Μια ολόκληρη μέρα στο Quito, την πρωτεύουσα του Εκουαδόρ

Ταξιδεύει και αποτυπώνει τις εμπειρίες του ο συνεργάτης μας π. ΜΙΧΑΗΛ ΒΙΣΒΙΝΗΣ

Όπως όλα στη ζωή έχουν και ένα τέλος, αρχίζει να τελειώνει το ταξίδι μας αυτό. Είμαστε ήδη στην διαδικασία της επιστροφής. Φθάνουμε στο Κίτο, πρωτεύουσα του Εκουαδόρ, αρκετά κουρασμένοι!  Έχουμε στη διάθεση μας μια ολόκληρη μέρα να δούμε το ιστορικό κέντρο της πόλης πολύ γρήγορα, για να προλάβουμε να  επισκεφτούμε το σημείο μηδέν, το σημείο εκείνο δηλαδή που μηδενίζεται ο χρόνος, το Equatorial line, τη γραμμή του Ισημερινού και το Otavalo. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει μηδέν ώρα, μηδέν πρώτα λεπτά, μηδέν δεύτερα.

Το πρωινό στο Κίτο δεν είχαμε τον καιρό σύμμαχο. Μια δυνατή βροχή μας ανάγκασε να δούμε κυριολεκτικά με κινηματογραφική ταχύτητα το ιστορικό κέντρο της πόλης.

Πάντα είχα την εντύπωση ότι ο Ισημερινός προφανώς θα ήταν μια νοητή γραμμή που χωρίζει το Βόρειο από το Νότιο Ημισφαίριο. Στο Κίτο τελικά έμαθα ότι υπάρχει μια κίτρινη γραμμή που χωρίζει τα δύο ημισφαίρια. Το 1936 κατασκευάστηκε ένα μνημείο στη γραμμή αυτή, η οποία, σύμφωνα με τους υπολογισμούς  μιας ομάδας Γάλλων επιστημόνων του 18ου αιώνα και συγκεκριμένα το 1736, με αρχηγό κάποιον Gharles-Marie de La Comdamine, απέδειξαν ότι ο πλανήτης μας, σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο, έχει γεωγραφικό πλάτος μηδέν μοίρες, είναι δηλαδή Ισημερινός. Ονομάζεται και μέσο της γης, μέσο του κόσμου. Το σημείο αυτό στα ισπανικά το ονομάζουν: Mitad del Mundo. Άλλωστε, η επίσημη ονομασία της χώρας είναι «Δημοκρατία του Ισημερινού» που σημαίνει ακριβώς αυτό το πράγμα: Ισημερινός=Equator. Παρά το γεγονός ότι ο Ισημερινός διατρέχει πάρα πολλές χώρες σε όλο τον κύκλο του, πάμπολλοι τουρίστες επισκέπτονται το συγκεκριμένο σημείο και φωτογραφίζονται με το ένα πόδι στο βόρειο και το άλλο στο νότιο ημισφαίριο.

[Λόγω... μπλοκαρίματος της φωτογραφικής μηχανής μας, δανειζόμαστε εδώ μια φώτο από το διαδίκτυο.]

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι πράγματι αυτό το σημείο μηδέν; Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, πολύ νεότερη αυτής του 18ου αιώνα. Βόρεια του Κίτο, στην κορυφή ενός βουνού με το όνομα Κατεκίγια, ανακαλύφθηκαν τυχαία κάποια φαινομενικά αδιάφορα ερείπια ενός ημικυκλικού τείχους. Με τη βοήθεια της σύγχρονης δορυφορικής τεχνολογίας, ήτοι του Παγκοσμίου Συστήματος Εντοπισμού Θέσης, του γνωστού πλέον σε όλους μας GPS, διαφάνηκε ότι η μία άκρη αυτού του τείχους βρισκόταν ακριβώς πάνω στον Ισημερινό. Για περισσότερα, μάλλον, θα πρέπει να ανατρέξει κανείς στο διαδίκτυο. Ομολογώ ότι, γωνίες κλίσης του άξονα της γης, με ηλιοστάσια Δεκεμβρίου και Ιουνίου, θεοδόλιχους, με νοητές ακτίνες 23,5 μοιρών κλπ. δεν μπορώ να τα παρακολουθήσω, ως εκ τούτου, μάλλον σταματώ εδώ. Κατά τα λεγόμενα του ξεναγού μας πάντως, το Κατεκίγια κατέχει πιο προνομιακή θέση.

Συνεχίζουμε βιαστικοί να επισκεφτούμε ένα χωριό, που τώρα πια είναι πόλη και που απέχει περίπου δύο ώρες από το Κίτο. Έτσι έχουμε την δυνατότητα να δούμε και την ύπαιθρο. Ταξιδεύουμε κατά μήκος των Άνδεων. Πολλές κορυφές είναι, είτε εν υπνώσει ηφαίστεια ή κάποια, ευτυχώς λίγα, καπνίζοντα. Μικρά χωριουδάκια, άναρχα κτισμένα. Πλούσια βλάστηση, καταπράσινα τα πάντα και παντού να τρέχουν στους δρόμους νερά από τα γύρω  βουνά. Πάμπολλα πολύχρωμα λεωφορεία σκορπίζουν  λατινοαμερικάνικο χρώμα, κινούνται από και προς το Κίτο με τη δική τους χαρακτηριστική μουσική των Άνδεων σε υψηλά ντεσιμπέλ. Νομίζεις ότι τα λεωφορεία αυτά κινούνται μόνα τους, δεν βλέπεις οδηγό μέσα, είναι κρυμμένος από τα πάσης φύσεως χαϊμαλιά που στολίζουν το παρμπρίζ. 

Κάποια στιγμή ο έμπειρος ξεναγός μάς έδειξε ένα ηφαίστειο που άρχιζε να καπνίζει. Κάναμε το σταυρό μας, ελπίζοντας να μην ξεράσει τον όποιο θυμό του εκείνη την ώρα!

Φθάνουμε επιτέλους στο Otavalo, που απλώνεται ανάμεσα σε δύο ηφαίστεια. Το Otavalo, γράφουν τα ταξιδιωτικά κιτάπια, είναι το μεγαλύτερο και κατ’ άλλους το καλύτερο παζάρι στο Εκουαδόρ. Πραγματικό παζάρι! Κατεβαίνουν από τα γύρω χωριά και πουλούν τα πάντα, ακόμη και ζώα, είναι και ζωοπάζαρο δηλαδή. Έλα όμως που είναι Δευτέρα και ειδικά σήμερα δεν υπάρχει παζάρι, γιατί ο Δήμος καθαρίζει και ασβεστώνει τους χώρους. Δεν αφήσαμε την απογοήτευση να μας παρασύρει σε άλλες ατραπούς. Αποφασίσαμε να πεζοπορήσουμε, να δούμε το χωριό. Πραγματικά, όμορφο χωριό! 

Περιπλανηθήκαμε στην αγορά του, εκεί που οι ντόπιοι  κινούνται, ψωνίζουν, τρώνε, ακόμη και χαζεύουν ή με πολλή υπομονή περιμένουν το λεωφορείο τους για να γυρίσουν στο χωριό τους. Δεν τους αρέσει να τους φωτογραφίζεις, έτσι όσες φωτογραφίες πήραμε, τις πήραμε μόνο με την άδειά τους.

Για μένα είναι η δεύτερη φορά που επισκέπτομαι το μέρος αυτό. Η προηγούμενη ήταν πριν τέσσερα χρόνια και για να είμαι ειλικρινής, απογοητεύτηκα. Το χωριό έχασε την παραδοσιακή ομορφιά του, ήδη είναι εμφανή τα καταστήματα με τα κινέζικα προϊόντα, με όλη την, κυριολεκτικά και μεταφορικά, φθήνια τους.

Μετά από κάποιες ώρες σουλάτσο πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ο γυρισμός αρκετά κουραστικός και πολύωρος. Άναρχη η κυκλοφορία, ένα χάος, δεν θα αποπειραθώ καν να κάνω περιγραφή… Φθάσαμε κάπως αργά στο Κίτο, στο μικρό μας ξενοδοχείο. Αφήσαμε φωτογραφικές, ρίξαμε λίγο νερό να ανασάνουμε και πάλι έξω για να βρούμε κάπου να φάμε στα γρήγορα.

