλα
ο δαρμός συνηθίζεται καλέ μου στα κάτεργα του σώματος

πάμε τώρα να φύγουμε

εκεί δεν έχει κυλιόμενες για να φοβάσαι.

(Γ.Ν.Ν.Ζ. 20-21.7.08)

25 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...: Οι λέξεις σας είναι πάντοτε τόσο δυνατές που προκαλούν βαθιές αναταράξεις.
Καλή σας μέρα.; 22 Ιουλίου 2008 στις 12:59 π.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Αριάδνη Δήμου,

Οι λέξεις είναι πληγές με πύον. Τις αγγίζεις και σπαράζεις...; 22 Ιουλίου 2008 στις 8:33 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: πέρασα να πω μια καλημέρα

κάποιες λέξεις δεν πρέπει να τις ξεχνάμε
όταν η Μνήμη γίνεται συνώνυμο της Ανάγκης

συνέχισε; 22 Ιουλίου 2008 στις 8:49 π.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Ηλιογράφε,

Η Μνήμη - Ανάγκη!...
Σωστά το λες. Και ο Ήλιος ζηλόφθονος...

Ναι, συνεχίζω...; 22 Ιουλίου 2008 στις 10:15 μ.μ.
Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...: Γ.Ν.Ν.Ζ. 20-21.7.08

Συλλογιζόμουνα τα προχθεσινά και την πρώτη ύλη του ποιηματός σου(μαργαρίτης πολύτιμος) σαν έπεσα πάνω σ' αυτό.

Η πρώτη ύλη σιωπηρά απαγορευμένη -
η γλώσσα του νοήματος απατηλά απλή - και η παράλειψη - η πιό εκτεταμένη αυτή.

της Ανθής Λεούση.; 23 Ιουλίου 2008 στις 8:42 π.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Αχ, Χοιροβοσκέ μου, αχ...

Η πρώτη ύλη αποσυντίθεται ολοένα, αργά μα σταθερά...; 23 Ιουλίου 2008 στις 9:43 π.μ.
Roadartist είπε...: για τους τιτλους του τελους...
..τη καλημερα μου πκ :); 23 Ιουλίου 2008 στις 9:46 π.μ.
Nefelli είπε...: Αγαπημένε Π.Κ,
φύλαξε ότι από το πηγαιμό σώζεται....

Κι όσα κρατήσεις, περνούν σε μια άλλη διάσταση...
στο μη μετρήσιμο χρόνο, του πάντα... χωρίς πριόνια και δαρμούς... εκεί που υπάρχει μόνο θύμηση και αγάπη ....

Η σκέψη μου, μαζί σας.; 23 Ιουλίου 2008 στις 5:39 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο πόνος έχει χίλια πρόσωπα. Όμως δεν διάβασα ποτέ μου κάτι που να αποδίδει καλύτερα αυτόν ΤΟΝ ΠΟΝΟ,όπως: "....το πριόνι κόβει τον δρόμο ανενόχλητο και σε πονάει στα φύλλα...."!
Μπορεί να είμαστε αδύναμοι απέναντί του, αλλά δεν μπορεί να είναι χωρίς νόημα. Τίποτα δεν είναι χωρίς νόημα. Ποιός ξέρει γιατί ήρθε αυτός ο πόνος...Κάπου στη Σκέψη του Θεού υπάρχει η απάντηση.; 23 Ιουλίου 2008 στις 11:16 μ.μ.
Unknown είπε...: Τουλάχιστον μπορεί ο Πόνος να γίνεται λέξεις στο χαρτί -στην οθόνη έστω- κι αυτό είναι παρήγορω. Όταν επικοινωνείς τις λέξεις, που σαν πληγές βγάζουν το αίμα και το πύον τους από μέσα μας, δεν μπορεί παρά να νοιώσεις μια κάποια ανακούφιση..

Καλή δύναμη!; 25 Ιουλίου 2008 στις 1:14 π.μ.
ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...: Ευτυχώς που το τοπίο την μνήμης κατάφερε και έμεινε αλώβητο από τη λαίλαπα της λήθης και της απατηλής απλά αδιαφορίας..

απλά ..καταπληκτικό!!!

να είστε καλά; 25 Ιουλίου 2008 στις 10:10 π.μ.
Νηφάλια Μέθη είπε...: "και σε ποναει στα φυλλα..."

αυτο μ αγγιξε πιο πολυ απ ολα..

να στε καλα!
την ευχουλα σας!; 25 Ιουλίου 2008 στις 8:49 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Roadartist,

Το τέλος, η ολοκλήρωση όλων των (συν)αισθημάτων...

Πολλές καλημέρες επίσης!; 26 Ιουλίου 2008 στις 7:19 π.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Νεφέλη,

Θυμάμαι σε μια θεατρική παράσταση να λέγεται:

"Τίποτε δε χάνεται σαν είναι ωραίο. Και καθετί ωραίο είναι έργο του Θεού"!!!

Ευχαριστώ πολύ!; 26 Ιουλίου 2008 στις 7:21 π.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Αριάδνη Δήμου,

Εύστοχα τα γράφεις, μόνο που καθώς τον βιώνουμε αυτό τον Πόνο, είναι τόση η ζέση και η έντασή του, που δεν έχουμε καιρό αναπνοής και σκέψης για το πώς και το γιατί...

Ίσως, κατόπιν "εορτής"...; 26 Ιουλίου 2008 στις 7:24 π.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Ντάνα Σεμιτέκολο,

Ναί, συμφωνώ! Μού ισχύει αυτό που γράφεις. Είναι μια κάποια παραμυθία οι λέξεις του Πόνου, ως έκφραση του πόνου των Λέξεων...

Αντεύχομαι!; 26 Ιουλίου 2008 στις 7:26 π.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Περίπλου φίλε,

Ευχαριστώ για την ερμηνευτική προσέγγιση στα πτωχοστιχηρά μου. Έπιασες τα βασικά!

Καλό Σαββατοκύριακο!; 26 Ιουλίου 2008 στις 7:28 π.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Νηφάλια Μέθη,

Ο πόνος των φύλλων, του φιλιού, του φύλου...
Και τα ματωμένα φυλλοκάρδια επίσης...

Άστα να πάνε!

Εύχομαί σοι τα βέλτιστα!; 26 Ιουλίου 2008 στις 7:29 π.μ.
kiki είπε...: Τι να πω γι' αυτά τα λόγια όταν μάλιστα ξέρω και το αποτέλεσμα; Πληγές βαθιές και λόγια της θλίψης... Σε νιώθω. Μόνο αυτό.; 27 Ιουλίου 2008 στις 5:13 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Έτσι είναι όταν ο πόνος κυριαρχεί. Οι σκέψεις, οι εξηγήσεις, οι εκλογικεύσεις, απλά δεν υπάρχουν. Δεν έχετε απόσταση απο τον πόνο. Αυτή την ώρα είστε ΠΟΝΟΣ. Όλοι εμείς σας νοιώθουμε, μ όποιο τρόπο μπορούμε, κι έχουμε έντονα συναισθήματα, πικραινόμαστε, αλλά δεν μπορούμε εκ των πραγμάτων να πλησιάσουμε ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ του πόνου σας. Όμως πλησιάζουμε εσάς και σας λέμε οτι είμαστε κοντά σ αυτό τον πόνο. Δεν ξέρω αν εκφράζω κανέναν άλλον, αλλά έτσι νοιώθω. Είμαστε κοντά. Συντροφεύουμε. Κάπως.; 29 Ιουλίου 2008 στις 3:34 μ.μ.
ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...: "....εκεί δεν έχει κυλιόμενες για να φοβάσαι...."

Άργησα... μα δε σημαίνει και πως δε ράγισα.....
Καλή δυναμη!!!

Μεθ' ασπασμών ε και εναγκαλισμών; 29 Ιουλίου 2008 στις 4:59 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Αριάδνη Δήμου,

Είμαστε ακόμη στον ΠΟΡΟ. Διότι η ΠΕΝΙΑ έρχεται οσονούπω... Την διαβλέπω...

Οφείλω σοι χάριτες.; 30 Ιουλίου 2008 στις 8:09 π.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Κυρά των Γλάρων,

Αχ αυτές οι κυλιόμενες του πλοίου... Τις φοβόταν, δεν μπορούσε να τις ανέβει...
Φοβερή στιγμή ως ανάμνηση πλέον...

Ευχαριστώ σε!; 30 Ιουλίου 2008 στις 8:10 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ότι χάθηκε είναι ανυπολόγιστο. Εκτός κι αν σκεφθείς οτι δεν χάθηκε. Αφού η ψυχή ζει, η μνήμη του υπάρχει μαζί με ότι συνδέθηκε με αγάπη. Εκείνο που πονάει τόσο είναι ο χωρισμός. Πάλι όμως είναι επικοινωνία σ άλλη διάσταση. Όμως τίποτα απ όλα αυτά δεν παρηγορεί πραγματικά. Είναι θέμα Αγάπης. Κανένας συλλογισμός δεν μαλακώνει τον πόνο. Η Αγάπη πενθεί. Αλλά επίσης και η Αγάπη ανασταίνει. Αυτή είναι η φυσική σειρά των πραγμάτων. Για μια Ανάσταση ζούμε. Ότι έγινε μια φορά, γίνεται πάντα.; 31 Ιουλίου 2008 στις 12:10 π.μ.
Τατιάνα Καρύδη είπε...: Το ξαναδιάβασα σήμερα που έχω για κάποιους λόγους πιο έντονη την αίσθηση του πόνου, όπως κάθε φορά που στέκομαι μπρος απο ΕΝΑΝ ΤΑΦΟ, και μετά σκέφτομαι κι άλλους τάφους...Ονείρων. Με πόνεσε πολύ σήμερα αυτό το Ποίημά σας. Στα "φύλλα"!; 26 Οκτωβρίου 2008 στις 3:08 μ.μ.