[Ο Μανώλης Δημελλάς, πιστός στα πολύ καλά φωτορεπορτάζ του ειδικά για το διαδικτυακό μας περιοδικό, αυτή τη φορά ταξιδεύει στον ποταμό Σπερχειό, φέρνοντάς μας εξαίσιες εικόνες της προηγούμενης βδομάδας από αυτόν τον παράδεισο της φύσης, ο οποίος όμως στη συνέχεια αναφαίνεται ως βόθρος της περιοχής, όπως μάς εξηγεί ο Μανώλης στο συνοδευτικό κείμενο:]
Αυτό το ποτάμι το καταστρέφουμεΟ Σπερχειός είναι ποταμός της Στερεάς Ελλάδας, που παλαιότερα ονομαζόταν Αλαμάνα, ονομασία γνωστή σήμερα κυρίως από τη Μάχη της Αλαμάνας.
Έχει μήκος 82 χιλιόμετρα. Πηγάζει από το βουνό Τυμφρηστός (Βελούχι) της Ευρυτανίας και, με γενική κατεύθυνση προς τα ανατολικά, εισέρχεται στη Φθιώτιδα, διασχίζει την ομώνυμη κοιλάδα (Κοιλάδα του Σπερχειού), ανάμεσα στην Οίτη και στη δυτική προέκταση του όρους Όθρυς, και χύνεται στον Μαλιακό Κόλπο.
Κυριότεροι παραπόταμοι είναι ο Ρουστανίτης και η Βίστριτσα, που είναι δεξιοί παραπόταμοι, όπως και οι μικρότεροι Μαυρονέρι Φθιώτιδας, Γοργοπόταμος (πολύ γνωστός από την ομώνυμη γέφυρα) και ο φθιωτικός Ασωπός.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην αρχαιότητα οι τρεις τελευταίοι χύνονταν στη θάλασσα, αλλά με τις προσχώσεις του Σπερχειού, που μετέθεσαν τον μυχό του Μαλιακού κατά 8 και πλέον χιλιόμετρα προς τα ανατολικά, εκβάλλουν σήμερα στον Σπερχειό. Οι ίδιες αυτές προσχώσεις εξαφάνισαν τα στενά των Θερμοπυλών με τη στρατηγική τους σημασία (βλ. Μάχη των Θερμοπυλών), και σε λιγότερο από χίλια χρόνια θα εξαφανίσουν και ολόκληρο τον Μαλιακό Κόλπο.
Αυτό το οικοσύστημα το καταστρέφουμε
Οι όχθες είναι χώροι εναπόθεσης σκουπιδιών σε όλο του το μήκος. Δήμοι και χωριά ρίχνουν τα λύματά τους στην κοίτη του. Τα λύματα των ελαιοτριβείων είναι τοξικά απόβλητα - καταλήγουν σχεδόν πάντα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα νερά του.
Οι παράνομες εκχερσώσεις και τα περίφημα αντιπλημμυρικά έργα με την διαπλάτυνση και την ευθυγράμμιση της κοίτης κατέστρεψαν και καταστρέφουν την παραποτάμια βλάστηση.
Το τελευταίο αντιπλημμυρικό έργο το έκαναν οι κατακτητές Γερμανοί το 1941, ενώ χρησιμοποιείται ακόμη γεφύρι κατασκευασμένο από τους Ιταλούς...
Τα νιτρικά και τα φυτοφάρμακα ρυπαίνουν τα επιφανειακά και τα υπόγεια νερά του.
Το κυνήγι, παράνομο και νόμιμο, αποτελειώνει την πτηνοπανίδα που σώθηκε από τα φυτοφάρμακα.
Ακόμα και η δυσοσμία και η κάπνα του πυρηνελαιουργείου της ΕΛΚΕ έμμεσα καταστρέφει τον φυσικό χώρο του Σπερχειού.
Ας μην τα φορτώνουμε όλα στην “αόρατη” πολιτεία ... η δικιά μας ατομική ευθύνη είναι πολύ μεγάλη. Ακόμη υπάρχει το περιθώριο να παραδώσουμε στην επόμενη γενιά κάτι όμορφο...
6 σχόλια:
Όταν θα μας λείψει ή όταν θυμηθούμε και οι υπόλοιποι την χρησιμότητά του, τότε θα είναι αργά...Έτσι γίνεται πάντα, δυστυχώς...
Τι ομορφιά!!! Βαλθήκαμε να να αγαπήσουμε την ασχήμια;
μόνο ντροπή νοιώθω γιατί στα ίδια μέρη έχω περπατήσει πολλές φορές και τα έχω δει, αλλά έστρεψα αλλού το βλέμμα μου ίσως σαν τη στρουθοκάμηλο......
Σαν τον τρελό που χορεύει αμέριμνος ενώ βαδίζει στον γκρεμό και αδιαφορεί για τις προειδοποιήσεις..
Νοιώθω απογοητευμένη γιατί δεν υπάρχει μιά αντίσταση σ όλο αυτό το ορμητικό καταστροφικό κύμα.. Φταίει μήπως οτι τα παιδιά δεν μαθαίνουν απ τα σπίτια τους οτι η φύση είναι ιερή και της αρμόζει σεβασμός? Μήπως και γι άλλα πράγματα ιερά που συνδέονται με το σεβασμό, ισχύει το ίδιο? Πως μαθαίνει ένα παιδί το σεβασμό αν δεν τον μάθει απο την πράξη που βλέπει στο σπίτι του κι απ τα χιλιάδες μικροπράγματα που διδάσκουν όμως το σεβασμό.. Και αυτό το παιδί είναι ο ενήλικας που θα σέβεται ή όχι πάλι με την πράξη.. Κάπου η αλυσίδα έσπασε και έτσι αλυσιδωτά άρχισε μιά πορεία αντίστροφη.. Πώς αναχαιτίζεται? Αν εγώ σήμερα κάνω μιά πράξη σεβασμού και τη δεί το παιδί μου ίσως αυτό αύριο να μην είναι ο ενήλικας που καταστρέφει αλλά αυτός που σέβεται και προστατεύει..Όλες αυτές οι μονάδε μαζί, είναι ο κόσμος.. Ο κόσμος είναι ο ένας άνθρωπος που θα σταθεί απέναντι στο ρεύμα και θα πεί ένα "όχι"! Και τότε θ "αναγκάσει" το Θεό να τον προσέξει.. Ένα θαύμα είναι αυτή η Φύση, και άλλο ένα θαύμα χρειαζόμαστε γι να το αντιληφθούμε.
Ντροπή και αγανάκτηση!!!
Θα έπρεπε να τα φυλάμε σαν κομμάτι του εαυτού μας, αυτά τα ιερά μας, τα πιο πολύτιμά μας, τις παρακαταθήκες των παιδιών μας.
Κάτι που είχα διαβάσει, δεν θυμάμαι που: Ο άνθρωπος είναι σαν ένας ιός στο σώμα της γης. Ζει πολλαπλασσιάζεται στη γη και τρέφεται από αυτήν. Την καταστρέφει και δεν σκέφτεται ότι η καταστροφή της είναι ο θάνατός και η εξαφάνισή του μαζί.
Καλή Κυριακή!
O Δημελλάς μας δίνει, μέσω του ιστολογίου σου Π.Κ., φωτογραφικά στιγμιότυπα εξαιρετικά!
Τα οποία μας δίνουν αφορμή να σκεφθούμε για την ομορφιά, την ιστορία και την οικολογία. Συνείδηση της οποίας δεν έχουν δυστυχώς πια ούτε οι κάτοικοι των χωριών...
Δημοσίευση σχολίου