© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Ουρλιαχτά της μέρας


Γράφει ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ


Τρέχαν ποτάμια αίματος από τα μάτια σου. Άγγιζες, λέει, το εσωτερικό τους και πόναγες όχι για σένα, αλλά για εκείνο το απροσδιόριστο πρωινό που ήταν μονάχα το πρώτο.
Δεν είναι τα πεταμένα χαρτιά στο δρόμο που με τσαντίζουν, είναι που δεν γράφουν το όνομά σου πάνω. Ήθελα να σταματώ και σε κάθε ένα από αυτά, μ’ ένα κραγιόν, με κάτι τέλος πάντων, μην με ρωτάς με τι, με κόβεις όλη την ώρα με σταματάς, θέλεις να έχεις το σκύλο δεμένο αλλά με το σκοινί του να φτάνει ίσα-ίσα στο νερό του, και μετά;
Μουντή μέρα, λένε για σύννεφα που κουβαλούν κομμάτι της αφρικανικής ερήμου. Σ’ εκείνα τα μέρη ξέρεις, τα μακρινά στο μυαλό, μα στην πραγματικότητα τόσο κοντά, οι άνθρωποι έχουν την έρημο σαν σπίτι, τον ουρανό σαν το καπάκι της. Μεγάλες αποστάσεις, με τον χρόνο να δείχνει μια απίστευτη ραστώνη. Τεμπέλικος και ηλικιωμένος, μα δε λέει να ψοφήσει.
Που λες, εμείς πια κουβαλούμε μέσα μας την έρημο.  Έτσι δεν μας κάνει και καμία ιδιαίτερη εντύπωση το φαινόμενο, μα θα πεις, είναι που βρομίζουν όλα, μπαίνει η ρημάδα η σκόνη παντού. Σαν την αμφιβολία σου, σαν τα ερωτηματικά μου, σαν την κόκα κόλα βρε παιδί μου, που πάει με όλα η πουτάνα.
Λες, το βράδυ θα τα αλλάξω όλα, θα σταματήσω κάθε τι που τρώγει τον καθαρό μου κόσμο, θα πάψω να προδίδω την αγάπη μου. Αγάπη μου, ψάχνεις μεθαδόνη κι εγώ δεν έχω σκληρά ναρκωτικά, ούτε και ψάχνω το μοιραίο για να επιβεβαιώσω το μοναχικό μου παραμύθι.
Γίνεται πιο δύσκολο, για την σκόνη μιλάω ντε, ενοχλητικό, στην Λιβύη ήταν δράμα. Εκεί μάθαμε τα μαντήλια. Τυλίγαμε τα πάντα σε μαντήλια, κρυβόμασταν. Μήπως να κάνουμε το ίδιο, χρόνια τώρα το στήνουμε έτσι. Κρύβουμε, κρυβόμαστε και δείχνουμε κομμάτια μιας υποψίας όχι την υποψία αλλά ένα τμήμα της. Α, το παράκανες, θα πεις, με την μαλακισμένη πολυλογία σου. Αδιάφορος μού είσαι, εγώ τα έχω τακτοποιημένα και δεν είσαι παρά κουμπί του υπολογιστή μου, άντε κι ένα τηλέφωνο και αυτό κι από τα φτηνά, τα κινέζικα. Σε κλείνω, σε μηδενίζω, και πήγαινε στο διάβολο. Να καείς, παλιομαλάκα, που με χαλάς και ούτε  τρίβεσαι πάνω μου.
Αγαπημένη μου, οι μουσώνες αργούν ακόμη και η σκόνη βοηθά για να κρυφτείς, να κρύψουμε τα θέλω μας. Ας βολευτούμε με το λίγο που κρατάμε και θα δούμε πιο μπροστά. Η θεραπεία, το γιατρικό μας θα βρεθεί όταν η λήθη αλλάξει όνομα. Όταν η γη σταματήσει, πάψει να γυρνά. Αγαπημένη μου...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails