skip to main |
skip to sidebar
© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.
ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!
Να φυλάξω καλά την Αφή
βαφή πασχαλινή των αυγών
μαλλιών γηρασμένων
λίγο απ’ το αίμα της ψυχής
τις λέξεις να φυλάξω αλώβητες στο σελοφάν της μη Λήθης
για τους τίτλους του τέλους.
Επιτέλους να:
Το πριόνι κόβει τον δρόμο ανενόχλητο
και σε πονάει στα φύλλα
ο δαρμός συνηθίζεται καλέ μου στα κάτεργα του σώματος
πάμε τώρα να φύγουμε
εκεί δεν έχει κυλιόμενες για να φοβάσαι.
(Γ.Ν.Ν.Ζ. 20-21.7.08)
25 σχόλια:
Οι λέξεις σας είναι πάντοτε τόσο δυνατές που προκαλούν βαθιές αναταράξεις.
Καλή σας μέρα.
@ Αριάδνη Δήμου,
Οι λέξεις είναι πληγές με πύον. Τις αγγίζεις και σπαράζεις...
πέρασα να πω μια καλημέρα
κάποιες λέξεις δεν πρέπει να τις ξεχνάμε
όταν η Μνήμη γίνεται συνώνυμο της Ανάγκης
συνέχισε
@ Ηλιογράφε,
Η Μνήμη - Ανάγκη!...
Σωστά το λες. Και ο Ήλιος ζηλόφθονος...
Ναι, συνεχίζω...
Γ.Ν.Ν.Ζ. 20-21.7.08
Συλλογιζόμουνα τα προχθεσινά και την πρώτη ύλη του ποιηματός σου(μαργαρίτης πολύτιμος) σαν έπεσα πάνω σ' αυτό.
Η πρώτη ύλη σιωπηρά απαγορευμένη -
η γλώσσα του νοήματος απατηλά απλή - και η παράλειψη - η πιό εκτεταμένη αυτή.
της Ανθής Λεούση.
@ Αχ, Χοιροβοσκέ μου, αχ...
Η πρώτη ύλη αποσυντίθεται ολοένα, αργά μα σταθερά...
για τους τιτλους του τελους...
..τη καλημερα μου πκ :)
Αγαπημένε Π.Κ,
φύλαξε ότι από το πηγαιμό σώζεται....
Κι όσα κρατήσεις, περνούν σε μια άλλη διάσταση...
στο μη μετρήσιμο χρόνο, του πάντα... χωρίς πριόνια και δαρμούς... εκεί που υπάρχει μόνο θύμηση και αγάπη ....
Η σκέψη μου, μαζί σας.
Ο πόνος έχει χίλια πρόσωπα. Όμως δεν διάβασα ποτέ μου κάτι που να αποδίδει καλύτερα αυτόν ΤΟΝ ΠΟΝΟ,όπως: "....το πριόνι κόβει τον δρόμο ανενόχλητο και σε πονάει στα φύλλα...."!
Μπορεί να είμαστε αδύναμοι απέναντί του, αλλά δεν μπορεί να είναι χωρίς νόημα. Τίποτα δεν είναι χωρίς νόημα. Ποιός ξέρει γιατί ήρθε αυτός ο πόνος...Κάπου στη Σκέψη του Θεού υπάρχει η απάντηση.
Τουλάχιστον μπορεί ο Πόνος να γίνεται λέξεις στο χαρτί -στην οθόνη έστω- κι αυτό είναι παρήγορω. Όταν επικοινωνείς τις λέξεις, που σαν πληγές βγάζουν το αίμα και το πύον τους από μέσα μας, δεν μπορεί παρά να νοιώσεις μια κάποια ανακούφιση..
Καλή δύναμη!
Ευτυχώς που το τοπίο την μνήμης κατάφερε και έμεινε αλώβητο από τη λαίλαπα της λήθης και της απατηλής απλά αδιαφορίας..
απλά ..καταπληκτικό!!!
να είστε καλά
"και σε ποναει στα φυλλα..."
αυτο μ αγγιξε πιο πολυ απ ολα..
να στε καλα!
την ευχουλα σας!
@ Roadartist,
Το τέλος, η ολοκλήρωση όλων των (συν)αισθημάτων...
Πολλές καλημέρες επίσης!
@ Νεφέλη,
Θυμάμαι σε μια θεατρική παράσταση να λέγεται:
"Τίποτε δε χάνεται σαν είναι ωραίο. Και καθετί ωραίο είναι έργο του Θεού"!!!
