Μετά τον Μελιγαλά κατεβαίνουμε πλέον Καλαμάτα. Καθ' όλη την διαδρομή χαιρόμαστε τη φύση, τα διάσπαρτα χωριά του Μεσσηνιακού Κάμπου, τις κορυφογραμμές εκατέρωθεν, τις ήρεμες εκπλήξεις του πράσινου! Περισσότερο χαιρόμαστε, ότι μάς προσφέρεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξαναζήσουμε νοσταλγίες ή και (γιατί όχι;) να δημιουργήσουμε καινούργιες!...Στον ζωντανό ακόμη Σταθμό των Καλαμών, όλα παρόμοια με τους άλλους Σταθμούς: Άνθρωποι σ' ένα διαρκές πηγαινέλα, προσμονές, αδημονίες, ανέκφραστα πρόσωπα σχεδόν παγωμένα και άλλα χαραγμένα απ' την πολλή εγκαρτέρηση, σύντομες χαιρετούρες κάποιων γνωστών... Και ο κρωγμός των τρένων που ολοένα καταφθάνουν με σκοπό ν' αναχωρήσουν για όπου-όπου...
Χαίρετε!...
10 σχόλια:
από μικρός είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία στους σ. σταθμούς και πάντα εκεί έβρισκα καταφύγιο όταν είχα τις μαύρες μου. όμορφες εικόνες
Από παιδί με γοήτευαν οι σιδηροδρομικοί σταθμοί.Να είστε καλά, καλημέρα.
Και του Βόλου είναι πολύ όμορφος...
Νοσταλγία με έπιασε ξαφνικά...
Οι σταθμοί των τρένων στην ελληνική επαρχία έχουν μια γραφικότητα που με γοητεύει!!!
Ωστόσο, το δρομολόγιο Μελιγαλά - Καλαμάτα, δεν το έχω κάνει εδώ και 6 χρόνια... ΟΣΕ - Αυτοκίνητο σημειώστε 0-1...
οι παλιοί σιδηροδρομικοί σταθμοί ακόμη έχουν προσωπικότητα, δεν είναι απρόσωποι και λουστραρισμένοι σαν αυτούς του μετρό
@ Βαγγέλη,
Οι σταθμοί δηλούν πράγματα εσώψυχα. Κι εμένα μού αρέσουν, αν και στο νησί μας δεν διαθέτουμε.
@ Αναζήτηση,
Κι εμένα παρομοίως!
Καλό σαββατοκύριακο!
@ Αρτάνις,
Έχω βρεθεί στον Βόλο και τον θαύμασα!
Νοσταλγία, πύλη της Επιστροφής!
@ Δέσποινα,
Θέτεις ένα σημαντικό πρόβλημα. Την τύχη των τρένων έναντι των αυτοκινήτων και της εν γένει γρηγοράδας μας...
@ Ηλιογράφε,
Ναι, αυτό δεν το είχα σκεφτεί για το Μετρό. Έχεις δίκιο.
Παραλουστραριστήκαμε και φοβάμε μήπως γλιστρήσουμε...
Δημοσίευση σχολίου