© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Αλυσιδωτές στιγμές μιας ακήρυχτης εξέγερσης




Οι πρόσφατες αναρτήσεις πανό στην Ακρόπολη των Αθηνών με το τετράγλωσσο σύνθημα "ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ", αλλά και η επέμβαση σιωπηρών διαδηλωτών στο στούντιο της κρατικής ελληνικής Τηλεόρασης, οι οποίοι σε απευθείας μετάδοση είπαν με τον τρόπο τους ''ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΚΟΙΤΑΤΕ ΒΓΕΙΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ", είναι μερικές μονάχα στιγμές ή φάσεις, αναμενόμενες πάντως, από το λαϊκό / κοινωνικό ξέσπασμα που σοβούσε τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο στην πατρίδα μας, αλλά και στον κόσμο.
Ο σύγχρονος άνθρωπος κυκλοφορεί (αν κυκλοφορεί πια) αβέβαιος, φοβισμένος ή και συνθλιβόμενος μέσα στην ίδια του την πόλη. Περιστοιχίζεται ολοένα από εχθρικές (έτσι τις νιώθει) αστυνομικές δυνάμεις καταστολής, διαισθάνεται διάχυτη αντιπαλότητα τριγύρω του, είναι μάλιστα αναγκασμένος να δηλητηριάζεται ως το μεδούλι της ψυχής με τα παντοειδή δακρυγόνα της σύγκρουσης / απόκρουσης. Ο κοινωνικός εν Ελλάδι (και όχι μόνον) ιστός αποσυντίθεται όντας προ πολλού σαπρός, ο δε πολίτης αισθάνεται ήδη ξένος και απόξενος.

Η δολοφονία ενός εφήβου, του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το μοιραίο εκείνο βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008 -όλοι το αναγνωρίζουν πια- ήταν μόνον η σπίθα στο φυτίλι, η απαρχή των δεινών και "μείζω τούτων όψει"...


Ο δυτικός πολιτισμός, στην πράξη, μόνον ουμανιστικός δεν αποδείχτηκε. Διότι εντέλει, υπό το πρόσχημα των δημοκρατικών κατακτήσεων και γαλαντομιών, προσέβλεψε κυρίως στην οικονομική ευρωστία των κοινωνιών, στηριζόμενος όμως σε απολυταρχικές ή ολιγαρχικές νοοτροπίες του παρελθόντος, τις οποίες ουδέποτε στην πράξη απέταξε. Όλοι γνωρίζουμε την ισχύ και τον άθλιο ρόλο της λεγόμενης διαπλοκής στην καθημερινότητα του αβίωτου βίου μας. Όλοι κάποια στιγμή (τώρα πια συχνότερα) αισθανόμαστε παρείσακτοι ή και προδομένοι εντός του σύγχρονου κοινωνικού γίγνεσθαι, κάποτε μάλιστα ξένοι και από αυτή την ίδια την εσωτερικότητά μας.
Όλα τούτα και όχι μόνον αυτά, οδηγούν στο σημερινό ξέσπασμα των πολιτών, το οποίο -ομολογουμένως- προξενεί μια κατάσταση χαοτική, ένα μπάχαλο, κατά το κοινώς λεγόμενο... Ίσως όμως (και μάς συμφέρει όλους να το πιστέψουμε αυτό, προσωπικά πάντως είμαι βέβαιος) εγκυμονείται κάτι νέο και ανθρωπινότερο, αποτελώντας τις απαρχές της αποκοπής των καρκινωμάτων, καθώς ή όλη δακρυγόνος κατάσταση μάλλον οιωνίζεται την υγεία. Που σημαίνει ότι η παραπαίουσα μέχρι πρότινος κοινωνικότητά μας και ο αυτοεγκλωβισμός μας στον μικρόκοσμο του Εγώ, ίσως τώρα, με την επιστροφή των κοινωνικών μονάδων στους δρόμους και τις πρόσωπο με πρόσωπο συγκρούσεις με την αμαρτωλή εξουσία... ίσως τώρα, με την αναπάντεχη συνάντηση με τον Διπλανό και τον Άλλον, τον Άγνωστο, τον Ξένο ή τον Συνομήλικο στη Θλίψη, ίσως λέω... να οδηγηθούμε σε κάτι Καλό, κατά το ηρακλείτειο "πόλεμος πάντων πατήρ" ή το λαϊκό "αν δεν σπάσεις αυγά δεν φτιάχνεις ομελέτα"...

Άλλωστε, η πείρα της Ιστορίας διδάσκει, ότι μες από τις φλόγες των παντοειδών επαναστάσεων προήλθαν ανέκαθεν οι αναστάσεις με κάθε έννοια.
Μακάρι έτσι να συμβεί!... Διότι και η "πείρα της Ιστορίας" δεν είναι πάντα θέσφατο. Κατά τον Ελύτη στα "Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας":

"Μόνο που υπάρχει και μια διαφορετική εκδοχή: μη με πιστεύετε
όσο γερνώ τόσο λιγότερο καταλαβαίνω
η πείρα μού ξέμαθε τον κόσμο".
π. Π.Κ.
[Φωτογραφίες: 1η και 2η από το Διαδίκτυο, 3η και 4η του Μανώλη Δημελλά]

20 σχόλια:

ΔΑΝΑΗ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

οι σημερινοί δεκαπεντάρηδες γνωρίζουν πράγματα και καταστάσεις που οι προηγούμενες γενιές έπρεπε να φτάσουν στην ηλικία των είκοσι και βάλε για να τα καταλάβουν.

το θέσφατο της Ιστορίας όμως είναι μεγάλη πίκρα. ίσως μερικοί από αυτούς ξεφύγουν από τις συμπληγάδες αυτού του θέσφατου

anepidoti είπε...

δεν ξέρετε πόσο χρειαζόμουν το κείμενό σας,
μετά απ' τον δεύτερο πυροβολισμό,
τους φοβάμαι πλέον,
μέρες χούντας μου θυμίζουν,
τάχω χαμένα κι εσείς και με τον ελύτη σας στο τέλος
ανοίξατε μια χαραμάδα αισιοδοξίας.
μακάρι το σπάσιμο αυγών να φτιάξει καμμιά ομελέτα!
καλό σας βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

σε μερικές δεκαετίες (αν υπάρχει ανθρωπότητα) βλέπω τους πιτσιρικάδες των Δημοτικών σχολείων να επαναστατούν και οι συντηρητικοί δεκαπεντάρηδες να τους κοιτάζουν με μισό μάτι.....:)

το σύνθημα της γενιάς των λουλουδιών ήταν "Ποτέ μην εμπιστεύεσαι κανέναν πάνω από τα τριάντα"

αυτό το όριο κατέβηκε στα 15 :)

ΔΑΝΑΗ είπε...

Χρειάστηκε να δω δημοσιευμένο το προηγούμενο σχόλιο που σας άφησα, για να εντοπίσω τον ορθογραφικό μαργαρίτη στην προσωνυμία του Άγιου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη... (Παρασύρθηκα φαίνεται κι εγώ από τις θεωρίες για το αεροβόλο και έκαμα τον άγιο Αεροπαγίτη...) Αναγκαστικά διέγραψα ολόκληρο το σχόλιο αφού δεν υπάρχει δυνατότητα διόρθωσης και σας το ξαναστέλνω με σωστή ελπίζω αυτή τη φορά ορθογραφία:

Στην αλυσίδα των εξελίξεων και ο νέος πυροβολισμός μαθητή στο Περιστέρι. 16χρονος και γιος μέλους του ΔΣ της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας. Στην αρχή προσπάθησαν να το περάσουν ως τραυματισμό από αεροβόλο. Αποδείχτηκε όμως πως ήταν κανονικό βλήμα πυροβόλου όπλου. Στη συνέχεια ακούσαμε και νέα θεωρία. Πως μπορεί, λέει, να ήταν μπαλωθιά για τη γιορτή του Αγίου Διονυσίου.

Εγώ με τον Άγιο Διονύσιο τυχαίνει να έχω κάποια ιδιαίτερη σχέση. Πρώτον ως μαθήτρια πάλαι ποτέ σε γυμνάσιο της Αθήνας, θυμάμαι πολύ καλά ότι ο δικός μας Άγιος Διονύσιος, ο Αρεοπαγίτης, γιορτάζει τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη. Ιδιαίτερα αγαπητός άγιος για μας τότε, αφού θεωρείται προστάτης των Αθηνών και τα σχολεία μας έμεναν προς μεγάλη μας χαρά κλειστά. Άρα λοιπόν δε μιλάμε για τον άγιο αυτό...

