Το "Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω" του Ντάριο Φο στον Αυριακό Μπανάτου από το "Θέατρο τση Ζάκυθος"

Παρακολούθησε και παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Την περασμένη Κυριακή, 24 Μαρτίου 2013, μετά από πρόσκληση του φίλτατου σκηνοθέτη Κώστα Καποδίστρια, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω στον Αβρυακό Μπανάτου, την παράσταση «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», την πασίγνωστη και αριστουργηματική κωμωδία του Ιταλού Νομπελίστα Ντάριο Φο, την οποία ανεβάζει το Θέατρο τση Ζάκυθος. Η μετάφραση είναι της Άννας Βαρβαρέσου Τζόγια, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Νίκης Πέρδικα, ενώ εμφανίζονται οι ηθοποιοί Γιώργος Βούτος, Παναγιώτης Κοντοσταυλάκης, Γιώργος Μαυρίας, Διονυσία Ξένου, Αγγελική Σούλη και σε ειδική εμφάνιση ο Διονύσης Λυμούρης.

Προσωπικά αφήνω πάντα την ύστατη αίσθησή μου να με πληροφορεί αν το έργο ήταν καλό, μέτριο ή κακό. Στην προκειμένη περίπτωση, αποχωρώντας από το αγέρωχο αγροτόσπιτο - θέατρο του Αβρυακού απέμεινα με την ικανοποίηση μιας κάποιας ανακούφισης, έχοντας την αίσθηση πως για μιαν ακόμη φορά η σάτιρα μπορεί να αποτελεί την λαϊκή απάντηση στην οικονομική κρίση που υποφέρουμε - μια κρίση, που δεν αναφάνηκε διόλου τυχαία, αλλά καλλιεργήθηκε επί σειρά ετών ή και δεκαετιών στην πλάτη των μικρών και δυστυχισμένων των κατά τόπους κοινωνιών και ρίζωσε ως κακή αρρώστια στην ταλαίπωρη ψυχή των κοινωνικών εταίρων.

Ο κορυφαίος Νομπελίστας Ντάριο Φο, επιδέξιος μάστορας του θεατρικού λόγου, έπλασε ένα έργο διαχρονίας, το οποίο απηχεί και στις δικές μας ανίατες μέρες, εξ ού και η συγγραφική επιτυχία του. Μακάρι να μην είχε δίκιο ο Φο, αλλά -δυστυχώς- οι ανακυκλούμενες κοινωνικές ανισότητες τον καθιστούν περισσότερο επίκαιρο απ' όσο και ο ίδιος θα μπορούσε να φαντασθεί. 

Οι ηθοποιοί του Θεάτρου τση Ζάκυθος έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, υπερασπίζοντας τον θεατρικό λόγο του Φο. Διαισθάνομαι ότι η υπεράσπιση αυτή κατέστη γοερότερη, επειδή και οι ίδιοι υποφέρουν στο πετσί τους την επιδημία της υφιστάμενης κρίσης. Γι' αυτό ακριβώς παίζουν και τόσο αληθινά. Διότι δεν παίζουν, δεν υποδύονται απλά, αλλά εκφράζουν τα δικά τους προβλήματα, εξωτερικεύουν τις δικές τους οιμωγές, διακωμωδώντας μάλιστα (με πικρότητα, αλλά και με αποφασιστικότητα πολλή) την κατάστασή τους / μας.