© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

"Ο χτύπος της καρδιάς" του Δημήτρη Κονιδάρη

Παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Μικρό το βιβλίο που κρατώ, αλλά δυναμικό, όπως και ο χτύπος της καρδιάς: Ταπεινός, αθόρυβος, αλλά ουσιαστικός και διαρκής. Εάν λείψει, επέρχεται ο θάνατος. Και με την Ποίηση το αυτό συμβαίνει: Ταπεινή και απέριττα συμπεριφερόμενη, σε μια κατακλυσμιαία κοινωνία, συντελεί τα μέγιστα στην καλή αλλοίωση του Κόσμου μας.

Αυτές τις σκέψεις κάνω, (ξανα)διαβάζοντας το μικρό ποιητικό "Ο χτύπος της καρδιάς" του φίλου μου Κερκυραίου ποιητή Δημήτρη Κονιδάρη, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΨΙΛΟΝ / ποίηση (Αθήνα 2009, με 16 σελίδες), το δε εξώφυλλο κοσμεί έργο τού επίσης Κερκυραίου ζωγράφου Σπύρου Αλαμάνου.

Εμπεριέχονται 11 ποιήματα, τα οποία ευεργετούν θωπευτικά την ύπαρξη του αναγνώστη και χορηγούν ανάπαυση στον ενασχολούμενο, όπως ακριβώς και ο κάθε χτύπος της καρδιάς. Ήπια γραφή, επισημαίνει τα ζέοντα της ύπαρξης, δίχως μεγαφωνίες. Αναθηματική ποίηση, αναστηλώνει μνήμες και πρόσωπα, χαρίζοντάς τους χρόνο και τόπο, ώστε να ξαναϋπάρξουν

Ακολουθούν δύο δείγματα της ποτιστικής γραφής του Κονιδάρη: 


ΘΕΡΜΗ ΕΥΧΗ 

Ας είναι καλά η πολύ ελκυστική γυναίκα 
που διαβαίνει το δρόμο χωρίς βιασύνη, 
σχεδόν νωχελικά, 
με τις κινήσεις του σώματος σαν όραμα, 
τα μάτια της σωσίβια για τους ρημαγμένους 
που θέλησαν κάποτε ν' ανεβούν
την κλίμακα μιας απρόσιτης μέθης
και με τον ζηλιάρη άνεμο της μοίρας
να θροΐζει και να δαγκώνει
τ' άφοβα μαλλιά της.

Ας είναι καλά
κι ας μη βγει ποτέ στον κόσμο
το αναφιλητό της.

Ας είναι καλά μέχρι τα πιο βαθιά γεράματα,
ας γεράσει πάρα πολύ αργά
όπως γεράζουν τα αιωνόβια δέντρα
κι ας πεθάνει ανώδυνα.


ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Ευτυχισμένος ταξιδεύει ο πατέρας στο εξωτερικό
κι απολαμβάνει τις πρωτεύουσες της Ευρώπης,
πεζοπορεί σε τεράστιες λεωφόρους
ενσωματωμένες στην ομίχλη,
θαυμάζει τους αρτιγέννητους ουρανοξύστες,
μπαίνει ζαλισμένος σε μουσεία και σε καθεδρικούς ναούς
πηγαίνει στ' αξιοθέατα,
μαθαίνει κι όλο μαθαίνει
κι ας είπε ο Μπέκετ
ότι γεννιόμαστε καβάλα στον τάφο.

Πάντα χρυσοθήρας και προσκυνητής νέων εντυπώσεων
-όπως και τότε-
α, ο γλυκός μου πατέρας ταξιδεύει,
αφήνοντας μακριά του, πολύ μακριά του
τα βάρη και τους περιορισμούς της μικρής Κέρκυρας,
ίσως και το κυρίαρχο αίσθημα της νοσταλγίας,
και εισχωρώντας επιτέλους μ' όλη του την ευχαρίστηση
-καλά καλά δεν το πιστεύει-
στην πάλλουσα καρδιά του παραδόξου

(στο μπράτσο του η δασκάλα).

- Γελοίε τάφε
ο πατέρας ταξιδεύει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails