© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Ψυχοσάββατο του καταταμού


Φωτογράφισε ασπρόμαυρα σήμερα στο χωριό Μενετές της Καρπάθου
και μεταδίδει σχολιάζοντας ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ
























Όλα ασπρόμαυρα, άσπρα για κείνους που απομείναν ζωγραφιές, σκονισμένες στατικές φωτογραφίες. Μαύρα για μας, που αναπνέουμε ακόμη, προχωράμε σε χρόνους δύσκολους, σε καιρούς που η πίστη γράφεται στο κατακάθι ενός πικρού τέλος.
Ανήσυχος στο ξύπνημα, η βιαστική καμπάνα θερίζει τις τελευταίες ράπες του ονείρου.  Ήταν και η νύχτα, που με θόρυβο το πορτοκαλί του φεγγαριού έχυνε το δάκρυ μέσα στην θάλασσα, μια μαύρη σιωπηλή, σχεδόν ακίνητη γυναίκα ήταν εχθές η θάλασσα.
Στο βήμα πάνω, τα λόγια βγαίνουν αχώνευτα, οι χθεσινοβραδινές στιγμές μπλέκουν με τις εικόνες μνήμης των νεκρών. Είναι που τριγυρνούν ψυχές στο κατόπι μου. Είναι που μοναχά αυτές πια τρεκλίζουν στα στενά.
Το μικρό χωριό, η Μενετές, τραβά, ρουφά άπληστα τον ήλιο, εκείνος πάλι απλόχερα χαρίζει ανάσες ζωής στο άγονο, στην παρθένα πέτρα. Ανεβαίνω τις σκάλες, μόνιμα νομίζω, μα στην αλήθεια, πώς γίνεται νάναι μια περίεργη κάθοδος  όλος αυτός ο δρόμος. Στην είσοδο λιγοστές μαυροφόρες, μανάδες, φέρνουν το σταυρωμένο στάρι, το μίγμα με την ζάχαρη που γλυκαίνει την ανημπόρια, φέρνει την μνήμη στα κολασμένα χρώματα, κάνει το δέρμα ν’ ανατριχιάζει, να ξεσηκώνονται οι γερασμένες θύμησες στην τελευταία του άκρη.
Η εκκλησιά γεμίζει, ένας κόσμος που χτες, στο σήμερα, αναζητά ελπίδα να πιαστεί, να κρατηθεί, να μην πνιγεί στον στιγμιαίο εφιάλτη του. Φιλά σταυρούς, εικόνες, άγιους που κράτησαν μόνο μια μέρα για δικιά τους. Όμως η έλλειψη δεν είναι στο παρόν, είναι που απολείπει το παρελθόν από το μέλλον. Είναι που έφυγε χωρίς ένα γιατί, ξανοίχτηκε σε κείνα τα στενά, που χέρια δεν αγγίζουν και αν ποτέ φτάσεις εκεί, μόνο ένα κάντρωμα θα μείνει, θα στέκεις μέσα στο πλαίσιο, χωρίς κινήσεις, δίχως λέξεις και με συναίσθημα την μνήμη. Φονιά θα λένε το χρόνο σε άλλα μέρη.
Δεν κρατά αυτή η λειτουργία, ούτε ο παπάς κάνει το κάλεσμα του προσμονή. Ονόματα, τα οποία στου κεριού την φλόγα σβήνουν και δίνουν στους υπόλοιπους μια φωτεινή ματαιότητα του τώρα. Ζάχαρη, αλεύρι και σιτάρι. Είναι τα κόλλυβα γλυκά, για συχωρέσεις και να συχωρεθείς. Οι αμαρτίες πολλές κι ο χρόνος πάντα, μα πάντα στιλπνός, μαύρος και λίγος.
Σε αυτό το Ψυχοσάββατο γυρίσαν όλοι πίσω, και εμείς ακόμη, γυρνάμε πιο πίσω κι ας πιστέψαμε στο ψεύτικο, ακούραστο ρολόι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails