Δειλός και ένδακρυς (στις 29 Νοεμβρίου 2010) φωτογραφίζω παράθυρα στην Αγια-Σοφιά, ειδικά για την μνημόσυνη μέρα της 29ης Μαΐου 2011.
Με συγκλονίζει ο τρόπος που εισοδεύει το φως...
΄
... η λεπτότητα, με την οποία άπτεται του χώρου και του χρόνου.
Νοιώθεις τα Γεγονότα και τους Θρύλους, εντός - εκτός.
Όλα ένα πολυμπερδευμένο κουβάρι Μνημών και Νοσταλγιών.
Θέλεις εδώ να φερθείς Ίσκιος προς Ήσκιους.
Ό,τι βλέπεις απέξω, το διαισθάνεσαι γκρίζο και λυπητερό...
... είναι η Πόλη -λες- παιδί χαστουκισμένο.
Δεν έχεις άλλη οδό: Την Ποίηση, ως αντι-ποίηση της Μεγάλης Αδικίας!
Στίχοι πάροικοι
κι αν επαναστατήσουν
μάταια πλέον-
για το ρήμα το κρυπτόν
ουδείς ενδιαφέρεται.
Το φως διστάζει
δε στάζει στα μάρμαρα
μα ξεθαρρεύει:
Σύστρατο μόνον αυτό
επανακτά την Πόλη.
[Φωτογραφίες, ποίηση: π. Παναγιώτης Καποδίστριας, copyright 2010-11]
2 σχόλια:
Διαφωνώ με το "μνημόσυνη". Είναι νομίζω αμφίβολο το κατά πόσο θα μπορούσε να διαφυλαχθεί η συνέχεια της Ορθοδοξίας εκτός της μοιραία επερχόμενης οθωμανικής κυριαρχίας... Ως Ορθόδοξοι μάλλον πρέπει να ευχαριστούμε τους Οθωμανούς :pp
Θλιμμένε Μπούφε,
Η λέξη αναγάγει στη δυνατότητα της μνήμης να υφίσταται ζωντανή και διδάσκουσα. Ούτως ή άλλως δεν πρέπει να ξεχνάμε. Αλλοίμονο, αν η "μνημοσύνη" ξεπέσει σε "λησμοσύνη"...
Ασκούμε τη μνήμη μας σε μεγάλα Γεγονότα και κρατάμε σε ποιητική εγρήγορση τα αντανακλαστικά μας, πέρα από τα data της Ιστορίας, η οποία πολλάκις είναι αόμματη και ορθολογική.
Κάποτε ζούμε και μες από τα Όνειρα ή τους Θρύλους, όχι μόνον δια των στεγνών και στυγνών ντοκουμέντων...
Κάποτε, εξάλλου, αισθανόμαστε λιγάκι "θλιμμένοι μπούφοι", οπότε χρειαζόμαστε ένα φως να μάς παρηγορήσει, έστω και να πρόκειται για παρηγοριά στον άρρωστο...
Δημοσίευση σχολίου