Έγερση την επομένη στις 03.00 τα χαράματα, στις 05.00 πετάμε από Κίτο και μέσω Λίμας, με τέσσερις ώρες για να αλλάξουμε αεροπλάνο και 5.30 ώρες πτήσης, να καταλήξουμε στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας. Φθάσαμε στις 18.00 το απόγευμα. Θα μου πείτε, είκοσι ώρες τι είναι μπροστά στην αιωνιότητα; Ευτυχώς, που κλείσαμε ξενοδοχείο μέσα στο πάρκο του αεροδρομίου, γιατί τη κυκλοφορία στο Σάο Πάολο είναι απίστευτη.

Ξεκουραστήκαμε και την άλλη μέρα, με ανανεωμένες τις δυνάμεις, πετάξαμε για να επιστρέψουμε και πάλι στο Γιοχάνεσμπουργκ.

Ολοζώντανες οι αναμνήσεις, δεν τελειώνει ένα ταξίδι, επειδή επιστρέφεις στον τόπο σου. Πώς να ξεχάσω εκείνο το ολόγιομο φεγγάρι την πρώτη νύχτα στον Ειρηνικό, την αλεπού εκείνη που πόζαρε με άνεση στο Ελ Τάτιο, τον μικρό Μάνκε στην Ατακάμα, τη νεογέννητη φώκια που βύζαινε χωρίς να την ενοχλεί η παρουσία μας εκεί. Σε ένα ταξίδι οξύνονται οι αισθήσεις, η κάθε μια προς τον δικό της χώρο. Τα μάτια κρατούν πεισματικά σαν λάφυρα εικόνες από το ταξίδι, απίστευτα ηλιοβασιλέματα στην έρημο σε μεγάλα υψόμετρα, εκεί που ο ήλιος δεν μπορεί να κρυφτεί εύκολα ή να κάνει μακροβούτια στα γαλάζια νερά του, έστω και κατ' ευφημισμόν, Ειρηνικού. Τα αφτιά έχουν καταγράψει στο σκληρό τους δίσκο τους ήχους της φύσης, τις μουσικές νότες των ορεσίβιων των Άνδεων, η όσφρηση, μυρουδιές της ερήμου και του Ειρηνικού, γεύσεις και μπαχάρια και η αφή, αυτή που επιλεκτικά επεξεργάζεται τα πάντα, έχει αγγίξει το ξύλο και τα υφαντά που οι άνθρωποι, ακόμη και σήμερα, μονολογούν ή τραγουδούν, όταν σκαλίζουν ή υφαίνουν τις αγωνίες και τους πόνους τους. Ειλικρινά δεν θυμάμαι που φάγαμε και τι φάγαμε, πού και πότε, δεν θυμάμαι τις πτήσεις και τα αεροπλάνα, δεν θυμάμαι πώς βρεθήκαμε στο μέσο του κόσμου, σε μια κίτρινη γραμμή που χωρίζει τη γη μας. Θυμάμαι όλους αυτούς τους ανθρώπους που συναντήσαμε και μας βοήθησαν στο ταξίδι μας αυτό, με την καλοσύνη τους και  με τις γνώσεις τους.

Πέρασαν δεκαοκτώ μέρες ταξιδιού. Επισκεφτήκαμε τρία κράτη, πετάξαμε με τέσσερις διαφορετικές εταιρείες, αλλά καταφέραμε και βγάλαμε με επιτυχία δώδεκα απογειώσεις και προσγειώσεις, με μικρά και μεγάλα αεροπλάνα. Ταξιδέψαμε τέσσερα  ολόκληρα ημερόνυχτα μέσα στον Ειρηνικό ωκεανό, άλλοτε με καταγάλανο ουρανό, άλλοτε με συννεφιασμένο και σκεφτικό και περάσαμε ένα βράδυ εφιαλτικό, όταν  δεν έπλεε το καράβι, αλλά πηδούσε από το ένα κύμα στο άλλο.

Ακραία όλα σε αυτό το ταξίδι. Ξεκινήσαμε για την απόλυτη έρημο και καταλήξαμε καταμεσής του Ειρηνικού. Οι αναμνήσεις ανήκουν στο μέλλον. Θα ανοίξω τον χάρτη, να ονειρευτώ το επόμενο!