Τυχαίνει όμως τη μία και μοναδική φορά στη ζωή μου που βάφτισα ένα παιδάκι, να είναι από τη Ζάκυνθο... (Στην Αγία Μαύρα, συγκεκριμένα, στο Μαχαιράδο). Και τυχαίνει ακόμη τον κουμπάρο μου να τον λένε Διονύση. Έτσι και γνωρίζω καλά ποιος άγιος (όσιος πιο σωστά) Διονύσιος γιόρταζε χτες. Ρωτώ λοιπόν εσάς τους αγαπητούς εκ Ζακύνθου φίλους, έχει καμία σχέση ο δικός σας άγιος Διονύσιος με τα φαινόμενα των ημερών;

Εκείνος, και πέστε μου αν κάνω λάθος, συνδέθηκε με την άπειρη έκφραση αγάπης ακόμη και προς τον φονέα του αδερφού του. Δυστυχώς οι δικές μας μέρες είναι μέρες αδερφοφάδες... Τι δουλειά λοιπόν μπορεί να έχει ο άγιος Διονύσιος Ζακύνθου με τα θλιβερά γεγονότα;

Κι ακόμη. Έχετε και στη Ζάκυνθο έθιμα της μπαλωθιάς; Φαίνεται δυστυχώς πως εκείνοι που κατέφυγαν σ' αυτή τη θεωρία όχι μόνο αγνοούν τον άγιο που χτες γιόρταζε, αλλά και τη Ζάκυνθο... Και περνούν τη Ζακυθούλα για Κρήτη!

Φαίδρα Φις είπε...

ας το κάνουμε ευχή αυτό το κάτι νέο κι ανθρωπινότερο
δεν νομίζω ότι αντέχεται περισσότερο αυτή η κατάσταση

μας ακούει ο θεός πατέρα?
τι λέτε?

σας φιλώ

Τατιάνα Καρύδη είπε...

"...Όλοι κάποια στιγμή (τώρα πια συχνότερα) αισθανόμαστε παρείσακτοι ή και προδομένοι στο σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι, κάποτε μάλιστα και από αυτή την ίδια την εσωτερικότητά μας."
Αυτο νοιώθει ο καθένας!
Τί απέμεινε να ελπίζεις?
Ο άνθρωπος: το πιο άγριο θηρίο..

H.Constantinos είπε...

Φοβάμαι ότι όλες αυτές οι φλόγες της επανάστασης έχουν βάση την υπερβολή με την αφορμή του θανάτου του παιδιού, και δυστυχώς ότι έχει σαν βάση μιά υπερβολή κάποια στιγμή ξεθυμαίνει... Πάντως μακάρι να υπάρξει ανάσταση μετά την επανάσταση...

Ανώνυμος είπε...

ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ

Πίσω απ’ την γερασμένη
ευμάρεια
κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει
πως η συγκίνηση σε τούτα
τα παιδιά
προπάντων δημιουργήθηκε
δίχως δακρυγόνα.

Να γιατί
σαν οι ρυτίδες φωταγωγήθηκαν
τρόμαξαν όλα τα έργα του Φειδία
και του Πραξιτέλη το Άγαλμα
έκρυψε σεμνότυφα την αποκάλυψη
με φύλλα μαυρισμένα
κάποιου πλάτανου
όπου πυρπόλησαν οι κατέχοντες
εκδικούμενοι τη νεότητα.


12 – 17/12/2008

P. Kapodistrias είπε...

@ Ηλιογράφε,

Πολύ ενδιαφέρον αυτό που λες. Η νεότητα που για όλα θ' αποφασίζει άρχεται πια στα 12, αν όχι νωρίτερα.

P. Kapodistrias είπε...

@ Ανεπίδοτη,

Όλοι χρειαζόμαστε μια κάποια χαραμάδα αισιοδοξίας.
Μακάρι να την βρίσκουμε σε κάθε περίπτωση και ιδιαίτατα τώρα στα δύσκολα.

Καλό ξημέρωμα!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Καλησπέρα, Π.Κ,
Συμφωνώ και με σένα, αλλά και πόσο με τον Ελύτη, γι' αυτό το της πείρας..Κι εκτός που "μου ξέμαθε τον κόσμο", με κρυώνει κιόλας.
..Κι απομένω στο κρύο, κρύος..

P. Kapodistrias είπε...

Δανάη φίλη,

Τα έχουμε όλοι χαμένα. Ο πόλεμος μαίνεται τριγύρω κι εντός μας.
Ζούμε καιρούς απο-φασιστικούς...

Όσο αφορά στον Άγιο Διονύσιο Ζακύνθου, χρησιμοποιούμε εδώ πράγματι ομοβροντίες πυροτεχνημάτων, αλλά ΠΟΤΕ ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ μπαλωθιές. Καμιά σχέση μ' εμάς οι μπαλωθιές.

Όντως ο Άγιός μας διακρίθηκε ως ο άρχοντας που απέταξε τα πλούτη του για το καλογερικό ράσο και τη συγνώμη προς τον ίδιο τον φονιά του αδελφού του έναντι της ανθρώπινης δικαιοσύνης ή της "νόμιμης" εκδίκησης!
Διαχρονικό παράδειγμα!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Φαίδρα Φις,

απαντώ με παλαιότερους στίχους μου:

(...)
Δεν είναι τέχνη αυτή νυχτιάτικα
δεν είναι

αύριο τα γέλια μου ξινά ωδίνουν πένθη
κι αλφάβητα καινοφανή
οπλές εξ ουρανού
όπλα για να-

κι ο Θεός στο μπαλκόνι του
παιδιόθεν
με αλεξίσφαιρο


[Από τον «Έσχατο Φίλο» μου]

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη,

Διαβάζοντάς σε. αναθυμάμαι κάποιους στίχους της πολυσέβαστης φίλης μου Ζακυνθινής ποιήτριας Μάχης Μουζάκη:

"Για να δέσει ο στίχος
το μαχαίρι θα μεπει ως το κόκκαλο

Πατρίδα,
πατρίδα μου,
η αγριότητα έλεος δεν έχει"
...

P. Kapodistrias είπε...

@ Κωνσταντίνε,

Υπερβολή, ξεϋπερβολή, ζούμε ημέρες Στροφής σε όλα τα επίπεδα.

Και όπως το πάρει κανείς...

P. Kapodistrias είπε...

@ Διονύση Φλεμοτόμε,

Ο ποιητικός σου λόγος τεχνουργεί την επ-ανάσταση και το νεοτερικό στοιχείο της όλης χοτικής κατάστασης.

Ευχαριστώ για τον ποιητικότροπο σχολιασμό της επικαιρότητας. Μάς εκφράζεις 100%!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Διονύση Μάνεση,

Να μην ξεχνιόμαστε: Για την ονομαστική σου γιορτή, από καρδιάς σού εύχομαι να έχεις Νηφαλιότητα διάχυτη στη ζωή και στα έργα σου!


Κρυώνεις λες... Κι εγώ... Και όλοι μας αυτές τις μέρες... Είναι μέρες νύχτας, πράγματι...

Όμως για τα δύσκολα υπάρχουν οι Φίλοι! Έτσι θα διαβούμε το ποτάμι -ελπίζω- δίχως το ρεύμα να μάς παρασύρει!...

Unknown είπε...

Βλέπω, ακούω σε διάφορες εκπομπές ακόμα και γνωστά μου παιδιά να μιλούν τόσο σοφά που μου πέφτουν τα μούτρα.

Τόσο κι εμείς οι ενήλικες να μην μπορούμε να δούμε το προφανές;;; Σε όλους τους τομείς.

Μ' αρέσει που λέγαμε και τα 15άχρονα "απολιτίκ". Μάλλον μας βάλανε τα γυαλιά και μπράβο τους!

Πολύ μου άρεσε και τούτη η ανάρτησή σας αγαπητέ Π.Κ. αλλά θα μου επιτρέψετε να πω κι ένα μπράβο στον Διονύσιο τον Φλεμοτόμο για τους στίχους που μοιράστηκε μαζί μας, εδώ.

Να 'ναι καλά κι αυτός κι εσείς και όλοι!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Σ'ευχαριστώ, Π.Κ. Ζεσταίνουν τα λόγια σου

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails