[ Ο Μανώλης Δημελλάς μάς έχει σήμερα μιαν αποκλειστικότητα: Ένα έκτακτο ταξίδι του στο Αγαθονήσι, όπου, με την δύναμη του έμπειρου φακού του, αποτυπώνει 41 σύγχρονες στιγμές και... πληγές της καθημερινότητας ενός πολύ μικρού ελληνικού νησιού, το οποίο -ως συνήθως- λιμπίζονται οι άφρονες γείτονές μας.
Τον ευχαριστούμε για το φωτογραφικό αυτό ταξίδι στους Ακρίτες του Αιγαίου, που μάς παρέχει, και πολύ ευχαρίστως τού δίνουμε χώρο παρακάτω, να μάς πλουτίσει με τις εμπειρίες του.
π. Π.Κ. ]
Αγαπητέ π. Π.,μόλις επέστρεψα από το Αγαθονήσι και θα ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μαζί σου, αλλά και με τους υπόλοιπους φίλους.
Πήγα για να καλύψω το θέμα των τουρκικών παραβιάσεων...
Μα στην πραγματικότητα σε αυτή την απομακρυσμένη Ελλάδα η εγκατάλειψη είναι πιο συγκλονιστική. Με την Τουρκία απέναντι οι λιγοστοί κάτοικοι (47) είναι σχεδόν έτοιμοι να φύγουν να τα παρατήσουν.
Μεγάλο θέμα το ιδιοκτησιακό... Δεν τους αναγνωρίζουν την όποια περιουσία έχουν (ΕΤΑΚ βέβαια πληρώνουν)...
Μα το πιο σοβαρό από όλα είναι οι λαθρομετανάστες, που έφτασαν τους 4705 το 2008 και το 2009 ξεκινά με 100 την ημέρα...Για όλους αυτούς υπάρχει ένας σταύλος (!) υποδοχής, ιατρική μέριμνα ανύπαρκτη και τρεις αστυνομικοί (οι δυο αποσπασμένοι από Ρόδο) για την χαρτούρα....
Ένα δράμα, που κανέναν δεν ενδιαφέρει ...
Οι κάτοικοι σε απόγνωση για την δικιά τους κακοτράχαλη μοίρα, μα και οι λαθρομετανάστες, που οι περισσότεροι νομίζουν πως έφτασαν στην Ιταλία!!!
Μπορώ να σου γράφω ώρες, μα νομίζω οι φωτο τα περιγράφουν καλύτερα...
Αρχίζει και η μάχη της τσιπούρας στα Ίμια αυτές της ημέρες...
Μ. Δ.
6 σχόλια:
Στείλτε ένα μέιλ στην Υπ Εξωτερικών.. Να πληροφορηθεί!
Δεν είχα σκοπό να γράψω, μελαγχόλησα...
η φίλη Αριάδνη λέει κάτι από πάνω, αυτό μ' έκανε και χαμογέλασα πικρά, πολύ πικρά.....
υπ. εξωτερικών...σκέφτηκα....δεν ξέρει!!!!;;;;;;;;
σκέφτηκα....και χαμογέλασα πικρά,
για τα χάλια μας........
καλό μας βράδυ....
Ανεπίδοτη φίλη, η Ειρωνεία ήταν όλη κρεμασμένη στο θαυμαστικό.. Αλλά έχεις δίκιο! Έπρεπε να ήταν πιο θορυβώδης, να χτυπάει σάν καμπάνα στου ...κουφού την πόρτα.. Σκέτη απελπισία είμαστε!
Εθνική ξεφτίλα...
πόσο συγκλονιστικό να δει κανείς ότι η χώρα του είναι όαση για τον κόσμο, λυπηρό όμως να μην είναι και για όλους τους ντόπιους. επειδή κουβαλάω μέσα μου την εμπειρία του Λιβάνου όπου όλοι οι διωγμένοι ερχόντουσαν σε μας και είχαμε λίγους και μικρούς πολιτικούς γίναμε εμείς στα προπύλαια των ξένων χωρών.
Ευχαριστούμε το Ιστολόγιο της Big Mama, που αναδημοσίευσε μέρος αυτής εδώ της ανάρτησης, προτείνοντάς μας στο αναγνωστικό κοινό της.
Δημοσίευση σχολίου