Ευχαριστώ πολύ!
@ Αριάδνη Δήμου,
Εύστοχα τα γράφεις, μόνο που καθώς τον βιώνουμε αυτό τον Πόνο, είναι τόση η ζέση και η έντασή του, που δεν έχουμε καιρό αναπνοής και σκέψης για το πώς και το γιατί...
Ίσως, κατόπιν "εορτής"...
@ Ντάνα Σεμιτέκολο,
Ναί, συμφωνώ! Μού ισχύει αυτό που γράφεις. Είναι μια κάποια παραμυθία οι λέξεις του Πόνου, ως έκφραση του πόνου των Λέξεων...
Αντεύχομαι!
@ Περίπλου φίλε,
Ευχαριστώ για την ερμηνευτική προσέγγιση στα πτωχοστιχηρά μου. Έπιασες τα βασικά!
Καλό Σαββατοκύριακο!
@ Νηφάλια Μέθη,
Ο πόνος των φύλλων, του φιλιού, του φύλου...
Και τα ματωμένα φυλλοκάρδια επίσης...
Άστα να πάνε!
Εύχομαί σοι τα βέλτιστα!
Τι να πω γι' αυτά τα λόγια όταν μάλιστα ξέρω και το αποτέλεσμα; Πληγές βαθιές και λόγια της θλίψης... Σε νιώθω. Μόνο αυτό.
Έτσι είναι όταν ο πόνος κυριαρχεί. Οι σκέψεις, οι εξηγήσεις, οι εκλογικεύσεις, απλά δεν υπάρχουν. Δεν έχετε απόσταση απο τον πόνο. Αυτή την ώρα είστε ΠΟΝΟΣ. Όλοι εμείς σας νοιώθουμε, μ όποιο τρόπο μπορούμε, κι έχουμε έντονα συναισθήματα, πικραινόμαστε, αλλά δεν μπορούμε εκ των πραγμάτων να πλησιάσουμε ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ του πόνου σας. Όμως πλησιάζουμε εσάς και σας λέμε οτι είμαστε κοντά σ αυτό τον πόνο. Δεν ξέρω αν εκφράζω κανέναν άλλον, αλλά έτσι νοιώθω. Είμαστε κοντά. Συντροφεύουμε. Κάπως.
"....εκεί δεν έχει κυλιόμενες για να φοβάσαι...."
Άργησα... μα δε σημαίνει και πως δε ράγισα.....
Καλή δυναμη!!!
Μεθ' ασπασμών ε και εναγκαλισμών
@ Αριάδνη Δήμου,
Είμαστε ακόμη στον ΠΟΡΟ. Διότι η ΠΕΝΙΑ έρχεται οσονούπω... Την διαβλέπω...
Οφείλω σοι χάριτες.
@ Κυρά των Γλάρων,
Αχ αυτές οι κυλιόμενες του πλοίου... Τις φοβόταν, δεν μπορούσε να τις ανέβει...
Φοβερή στιγμή ως ανάμνηση πλέον...
Ευχαριστώ σε!
Ότι χάθηκε είναι ανυπολόγιστο. Εκτός κι αν σκεφθείς οτι δεν χάθηκε. Αφού η ψυχή ζει, η μνήμη του υπάρχει μαζί με ότι συνδέθηκε με αγάπη. Εκείνο που πονάει τόσο είναι ο χωρισμός. Πάλι όμως είναι επικοινωνία σ άλλη διάσταση. Όμως τίποτα απ όλα αυτά δεν παρηγορεί πραγματικά. Είναι θέμα Αγάπης. Κανένας συλλογισμός δεν μαλακώνει τον πόνο. Η Αγάπη πενθεί. Αλλά επίσης και η Αγάπη ανασταίνει. Αυτή είναι η φυσική σειρά των πραγμάτων. Για μια Ανάσταση ζούμε. Ότι έγινε μια φορά, γίνεται πάντα.
Το ξαναδιάβασα σήμερα που έχω για κάποιους λόγους πιο έντονη την αίσθηση του πόνου, όπως κάθε φορά που στέκομαι μπρος απο ΕΝΑΝ ΤΑΦΟ, και μετά σκέφτομαι κι άλλους τάφους...Ονείρων. Με πόνεσε πολύ σήμερα αυτό το Ποίημά σας. Στα "φύλλα"!
Δημοσίευση σχολίου